Indie Recordings, 2010
Onlangs zat ik op een drukke pendeltrein naar onze hoofdstad met
deze absolute moordschijf op mijn hoofdtelefoon. De parmantige dame
naast mij had was hoogst kordaat in het laten blijken van haar
misprijzen voor mijn lichamelijke reacties op deze retestrake,
nihilistische black metal. Ze deed dat weliswaar niet verbaal (aan
een baardige ongemanierde metalhead ging die poederdoos
geen woorden vuil maken), maar het werkte me even goed op de
zenuwen.
In een flits begreep ik waar black metal eigenlijk om draait. Al
jaren luister ik naar deze muziek, maar dan meer vanuit interesse
en nieuwsgierigheid dan vanuit passie. Andere stijlen dragen mijn
voorkeur weg. Een echte definitieve, alles verpletterende black
metal-ervaring had ik nog niet gehad, tot die Griekse schoonheid
mij dus lastigviel tijdens mijn derde of vierde beluistering van
Demonoir.
Het overbodige, zinloze en zo typisch achterlijke in de reactie van
dat mens weekten in mij zulke felle reactie van misantropie los,
dat mijn ogen vuur spuwden en mijn mond vertrok in een grimas die
normaal enkel gevormd wordt door een beul bij een hakblok. Ik
vermoed zelfs dat de antikosmische krachten zelfs een schijn van
morbide corpse paint op mijn gelaat projecteerde. Die
maskerade krijgt namelijk plotseling ook zin door naar Demonoir te
luisteren. Geen normaal menselijk gevoel, wezen of aanschijn kan of
mag met zulke duivelse, intense en zwarte muziek verenigd
worden.
1349 bestaat al ruim tien jaren, maar eerlijk gezegd is dit album
(hun vijfde in totaal, het eerste voor Indie) het eerste dat ik
mijn volledige aandacht geef. Correcter is dat die mijn volledige
aandacht ontegensprekelijk opeist. Het album bevat 13 tracks,
verspreid over 49 minuten, maar verder geen flauwe grapjes. Zeven
nummers heten ‘Tunnel Of Set’ (moet dat niet “ov” zijn?) en zijn
korte, duistere ambient soundscapes die de zes metaltracks
aaneenrijgen. Een klein beetje adempauze kan je immers gebruiken,
want de nummers gaan echt wel voor de strot.
Het sterke (en ook wel redelijk uitzonderlijke voor deze stijl) is
dat de zes nummers onderling goed herkenbaar zijn. Ondanks de
voortdurende salvo’s van razende drums, onmenselijke schreeuwen en
scheermesscherpe gitaren, is er veel oog voor detail en subtiele
elementen die je pas na een paar beluisterbeurten voor de eerste
keer hoort. Ik denk dan aan wat dissonante piano in ‘Atomic
Chapel’, of de echo op de vocalen in datzelfde nummer. Het
gitaarspel is erg rauw maar soms ook inventief, zoals de solo’s op
‘Psalm 777’ of de drones aan het begin van ‘Pandemonium War Bells’,
dat je nog eens doet fronsen met een jazzy einde.
Ene Tom G Warrior, het brein achter Celtic Frost en tegenwoordig
Tryptikon, heeft meegewerkt als co-producer aan dit album. Wat zijn
invloed juist was, is niet zo duidelijk. Toch heeft deze schijf een
erg rauwe maar perfecte klankmix meegekregen. De drums van Frost
(ook Satyricon)
klinken overal nogal luid doorheen; dit kan sommige mensen
afschrikken, maar ze klinken erg naturel en geven de nummers veel
drive. Frost weet ondanks zijn razende tempo toch ook kleine
accenten en variatie te leggen. Ravn schreeuwt, kreunt, knort en
grolt en gaat zo met heel wat aandacht lopen, maar zijn keelklanken
dragen echt bij tot de algemene sfeer van nihilisme en destructie,
ondanks of juist doordat ze niet zo luid in de mix staan.
De titeltrack is een trager nummer dat meer op sfeer werkt dan op
geweld. Ook in ‘Pandemonium War Bells’ wordt even gas terug
genomen. Erg storend is dat niet: er is genoeg herrie te horen op
de rest van de schijf. Uitschieters zijn echter ‘The Devil of the
Desert’ en ‘When I Was Flesh’, de meest furieuze nummers op
‘Demonoir’. Vooral dat tweede is bijna geniaal: die zieke
razendsnelle break in het refreintje zorgt gegarandeerd voor
slachtpartijen in de pit tijdens optredens.
1349 is een gevestigde waarde in de Noorse black metal, en met dit
album laat de band zien dat die stijl nog steeds extreme en
compromisloze albums kan voortbrengen. Hoe de echte black
metal-adepten deze band rangschikken in hun pikorde weet ik niet,
maar voor mij persoonlijk staan ze met dit album bijna aan de top
van de voedselketen. Al het extreme dat we verwachten van dit genre
is aanwezig, maar met oog voor detail. Het wordt allemaal met veel
vuur gebracht en ingebed in een dark ambient-tapijt, dat het
zonlicht verduistert met je gordijnen open. Een blijvertje
dus.
http://www.legion1349.com/
http://www.myspace.com/1349official
