Op een vreemde manier blijft Mono de meest intrigerende en interessantste band uit Japan. Hoewel hij veel minder extreem is dan bijvoorbeeld Boredoms, roept hij sterkere gevoelens op, vaak gekoppeld aan de vraag in hoeverre de band op eigen merites terug kan vallen dan wel aan de kant geschoven moet worden als een muzikale Xerox-machine.
Het dispuut raakt maar niet beslecht, niet in het minst omdat het niet zo eenvoudig is om Mono als zomaar een postrockband te bestempelen. De muziek van de band herbergt weliswaar de typische dynamiek en opbouw die kenmerkend zijn voor zoveel postrockbands, maar heeft tezelfdertijd een ongrijpbare factor die haar mijlenver verwijdert van de talloze generische bands die samen met het genre zelf in de schemerzone van de tijd verdwenen zijn. Mono is altijd een buitenbeentje geweest.
Ook Holy Ground : NYC Live With The Wordless Music Orchestra kan niet als zomaar een liveplaat beschouwd worden. Niet alleen is er van een best of (eigen aan dit soort platen) geen sprake, maar treedt de band ook op met een volwaardig orkest, waarbij als niet onbelangrijk detail aangestipt mag worden dat nergens voor een Mono+orkestformule gekozen werd. The Wordless Music Orchestra blijft op de achtergrond en vult slechts daar waar nodig de muziek aan. Helemaal vreemd is dit niet daar de liveset voor een groot stuk put uit het laatste studioalbum Hymn To The Immortal Wind, in die mate zelfs dat de volgorde van die plaat wordt gerespecteerd.
Zo wordt geopend met de eerste drie nummers als het album (“Ashes In The Snow”, “Burial At Sea” en “Silent Flight, Sleeping Dawn”) en mogen “Pure As Snow” en “Everlasting Light” de set afsluiten, met als kanttekening dat tussen beide laatste songs “Halcyon (Beatiful Days)” uit Walking Cloud And Deep Red Sky, Flag Fluttered And The Sun Shined geprangd zit. Uit dat album wordt overigens ook “2 Candles, 1 Wish” gevist, een semiliveklassieker uit het oeuvre, evenals “Are You There?” (uit You Are There), en “Where Am I” (uit One More Step And You Die).
De volledige concertregistratie staat vreemd genoeg niet op de cd maar wel op de bijgevoegde dvd, een extraatje waarvan de meerwaarde sterk in twijfel kan getrokken worden. Niet alleen bevat deze dvd slechts één extra nummer (“Follow The Map”), daarenboven is er van enige doordachte regie geen sprake. De beelden mogen dan wel scherp zijn, op geen enkel moment wordt ook maar enige visie getoond. Bovendien zal eenieder die Mono live aan het werk heeft gezien, erkennen dat de band niet live aanschouwd moet worden vanwege zijn exuberante podiumpresence of gewaagde liveversies van songs.
Mono live is vooral statisch en tot op het ziekelijke af perfect. De uitvoeringen van de songs wijken minimaal af van de studioversies, iets wat op Holy Ground : NYC Live With The Wordless Music Orchestra des te duidelijker tot uiting komt. Of het album een meerwaarde vormt, is dan ook een moeilijke vraag. In se verschillen de songs (ondanks het orkest) niet noemenswaardig van de studioversies noch nodigt de dvd uit tot meerdere kijkbeurten, waardoor de appreciatie van dit album een persoonlijke keuze is. Net als de studioalbums is deze liveplaat van Mono voer voor de overtuigden, al valt er weinig af te dingen op zijn merites op zich.