In 2009 verscheen de zevendelige box Life Through Bombardement van Eluvium (Matthew Cooper), waarop alle songs ooit geschreven door de eenmansgroep gebundeld waren. Het was het eerste wapenfeit in twee jaar tijd van de band die sinds zijn debuut Lambent Material in 2003 zowat elk jaar een plaat uitgebracht had. Het klonk als het sluitstuk van een carrière of minstens van een geluid.
In zekere zin was dat ook zo. De ambientklanken en sfeerstukken die vier albums lang (ep’s en dergelijke niet meegerekend) verkend werden, hadden in het laatste album (Copia) een waardig eindpunt gevonden. Toch is het verhaal nog niet ten einde, getuige Similes dat de draad oppikt en het Eluvium-geluid verder uitdiept zonder zijn essentie te verraden. Glitch, electro en klassiek (strijkers en piano) vinden zichzelf opnieuw in elkaars gezelschap, maar krijgen ook enkele nieuwe onverwachte — welkome — gasten op bezoek.
Het is een op kousenvoeten voortbewegend "Leaves Eclipse The Light" dat meteen de belangrijkste nieuwe zet laat horen. De strijkers en ambient zijn gebleven, maar ditmaal incorporeert Cooper ook nauwelijks merkbare drumritmes die zachtjes klinkend de song mee onderbouwen. De grote verrassing is echter de zang: een warme bariton die vaagweg refereert aan Neil Hannon (The Divine Comedy), evenwel zonder diens ironische flair en uitgesproken popbombast. "The Motion Makes Me Last" volgt eenzelfde elan. Het is een postklassieke electro-akoestische track die knetterende percussie, warme strijkers en echoënde piano’s koppelt aan een warme half gezongen/half gedeclameerde tekst.
Het grotendeels door een piano voortgestuwde "In Culmination" is een woelige terugblik naar het verleden, waarna "Weird Creatures" met vastberaden oogopslag vooruitblikt. De track ontleent zijn bombastische inslag aan de dof echoënde drumslagen en zwaarmoedige klanken. Meer dan op de andere songs valt hierbij een zekere affiniteit met de New Romantics-beweging niet te ontkennen, zij het dat Eluvium zich nergens aan een ostentatief romantisme of groots gebaar bezondigt. "Nightmare 5" slaat zelfs het tegenovergestelde pad in door voor een minimalistische invulling te kiezen.
Jammer genoeg is de pure ambienttrack te generisch repetitief om als meer dan een aanzet tot "Making Up Minds" te dienen. Een song die treffend het warme, alomvattende geluid van Eluvium weergeeft en zang en muziek tot een geheel samenbalt. De ingrediënten en samenstelling zijn al lang gekend, in de nuances en opbouw worden de verschillen tussen de nummers duidelijk en de opgeroepen emoties onderscheiden. De hoop die het nummer uitstraalt, contrasteert niet zozeer met ijlere "Bending Dream", maar zet wel de verschillen in de verf. Zo ook het bedachtzamere "Cease To Know" dat er de tijd voor neemt om zijn titel waar te maken en de luisteraar teder richting uitgang begeleidt.
De stilte die volgde op Copia en het verzamelende Life Through Bombardement impliceerden een eindpunt. Maar Similes is geen nieuwe start noch een breuk met het verleden. Niemand zal ruw uit zijn dogmatische sluier gerukt worden, omdat Cooper het aandurft zang te incorporeren of gebruik te maken van drums en percussie. Daarvoor zijn ze te subtiel binnen het geheel verwerven, zelfs al kan er niet naast gekeken worden. Similes past perfect binnen het parcours van Eluvium, die met elke plaat het eigen geluidenpalet uitbreidt zonder buiten de lijntjes te kleuren.
