Admiral Freebee :: The Honey And The Knife

Laat we maar meteen met de deur in huis vallen: de Admiraal kent
zijn klassiekers en laat er zich graag door inspireren. So
what
! Al drie platen lang levert dat puike songs op die zich
moeiteloos rechthouden naast klassiekers van Neil Young, om maar
meteen zijn grootste invloed in de ring te werpen. Ik durf er zelfs
om te wedden dat er heel wat mensen zijn die de doorleefde stem van
Tom Van Laere prefereren boven de nasale klanken van Dinosaur Sr.
Maar soit, laat dit geen welles-nietes-spelletje worden over al dan
niet plagiaat, maar droogweg overgaan naar de analyse van Admiral Freebees
vierde album.

Vooruitgeschoven single ‘Always on the Run’ verraste ons wel
degelijk. Het leek wel of er een nieuwe wind leek te waaien op het
schip van de Admiraal, waardoor we nog reikhalzender uitkeken naar
zijn nieuwe plaat. En toen we ‘The Honey & The Knife’ voor de
eerste keer aan ons kritisch oor onderwierpen, vreesden we zelfs
dat we niet tijdig genoeg zouden bevoorraad worden door de nodige
superlatieven, zodat deze uiteindelijke recensie wat later klaar
zou zijn dan afgesproken. Maar in de afgelopen weken genoten wij
ondertussen wel van – we wikken onze woorden – de beste Admiral
Freebee-plaat tot op heden. Het nieuwe album klinkt zelfs als een
best of, maar dan één vol nieuwe nummers. De songs lijken allen
verwant aan die van de drie vorige platen, zonder als doorslagjes
daarvan door het leven te gaan.

Zo is er voor de liefhebbers van americana op ‘Wild Dreams of New
Beginnings’ voldoende voorhanden om blindelings over te gaan tot de
aanschaf van deze cd. Zelfs wie heimwee heeft naar het duet met
Emmylou
Harris
zal wellicht geen aanstoot nemen aan de prachtballad
‘Hymns for Demons/Home’, waarin een mooie vrouwelijke tweede stem
de song nog aangrijpender maakt. Dat deze track eindigt in een
orkaanachtige gitaarapotheose levert alleen maar extra punten op
van de jury. Ook in ‘Under My Secret Skin’ huist een fijne portie
country, aangevuld met een mondharmonica die alleen maar het gevoel
van droefenis kan beklemtonen.

Wie eerder valt voor de poppy songs die het debuut zo uitstekend
maakten, zal uiteraard al flink meegezongen hebben met de
Freebee-disco van single ‘Always on the Run’. Maar er is vooral
‘Last Song About You’, een song die hier uitgevoerd wordt als een
melodieus maar heerlijk, puur popniemandalletje, en volgens ons in
een stevigere versie tot een echte stadionrocker zou kunnen
uitgroeien, wat zeggen we, zelfs menig Q/MNM-luisteraar zal weten
te overtuigen!

Onversneden, pure rock is er gelukkig ook. Zo is openingsnummer
‘Blues from a Hypochondriac’ alvast een stevige binnenkomer én een
mooi staaltje gitaarvirtuositeit. Maar ook in het aanvankelijk
rustige ‘The Art of Walking Away’ vinden we geen woorden voor de
manier waarop Tom zijn duivels lijkt uit te drijven. De
slotakkoorden klinken alsof hij eigenhandig een opwindende versie
van zijn blues probeert uit te vinden, en daar nog in
slaagt ook! ‘The Green Light Shines’ is dan weer meer een song die
thuishoort op het album ‘Songs’: eerlijke rechttoe rechtaan rock
met hoge meezingbaarheidsfactor.

Nieuw is dan weer het gebruik van strijkers in ‘Fools Like Us’,
waarin Van Laere een zekere Mick Jagger naar de kroon probeert te
steken. Voor onze eigen veiligheid doen we hier echter geen
uitspraak over het welslagen van deze poging. Daarvoor hebben we
net te veel eerbied voor beide heren. Maar onder ons gezegd en
gezwegen, meneer Van Laere, u hoeft zich niet te schamen in wat
voor sommigen klinkt als een schaamteloos rip-off van de
Stones’ ‘Waiting on a Friend’.

Die nieuwe sound – funky disco met kopstem – die ook doorschemerde
in de eerste single, krijgt in ‘My Hippie Ain’t Hip’ een nog
hippere en meer sexy uitvoering. Het is een track waar Mr Big Lips
dezer dagen een moord voor zou begaan. Wij zijn vooral benieuwd
naar de moves die hiermee automatisch gepaard zullen gaan
bij een live-uitvoering. Zeg niet dat we u niet gewaarschuwd
hebben, ladies!

Hebben we al gezegd dat er geen enkel slecht nummer te vinden is op
‘The Honey & The Knife’? Dat we hier te maken hebben met de
beste Admiral Freebee tot nu? Dat deze Admiraal duidelijk de wind
in de zeilen heeft? Dat de heer Van Laere zijn idolen zowat naar de
kroon steekt? Dat wij helemaal wild zijn van deze prachtplaat? En
dan vraagt u zich wellicht af waarom we dan geen vijf sterren geven
aan dit nieuw hoogtepunt in de Belgische rock? Wel, omdat we gewoon
wéten dat het beste nog moet komen, neem dat maar van ons
aan.

Welke concertzalen en festivalpodia de Admiraal dit jaar zal
enteren leest u op:

www.admiralfreebee.eu
www.myspace.com/admiralfreebee1

Release:
2010.
Play Out!

verwant

Crammerock :: 2 en 3 september 2022

Dat het een hete zomer was, mijnheer. En om...

Admiral Freebee :: ”Mensen die vinden dat ze goed bezig zijn, vind ik niet boeiend”

'Oeps, te hard gerockt'. Zo droog ontving Tom Van...

Zalen zonder zweet :: Hoe het concertleven langzamerhand weer ontwaakt

Pump Up The Jam, ABnormal, en zelfs gewoon: Les...

aanraders

David Bowie :: EART HL I NG

Beste album ooit !

Sparklehorse :: Bird Machine

We dachten dat het nooit meer zou gebeuren, maar...

The Slow Show :: Subtle Love

Eigenlijk had The Slow Shows daags na verschijnen van...

Goes & Goes :: Nie Gezeverd

Bestaat er zoiets als blues uit Vlaamse klei getrokken?...

Public Service Broadcasting :: This New Noise

Geef J. Willgoose, Esq. een oubollig onderwerp en hij...

recent

David Bowie :: EART HL I NG

Beste album ooit !

test

Sparklehorse :: Bird Machine

We dachten dat het nooit meer zou gebeuren, maar...

Nicolas Barral :: Als de fado weerklinkt

De periode Salazar is een donkere bladzijde in de...

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in