Elliott Sharp is ongetwijfeld een van de opmerkelijkste figuren uit een scene die niet bepaald lijdt aan een tekort aan genreoverschrijdende muzikanten en componisten. Weinig exponenten van de New Yorkse garde kunnen immers zo’n divers en uitgebreid cv voorschotelen als deze multi-instrumentalist, conceptualist en hoogdravende duizendpoot. Dat het echter geen garantie is voor uitmuntende albums, wordt bewezen met Void Coordinates, dat net als een sympathieke, maar ongenode gast iets langer rond blijft hangen dan nodig.
Sharps project Carbon is zo’n band met een échte cultreputatie. Een naam die nu en dan opborrelt in gesprekken van muziekliefhebbers die elkaar willen aftroeven met obscure bands die op die ene dag, X jaar geleden, voor een publiek van zeven man (organisator en barman meegerekend), het beste optreden van het jaar gaven. En als je er de bio bij neemt, dan leest het inderdaad indrukwekkend. Carbon was erbij toen Lydia Lunch, The Fall, Swans en Beastie Boys grote sier maakten in de underground. En Carbon wordt vaak in een adem genoemd met grote en minder grote namen als Sonic Youth en DNA. Voor Void Coordinates riep Sharp de bezetting van de eerste helft van de jaren negentig samen, waarmee hij een vijftal goed onthaalde albums maakte. Dat moest wel creatief vuurwerk opleveren.
En het gaat allemaal ook veelbelovend van start met "The Younger Dryas", dat een modern huwelijk probeert te sluiten tussen dissonante grootstadsavant-garde en de excentrieke pop van Talking Heads met Adrian Belew op gitaar. Het bereikt net het vooropgestelde doel, dat Sharp omschrijft als muziek die ’aards én zweverig, groovegericht én hoekig’ is. Het aardse en de groove zit ’m in de gortdroge live sound (zoals de band het ook op het Jazz & Sounds-festival liet horen) en de repetitieve stijl, het zweverige en hoekige in de minuscule verschuivingen en inkleuringen van gitaar, synth en elektrische harp. Variaties die aan je neus voorbij gaan als je er niet op let.
Vrij excentrieke instrumentatie dus, maar dat betekent niet dat het hier gaat om een kleurrijk festijn van solo’s en individuele momenten. De helft van de tijd is het raden naar voor welk onderdeel van het geluid harpiste Zeena Parkins verantwoordelijk is, terwijl ook de samples en toetsen van David Weinstein volledig geïntegreerd zijn in de muziek. Het is eenvormige, homogene muziek, lomp en onwrikbaar als een blok beton. Muziek die in elkaar gestoken moet zijn door iemand met een radicale en koppige visie. En als je de liner notes erbij haalt en vaststelt dat Sharp zich zowaar liet beïnvloeden door wetenschap, en dan vooral de wiskunde, om z’n composities aan te vatten, dan verklaart dat een en ander.Dat is immers net wat Void Coordinates uitstraalt: een precieze afstandelijkheid die niet vanuit zichzelf lijkt te komen.
Doorheen de acht songs die in een uurtje passeren komt er aardig wat afwisseling aan bod, maar het is duidelijk dat deze nummers een geheel vormen, ontsproten aan dezelfde zotte gedachtegang. Sharp mag dan nog schrijven dat onalledaagse maatsoorten ten grondslag liggen aan songs als "Eukaryonic" en "Eskatones"; wat je hoort zijn vooral machinale, metalige grooves die een voedingsbodem vormen voor precisiewerk dat vooral zichzelf ten goede komt. Sharp heeft z’n hoekige sound gemeen met collega’s als Arto Lindsey en Marc Ribot, maar zijn spel ademt hier zelden. Bewust. Soms heeft die aanpak tot gevolg dat de motor wat durft sputteren, zoals tijdens het hortende en stotende "Fermion", dat klinkt als een slechte beredeneerde jam, of het al te monotone tribale gestomp van "Caldron" met z’n tot in den treure herhaalde sopraansaxmotiefje.
Op Void Coordinates laat Sharp vooral horen dat hij en z’n bende zorgen voor een vreemde luisterervaring. Ondanks de cohesie denk je het ene moment te maken te hebben met een impressionistische postrockband ("Index Of Minerals" zoekt het ergens tussen Tortoise en The Mercury Program), en het andere met een moderne Krautrockvariant. Of je krijgt die typisch New Yorkse vibe over je heen (zoals in de overigens erg geslaagde afsluiter "Hypercubus"). Het album laat echter ook horen dat een sterke theoretische afhankelijkheid niet altijd te vertalen valt in beklijvende muziek en na een tijd verglijdt het album dan ook in afstompende monotonie. Void Coordinates doet bij eerste beluistering de oren spitsen, maar slaagt er niet in die aandacht vast te houden. Dat was ook het probleem met het concert enkele weken geleden. Best intrigerend, zo’n mechanistisch uurtje, maar dan vooral op papier.
