2010 / B / 98 min.
De Vlaamse policier is on a fuckin’ roll! ‘De Zaak
Alzheimer’ bracht het genre weer tot leven in een hippe setting,
opvolger ‘Dossier K’ van Jan Verheyen was verrassend goed en ook de
reeksen op tv doen het meer dan behoorlijk. ‘Witse’ zouden we
hierbij nu even buiten beschouwing willen laten (veel mensen kijken
daarnaar, maar wie zijn dat, waar leven ze en waar hebben ze al die
hersenschade opgedaan?), maar daarnaast blijft ook ‘Zone Stad’ een
onvoorzien succes, terwijl ‘Vermist’ – hoewel minder populair –
kwalitatief sterker in de schoenen staat. Tijd om in te
cashen op de populariteitsgolf, moet één gedacht hebben,
al kunnen ze daar wat laat mee zijn. Door het nieuwe besparingsplan
komt hun nieuwe politiereeks ‘Wolven’ in plaats van dit najaar pas
in 2012 de zondagavondstek onveilig maken. Of er dan nog een haan
naar zal kraaien, is nog maar de vraag. Als we mogen afgaan op de
kwaliteit van spin-off ‘Wolf’, is het immers voornamelijk
de bedoeling geweest om het werk van hun collega’s zo snel mogelijk
teniet te doen en de Vlaamse policier terug te katapulteren naar de
houterigheid van de jaren stillekens.
Axel ‘Antwaarpe’ Daeseleire speelt commissaris Thomas
Verhaegen, een agent van Ecofin, de cel economische en financiële
misdaadbestrijding. Met zijn team zit hij op de hielen van
Oostblokbooswicht Arveladze (Turbiasz), een gluiperd die naast
afpersing en moord ook graag illegaal in het land verkerende
vrouwen filmt terwijl hij ze verkracht. Een slechte mens,
quoi. Via Arveladze komt Thomas op het spoor van een
mysterieus, piramidevormig hologram. Wat er precies op dat hologram
staat, komen we niet meteen te weten, maar wat we wel weten is dat
de informatie €10.000.000 waard is – zo projecteert het ding voor
het gemak in de lucht. Een naamloze booswicht (Embrechts) is er
echter van overtuigd dat het de teloorgang van België zal
teweegbrengen en gaat tot het uiterste om het in zijn handen te
krijgen. Wanneer hij Eva (André), de grote liefde van Thomas,
ontvoert, begint een spannend kat- en muisspel op leven en dood.
Althans, dat was de bedoeling.
In werkelijkheid mist ‘Wolf’ elke vorm van spanning en staat de
look van de film in schril contrast met de
larger-than-life-stilering van Erik Van Looy, die de
overduidelijke inspiratiebron vormde. Stef Desmyter, regisseur van
‘FC De Kampioenen’, ‘Flikken’ en ‘Katarakt’, probeert krampachtig
om de onderbuik en de upper class van Antwerpen met stijl
in beeld te brengen, maar krijgt er geen enkel shot tussen dat niet
geforceerd aanvoelt of er gewoonweg lelijk uitziet. ‘Wolf’ ziet
eruit als een aflevering van ‘Flikken’ en wij begrijpen best dat
een Vlaamse tv-reeks niet de middelen heeft om ogen uit hun kassen
te doen slaan, maar van een bioscoopfilm verwachten wij toch net
een tikje meer. Maar goed, echt storen doet het nu ook weer
niet.
Erger is het gesteld met de dialogen. Je zou denken dat de bazen
bij één voor een package deal hebben gekozen en dat ze
naast de regisseur meteen ook een paar scenaristen van ‘FC De
Kampioenen’ hebben aangeworven. De conversaties gaan van slecht
naar heel slecht naar zo schabouwelijk slecht dat je nog maar met
moeite je lach kan inhouden. De acteurs helpen het zaakje ook niet
echt. Daeseleire heeft maar weinig charisma in zijn leading
role, Gène Bervoets lijkt een soort diepe keelstem uit te
proberen en het zoontje van Thomas wordt gespeeld door het
ergerlijkste kindacteurtje dat wij in járen hebben gezien. En wij
herinneren ons Dakota Fannig. Jep. Enfin, je kan de cast dat
uiteindelijk niet kwalijk nemen. Embrechts, bijvoorbeeld, zou
misschien ooit wel eens een goeie slechterik kunnen spelen, maar
als je hem regels in de mond legt als “Je ziet er zo gespannen uit.
Slaap je wel genoeg? Je moet misschien meer appels eten. Daar zit
kalium in. Dat brengt het lichaam in evenwicht,” dan verwacht je
toch halvelings dat Jos Bosmans iedere moment van achter een
gordijn tevoorschijn kan komen springen.
Zo zijn er nog talloze voorbeeldjes. “Papa, papa, ik heb naar
gedroomd” en “Het was een man. Met ogen. Met ogen,” zijn misschien
nog de – nu ja – beste. Het is in ieder geval in de eerste plaats
het scenario dat ‘Wolf’ finaal de nek omwringt. Acteurs en
regisseur doen uiteindelijk weinig of niks om het boeltje een
beetje schwung mee te geven, maar het zijn de dialogen en
de plotwendingen die je de slappe lach bezorgen. Probeer tijdens de
ontknoping maar eens niet in lachen uit te barsten. Spijtig dat net
deze miskleun het startsein moet zijn voor een gloednieuwe
prestigereeks, maar kijk, het is niet anders. Alleen
diehard ‘Witse’-fans (wees op uw hoede voor dat soort
mensen, je weet nooit waar je ze kan tegenkomen) zullen hier
misschien nog van kunnen genieten, en zelfs dán…
‘Wolf’ probeert de Belgische politiefilm met man en macht terug
naar het stenen tijdperk te sleuren. Sta dat niet toe. Blijf rustig
thuis. En koop u een goede dvd-box voor die knusse zondagavonden in
2012.
