Dead Ocean, 2010.
Toen The Tallest Man On Earth in 2008 ‘Shallow Graves‘
uitbracht, werd het meteen gecatapulteerd tot één van de beste
folkalbums dat jaar en één van mijn favoriete albums van het vorige
decennium. De jonge Zweed uit Dalarna zat ondertussen echter niet
stil. Hij tourde de wereld rond, was te gast bij het gerenommeerde
‘La Blogothèque’ en maakte simply put gewoon indruk. En nu
is hij dus terug met zijn tweede album, getiteld ‘The Wild
Hunt’.
Op zich is er tussen ‘The Wild Hunt’ en ‘Shallow Graves’ geen groot
stijlverschil op te merken. Mattson presenteert zichzelf nog altijd
solo, zonder enige vorm van begeleiding of percussie. Hij staat
letterlijk en figuurlijk in zijn blootje, en dus moeten de
performance en de sterkte van de songs navenant zijn. Kijk er maar
even een aantal Youtube-video’s op na, en je zal al snel merken dat
deze Mattson daar geen probleem mee heeft. Hij is een innemend
figuur, ook al is hij een heel stuk kleiner dan zijn artiestennaam
doet vermoeden. Bovendien liet hij op ‘Shallow Graves’ al zijn
kunsten als ijzersterke singer-songwriter bewonderen.
Op ‘The Wild Hunt’ trekt hij die lijn ook schijnbaar moeiteloos
door. Het album staat alweer bol van de prachtige songs. ‘The Wild
Hunt’gaat van start met de titeltrack, en stormt door naar het
eerste hoogtepunt ‘Burden Of Tomorrow’. Mattson is nog steeds de
charmant verhalende spraakwaterval die hij op ‘Shallow Graves’ was,
en toont hier al meteen weer waarom we zo graag luisteren naar wat
hij te zeggen heeft: “Rumour has it that I wasn’t born/ I just
walked in one frosty morn, into the vision of some vacant
mind“.
En zo stormt ‘The Wild Hunt’ onbedaarlijk voort van de ene sterke
song naar de andere. Hoogtepunten volgen elkaar op met het
aanstekelijke ‘You’re Going Back’, het opgewekte ‘King of Spain’
(“Because you named me as your lover/ well I thought I could be
anything“) en het meer ingetogen ‘Love is All'(“Love is
all from what I’ve heard/ But mine has learnt to kill“) op
kop. Vergeef het ons als we even gaan zweven bij het horen van
zoveel schoonheid.
Mattson blinkt opnieuw vooral uit door zijn fantastisch gitaarspel.
Hij heeft een heel erg karakteristieke stijl, frivool maar toch ook
heel erg subtiel. Het is een beetje vergelijkbaar met een gitaar
horen en wéten dat het Nick Drake is omdat je je niemand anders kan
voorstellen die op die manier speelt.
Op dezelfde manier is het moeilijk om je iemand anders dan The
Tallest Man voor te stellen als je luistert naar die prachtige
C/D-tunings die op Shallow Graves en ‘The Wild Hunt’ te horen zijn.
Het zorgt echter ook voor een wrange nasmaak als de afsluiter ‘Kids
on the Run’ zijn eerste noten laat vallen en je merkt dat het een
pianoballad is. Het nummer voelt aan alsof het geen deel is van het
album, alsof het niet welkom is. De begeleiding en de lyrics zijn
dan ook helemaal niet interessant genoeg om te overtuigen.
‘The Wild Hunt’ is 90% perfect. Het is alweer een heel erg knap
album van een uiterst getalenteerde muzikant. In tijden van
Joanna
Newsom-gekte is het bijna zelfmoord om zo’n statement op tafel
te gooien, maar The Tallest Man on Earth is voorlopig
verantwoordelijk voor mijn favoriete album van dit jaar tot nu toe.
Ergens onderweg zingt Mattson “and I plan to be forgotten when
I’m gone.” Als hij voort doet zoals hij nu bezig is, dan is
het ondenkbaar dat die uitspraak realiteit wordt.