’The Cure op prozac’, ’Een muzikale indian summer’, ’een alternatief voor electrohypes.’ Het regent lovende kritieken voor Summertime, de debuut-EP waarmee The Drums het tot een van dé tips voor 2010 schopte. Het enige wat de band de das kan omdoen, is een hitsingle die wordt platgespeeld.
Dat zou jammer zijn, want Summertime! is een prima EP. Het kleinood klinkt zo’n beetje als een fifties surfbandje dat samen met Madchester-kopstuk Martin Hannett de studio ingetrokken is. Dat resulteert in eightiespop als "I Felt Stupid" of het groovy "Submarine", dat zich aandient als een broertje van The Cures "Just Like Heaven". Het bekendste, en best in het gehoor liggende resultaat van deze kruisbestuiving, is u welbekend: het luistert naar de naam "Let’s Go Surfing" en is een vrolijke single die aan een gestage opmars in de playlists bezig is.
En daarmee zou dat nummer wel eens het paard van Troje van The Drums kunnen worden. De eerste keren dat "Let’s Go Surfing" langskomt op de radio, lijkt het een geschenk uit de hemel: een heerlijk zomers nummer dat onmiddellijk blijft hangen en zowaar een positieve invloed heeft op ons humeur.
De volgende fase, waarin we ons nu ongeveer bevinden, is het vrolijk meefluiten van het deuntje. Het hitje heeft zich tot semi-vaste waarde opgewerkt: het kan zonder problemen meegetokkeld worden en er hoeft niet langer gevraagd te worden van wie dat leuke liedje ook alweer was dat met dat gefluit begint.
Maar wat daarna? Misschien verdwijnt het nummer uit de belangstelling en in dat geval is het voorlopig over and out voor The Drums. Pas met een volgende ijzersterke single – – en die is helaas niet op deze EP te vinden- – zal de band zich opnieuw in de kijker kunnen werken. En The Drums zal opnieuw moeten knokken in dat geval. Want The Drums, dat waren die gozers met dat halve hitje, wat kunnen die nu nog te bieden hebben?
Klinkt dat niet goed? De andere optie is veel erger. In dat geval wordt "Let’s Go Surfing" immers een regelrechte (radio)hit, zoals gebeurd is met "Young Folks" van Peter, Bjorn And John, een nummer dat we, hoe goed we het aanvankelijk ook vonden, met elke vezel van ons lijf zijn gaan h´ten. Gewoon, omdat we het een miljoen keer te vaak hebben gehoord.
The Drums zitten met andere woorden in de stront. Zes nummers die doen vermoeden dat dit viertal redelijk wat in zijn mars heeft en vroeg of laat een te gekke full-cd zal afleveren, het is allemaal goed en wel, maar één veel te leuke single overschaduwt dat alles en zou wel eens voor een vroegtijdig opbranden kunnen zorgen.
Maar laat dergelijke doemscenario’s voorlopig de pret niet bederven. De heerlijke basriedel waarmee "Submarine" in gang wordt getrapt, volstaat bijna om het nummer op endless repeat te gooien, een gevoel dat enkel wordt versterkt door de aanstekelijke riffs en achtergrondgezangen die vervolgens hun opwachting maken.
Of neem de heerlijke treurnis van "Down By The Water", dat bijna ten onder gaat aan zijn eigen tristesse, maar netjes overeind gehouden wordt door het songschrijvertalent dat onmiskenbaar binnen het viertal aanwezig is; iets wat ook blijkt uit het zwierige "Make You Mine".
The Drums mogen zich dan in een licht hachelijke situatie bevinden, de band heeft toch maar mooi een puike debuut-EP afgeleverd. Zolang we de blootstelling aan de inhoud daarvan onder controle kunnen houden, kunnen we alleen maar enthousiast zijn over dat kleinood.
The Drums staan op 26 februari in Paradiso in Amsterdam.
