Fat Cat, 2010.
Zoals het alle goede, van een fijnbesnaard libido voorziene
konijnen betaamt, voorziet ook de schuchtere versie van het
specimen zich op regelmatige tijdstippen van nieuw nageslacht. Zo
kwam Frightened Rabbit niet alleen met een nieuw album z’n hol
uitgekropen, maar bleken Scott en Grant Hutchinson en Billy Kennedy
ook nog eens twee nieuwe lampreien toegevoegd te hebben; Andy
Monaghan en Gordon Skene. De laatste keuter werd volgens Scott
Hutchinson toegevoegd omdat er voor vier personen té veel te doen
was op het nieuwe album.
Frightened Rabbit heeft altijd een zware voorliefde gehad voor
onvoorspelbare ritmes, een opgefokte ritmesectie en breed
uitgesmeerde liefdespijnen. Hun eerste twee albums, ‘Sing the
Greys’ en ‘The Midnight Organ Fight’, konden omschreven worden als
‘rauwe eigenzinnige, hyperkinetisch folkrock met depressieve kant’.
Het waren platen die in het thuisland – de U.K. – door velen werden
omarmd, maar daarbuiten door weinigen werden opgepikt.
Met ‘The Winter of Mixed Drinks’ hebben ze renovatiewerken aan hun
sound doorgevoerd. Er werden meer materialen aangevoerd om hun
nummers een nog grotere gelaagdheid gegeven, en daarna werden die
nummers nog eens extra gepolijst om ze zo wat meer slick te laten
klinken. Hoewel de teksten nog steeds een niet al te vrolijke
ondertoon hebben, klinkt Scott Hutchinson al een stuk minder
zwartgallig dan op de eerste twee platen.
Frightened Rabbit zal met deze verschuiving waarschijnlijk beter in
de smaak vallen van een groter publiek, maar ze treden ook binnen
in het speelgebied van bombastische bands als The Temper Trap en The Airborne Toxic
Event. Dat is ietwat vreemd voor een band die al vier jaren
onderweg is en al drie albums op het palmares heeft staan.
Het album lijkt met ‘Things’ te vertrekken vanuit een diepe,
donkere grot, met een lillende gitaarriff die een onvatbaar
pianogeluid overstemt en aangevuld met Scotts bekende Schotse
gehuil. Wanneer de drum dan zwaar ingezet wordt en er met volle
kracht “I didn’t need these things” wordt gescandeerd,
zorgt de kilte van deze spelonk voor kippenvel over het hele lijf.
‘Things’ staat min of meer alleen als zwaar beladen klinkend
nummer, want de plaat herbergt wel knallers en bombasten van
formaat, maar allemaal met een zweem van vrolijkheid.
‘The Loneliness’ is er bijvoorbeeld eentje om uitbundig “wohohow”
bij mee te schreeuwen en met een ferme “hodown” telkens tegen de
grond te beuken. ‘Swim Until You Can’t See the Land’, de eerste
single uit dit album, vormt dan weer een waar tegengewicht voor
‘Things’ en klinkt als een zomerse dag op het strand, behalve dan
dat Hutchinson zover mogelijk van het land wil zwemmen in plaats
van zich in het zand te laten neerploffen. ‘Nothing Like You’ is
het ultieme feestnummer (voor zoverre het bij Frightened Rabbit al
feest kan zijn) en zal met z’n opzwepende ritmesectie en licht
melancholische ondertoon zeker de voortrekker zijn op menig
concert.
Voor de echte doorwinterde liefhebbers zit er op het einde van de
plaat toch nog voldoende drama in ‘Not Miserable’, een Frightened
Rabbit-nummer pur sang. Echt eindigen doen ze dan weer met het
bloedmooie ‘Yes, I Would’ dat ophangt aan een kapstok van veel
instrumenten. Net als op ‘The Wrestle’ wordt er gebruik maakt van
een achtergrondkoor.
‘The Winter of Mixed Drinks’ is een aangename plaat die het
ongetwijfeld fantastisch zal doen in stadions en op festivals, met
een afkoelende zomeravondbries in het aangezicht. Voor diegenen die
‘The Midnight Organ Fight’ stevig tegen de borst drukten, zal de
komst van deze nieuweling echter ongetwijfeld gepaard gaan met
lichte teleurstelling.
