All Maps Welcome heette de derde – – en laatste degelijke – – plaat van Tom McRae vijf jaar geleden. Een profetische titel zowaar, want sindsdien is McRae duidelijk het noorden kwijt.
Kingdom Of Cards, McRaes vorige plaat, was een erbarmelijke, gladde sollicitatiebrief naar het grote publiek — die door dat publiek trouwens niet weerhouden werd. Sinds enkele jaren hangt er dan ook een verbitterd, miskend sfeertje rond McRae. En dat had nooit mogen zijn. McRae joeg met Kingdom Of Cards finaal een hele zwik gelovigen weg die zijn instant classic-debuut en opvolger Just Like Blood koesteren als liefdesbrieven waarop de inkt steeds minder leesbaar wordt. En het probleem is dat hij er geen nieuwe volgelingen bij kreeg.
Dat heeft McRae ondertussen ook door. Het gevolg daarvan is drie kwartier lang aarzeling. Aarzelend de sfeer van dat fantastische debuut terugwinnen, aarzelend nieuwe wegen verkennen en aarzelend toch een tweede sollicitatiebrief naar dat o zo betrachte publiek schrijven en op de bus doen. Wisselvalligheid troef dus. En McRae zet het soms op een onwaarschijnlijk memmen, zoals in het ellendige "American Spirit": het is een dunne lijn tussen integriteit en aanstellerij bij de getergde singer-songwriter. McRae tuimelt voor de tweede keer op rij de verkeerde kant op.
De enige vernieuwing op deze plaat is bovendien relatief. Zo piept McRae iets te nadrukkelijk over z’n muurtje om te zien welke instrumenten Beirut zijn tuinkot binnenstouwt in het overbodige instrumentaaltje "A Is For…" en het matte "Won’t Lie", en verkent hij véél te braafjes de wegen van de (FM-)folk in "I Still Love You" en het weliswaar goed geprobeerde "Told My Troubles To River", een song die geworteld wilt zijn in Amerikaanse dorre zandgronden, maar helaas meer affiniteit heeft met het grindpad van een in een burgerlijke woonwijk gelegen stadspark.
Beetje ironisch is dat een van de beste songs van de plaat, vooruitgeschoven single "Please", dat eindelijk geen blaasbalg nodig heeft om er vuur in aan te wakkeren, stevig doet terugdenken aan McRaes Coldplay-plaat Kingdom Of Cards. Het mooie "Summer Of John Wayne" was op All Maps Welcome en zelfs Just Like Blood niet uit de toon gevallen.
Dat hadden "Out Of The Walls" en "Can’t Find You" wel gedaan op het debuut, waar beiden veel te hard naar knipogen. Het is helaas ook op die momenten dat we McRae niet meer geloven. De lichtvoetigheid van de voorganger heeft niet gewerkt, dus wordt een blik mistroostigheid in eigen nat opengetrokken – het krijgt de allures van een trucje. En dat is dodelijk voor een McRae — temeer omdat zijn venijn van weleer ondertussen te zeer is aangelengd met kraantjeswater.
De man die met venijnige zinnen als "If songs could kill, this one’s for you" of "If it don’t end in bloodshed, dear, it’s probably not love" een staande ovatie kreeg van elk platgelopen hart, is nog maar een schim van zichzelf. Jammer voor McRae dat The Alphabet Of Hurricanes de tweede plaat op rij is die bewijst dat songs wel degelijk can kill. Tien jaar geleden verscheen dat debuut – nog eens tien jaar doet een McRae op dit niveau er alleszins niet bij.
