Reprise, 2010.
Laten we wel wezen: de nu-metal heeft vele ondingen gebaard, maar
Deftones hoort
niet in dat hokje thuis. Net als System Of A Down
kreeg de band uit Sacramento ten onrechte dat ranzige stigma
opgekleefd. Het beste bewijs: zowel Deftones als SOAD pakken nog
steeds uit met relevante releases terwijl gimmicks als Limp Bizkit, Papa Roach en P.O.D. aan het
fermenteren zijn in een stinkende plooi van de muziekgeschiedenis.
Aan die artistieke teraardebestelling is Deftones duidelijk nog
niet toe. Akkoord, ook ‘Diamond Eyes’ komt niet tot aan de enkels
van ‘White Pony’, maar het album is ook niet het creatieve Waterloo
van de Amerikanen geworden. Ook zonder bassist Chi Cheng (in coma
na een auto-ongeluk) weigert Deftones de handdoek te gooien, en dat
is maar goed ook!
Ironisch: ‘Adrenaline’, het debuut van Deftones, stond wel mee aan
de wieg van de nu-metal, maar de withete hardcore van die plaat had
weinig uitstaans met de gekunstelde mix van hiphopbeats en loeiende
gitaren die het genre zou gaan kenmerken. In plaats daarvan pakte
de band uit met hondsdolle razernij, verklankt door ranzige grooves
en moordende tempowisselingen. Psychotischer zou de band nooit meer
klinken, want sinds ‘White Pony’ grossiert Deftones in een
gepolijster geluid dat schippert tussen brutale oplawaaien en
slepende melodieën.
Maar helaas, het niveau van die plaat hebben Chino Moreno en co
nooit meer gehaald, superbe singles als ‘Minerva’ ten spijt. Na het
halfbakken ‘Saturday Night Wrist’ is ‘Diamond Eyes’ jammer genoeg
ook grotendeels een vruchteloze poging om hun magnum opus naar de
kroon te steken. Zo is ‘Cmnd/Ctrl’ slechts een roestig keukenmesje
in vergelijking met hakbijlen als ‘Korea’ of ‘Elite’ en zijn
‘Beauty School’ en ‘976-Evil’ al te opzichtige doorslagjes van
‘Digital Bath’ of ‘Change (In The House Of Flies)’. Of hoe een
aantal songs niet lang genoeg aan de placenta hebben gekleefd om
volgroeid te klinken.
Is ‘Diamond Eyes’ daarom een slechte plaat? Allerminst, hoogstens
een inconsistente. Ondanks die obligate stinkers pakt Deftones op
dit album immers ook uit met hun beste materiaal sinds hun
titelloze plaat uit 2003. Het titelnummer is met z’n steekspel
tussen kristalzuivere zangmelodieën en een loden riff zelfs hun
beste single sinds de zandstorm van ‘Minerva’. Ook de manier waarop
Chino Moreno de wereld de levieten leest en tegelijkertijd over de
bol aait in ‘Prince’ maakt indruk. De man is nog steeds de
ongekroonde koning van de vocale hard/zacht-dynamiek.
En dan is er nog het uitstekende productiewerk van Nick
Raskulinecz. Na de logge brij van hun vorige plaat laat hij
Deftones opnieuw vinnig en krachtdadig klinken. Luister maar naar
de epiloog van het verpletterende ‘Royal’, nooit benaderde de band
de bloeddoorlopen waanzin van ‘Adrenaline’ zo dicht als hier. Ook
de gortdroge gitaarsound in ‘Rocket Skates’ klinkt vervaarlijker
dan een meute uitgehongerde hyena’s.
En zo blijft Deftones overleven. Na vijftien jaar klinkt hun
oerschreeuw lang niet zo urgent en onontkoombaar meer als op hun
debuut, maar ook nu nog blijft het een band om rekening mee te
houden. Bij momenten scheert ‘Diamond Eyes’ immers de hoge toppen
van weleer en de fans zullen de foutjes maar al te graag met de
mantel der liefde bedekken. En de nu-metal-lijken? Die rotten
steeds verder weg. Een deugddoende gedachte!
Deftones speelt op 15 juni in de Ancienne Belgique in
Brussel.
