Barren Earth :: Curse of the Red River

Peaceville Records, 2010.

Het is hier al eerder geschreven: ondergetekende smelt en kwijnt
weg als hij die Finse, traanverlokkende melancholische
gitaarriedels hoort, en zeker als ze vergezeld gaan van een goeie
blaartrekkende grunt. Halverwege het vorige decennium gooide
Amorphis hoge ogen met (een toen) frisse sound op de albums ‘Tales
from the 1000 Lakes’ en ‘Elegy’. De band evolueerde daarna, maar de
sound van weleer is nu hé-le-maal terug.

Dat Barren Earth twee ex-leden van Amorphis bevat maakt het alleen
maar authentieker. Verder zitten er in dit clubje Finse
metalsterren ondermeer de rummer en een snarenplukker van
Moonsorrow, maar ook Sami Yli-Sirniö, de vingervlugge gitarist in
Teutoonse loondienst bij Kreator. Middels een
georkestreerde hype op het interweb en een treiterig ep’tje vorig
jaar, werden we helemaal lekker gemaakt voor de komst van het full
album ‘Curse of the Red River’.

Al vanaf de eerste tonen is het duidelijk: dit is er boenk op.
Track één (tevens het titelnummer) begint depressief, zwaar en
voorzien van een erg diepe grunt. Het refreintje wordt echter
deftig gezongen en dat met een aangename stem. Niet te hoog, niet
te geforceerd, en niet te veel met de pc bewerkt. De gitaarlijnen
die de softere stukken vergezellen zijn zwaar van de
merenmelancholie, en de haren op mijn armen komen er rechtop van te
staan.

Alsof het nog niet genoeg is gaan ze plots ook nog de proggy, folky
tour op met een fluit en akoestische gitaren. Van die
middernachtzon-biertje-vuurtje-saunamomenten komen we verderop nog
tegen. ‘Flicker’ bijvoorbeeld heeft een pure deathmetalvibe, die
plots onderbroken wordt voor een erg dromerige semi-akoestische
passage met Griekse gitaartjes. Nooit gezien en godverdju,
ze komen er mee weg. Het duurt natuurlijk ook niet zo lang
vooraleer de brute riffs en de grunts weer inpikken.

Op meerdere nummers stelen de gitaristen de show, of het nu is door
slepende depri riffs uit hun instrumenten te toveren, harmonieuze
prog-bruggetjes in te lassen of vingervlug te keer te gaan. De twee
wilden duidelijk niet voor elkaar onderdoen, en er bovendien voor
zorgen dat ondanks de grote doses folk ‘Curse of the Red River’ een
stevige, melancholische metalplaat zou worden.

Wie ook niet wil onderdoen is toetsenman Kasper Martenson. Op de
laatste track ‘Deserted Morrows’ laat hij zich helemaal gaan in
brede orkestrale arrangementen, maar meestal is zijn werk subtieler
ingebed in het geheel. Op ‘The Ritual of Dawn’ drapeert hij een
sixties LSD-waas over een rustiger gedeelte, en op ‘Our Twilight’
levert hij wat nodige warmte met een Hammond-orgel.

Alle nummers hebben ruigere en rustigere gedeeltes, maar hier en
daar steekt er toch iets uit. ‘The Leer’ begint erg up-tempo, bijna
vrolijk zelfs, en houdt dan nog lange tijd een groove aan tot ze
toch schaamteloos op je gemoed gaan spelen. ‘Ere All Perish’
pingpongt wat korter op de bal, tussen luid en stil, en schept
nogal een dreigende sfeer die we elders niet vaak horen. ‘Cold
Earth Chamber’ bevat, verstopt tussen lagen synths, een knappe solo
en ga zo maar door. De muzikanten weten in elk nummer wel iets te
steken dat het patroon net genoeg vertroebelt om het interessant te
maken. Want een blauwdruk is er natuurlijk wel, als je dat nog niet
doorhad.

Barren Earth presenteert hier feitelijk niets nieuws. Amorphis,
Opeth en nog een paar Scandinavische bands weten ons al jaren te
raken met een combinatie van rauwe oerkracht, zalvende pracht en
melancholische hartenpijn. Niet nieuw maar vittu, perkele
‘Curse of the Red River’ is wel dadelijk en zonder pretentie een
topschijf in dit genre, met verspreid over 9 tracks en 54 minuten
nauwelijks een zwak moment.

De spanningsbogen worden perfect opgebouwd, de balans tussen
pastorale hymnes en stoere metal is in evenwicht, en er wordt
verfrissend en origineel omgesprongen met de folk- en
proginvloeden. Dat is welgekomen, want sommige bands (en we noemen
geen namen) volgen hun blauwdrukken de laatste jaren net iets te
nauwgezet.

www.barrenearth.com
www.myspace.com/officialbarrenearth

Release:
2010.
Peaceville Records

verwant

aanraders

David Bowie :: EART HL I NG

Beste album ooit !

Sparklehorse :: Bird Machine

We dachten dat het nooit meer zou gebeuren, maar...

The Slow Show :: Subtle Love

Eigenlijk had The Slow Shows daags na verschijnen van...

Goes & Goes :: Nie Gezeverd

Bestaat er zoiets als blues uit Vlaamse klei getrokken?...

Public Service Broadcasting :: This New Noise

Geef J. Willgoose, Esq. een oubollig onderwerp en hij...

recent

David Bowie :: EART HL I NG

Beste album ooit !

test

Sparklehorse :: Bird Machine

We dachten dat het nooit meer zou gebeuren, maar...

Nicolas Barral :: Als de fado weerklinkt

De periode Salazar is een donkere bladzijde in de...

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in