Hoe zou het met de new rave zijn die een kleine drie jaar terug zoveel furore maakte? Niet enkel Late Of The Pier en Shitdisco lijken dood, ook Klaxons laat een eeuwigheid op een nieuwe langspeler wachten. New Young Pony Club daarentegen breit ondertussen een vervolg aan een succesvol debuut. De groepsleden zijn intussen volwassen geworden, en weten met verve hoe ze een feestje moeten bouwen.
Ja, het is alweer drie jaar geleden dat het hip was om fluokledij te dragen en naar hyperactieve electropop te luisteren. New rave had een gelijkaardig effect als de gabber- en jumpcultuur ettelijke jaren geleden; wie er niet in zat, begreep er niets van. Wie weet er eigenlijk hoe het met de trendsetters van het genre gaat? Hadouken!, de enige new raveband die nog iets van zich laat horen, kiest tegenwoordig voor een combinatie van drum and bass met dubstep. New Young Pony Club — NYPC om het u makkelijk te maken — verliest een deel van zijn geluid, maar klinkt op The Optimist volgroeid en een pak zelfzekerder.
Vooral frontvrouw/zangeres Tahita Bulmer heeft gebruik gemaakt van die drie jaar tijd sinds debuut Fantastic Playroom. “I’m making you smile, why am I doing that?”, vraagt Bulmer zich af wanneer ze terugkijkt op zware relatieproblemen in “Lost A Girl”. Haar woordspel is realistischer geworden, maar blijft arrogant als vanouds. Toch probeert Bulmer van haar kinderlijke, nonchalante teksten die Fantastic Playroom kenmerkten af te geraken. Dat was dan ook één van de punten op die plaat die voor verbetering vatbaar waren.
Ook het zelfvertrouwen waarmee Bulmer het publiek bespeelt is er fors op vooruit gegaan. Bij opener “Chaos” voelen de aanwezigen zich een eerste maal verplicht de dansschoenen aan te trekken en lichtjes heen en weer te wiegen wanneer Bulmer ons met haar ijzige blik probeert op te jutten. Er komt echter meer schot in de zaak wanneer de pompende drums in “Get Lucky” en de speelse, tropische percussie van “Hidding On The Staircase” ons volledig wakker schudt. Op het uitstekende drumwerk van Sarah Jones is niets aan te merken, de schoonheid van toetseniste Lou Hayter is een streling voor het oog en de Madonnadanspasjes van Bulmer zijn een extra die het publiek weet te bekoren.
Het zijn vooral die drie vrouwen die als steunpilaar fungeren op de liveshows van NYPC. Gitarist en producer Andy Spence werpt — onopgemerkt — vanuit een donker hoekje frisse gitaarklanken in de zaal en de gelegenheidsbassist geeft de indruk niet echt bij de zaak te zijn. Los daarvan schiet NYPC een hele avond potentiële pophitjes op ons af. Van het Metronomy-achtige “We Want To” tot het naar LCD Soundsystem lonkende “Ice Cream”.
Op The Optimist neemt NYPC een beetje gas terug en zoekt naar een gesofisticeerde popvorm van voorloper Fantastic Playroom. Neem nu “Oh Cherie” waar gitaar en bas voor een meerwaarde zorgen, en de elektronica samen met het drumspel naar de achtergrond wordt verdreven. Met “Stone” slaat de groep eerder de psychedelische weg in. De synths weergalmen in de zaal en de goddelijke stemmen van Bulmer en Hayter houden ons tijdelijk aan het lijntje. “Dolls” en “Lost A Girl” zijn meer een grote knipoog naar het verleden van NYPC. De electropop blijft genietbaar en doorbraakhits “The Bomb” en “The Get Go” blijken nog steeds even catchy te zijn als drie jaar geleden.
Goed om dat oudere werk nog eens te horen overigens, want om eerlijk te zijn waren we al vergeten hoe geniaal Fantastic Playroom wel niet was. Opvolger The Optimist moet op geen enkel moment onderdoen voor het jeugdig enthousiasme op dat debuut. U wilt bewijzen? Pik New Young Pony Club bij een volgende livepassage mee, en ook u zult verrast zijn.
