Admiral Freebee heeft nog geen enkele ondermaatse plaat uitgebracht. Voor zijn vierde plaat ging Tom Van Laere opnieuw in zee met Jo Francken, de producer van zijn debuut. Met succes: The Honey & The Knife is een album met sterke songs en een knappe sound.
Altijd amusant, een babbel met Admiral Freebee. In het AB-café speelt zich een bizar pingpongspel af tussen Tom Van Laere en goddeau. "Nu zeg ik op al je vragen nee". Goddeau kon er om lachen en bleef praten met een Van Laere in een Ricky Gervais-bui.
enola: Zie je The Honey & The Knife als een nieuw debuut?
Tom Van Laere: "Ik vergelijk niet. Dat is iets waar je ongelukkig van wordt. Het is het beste om dat niet te veel te doen. Mijn debuut is bijna tien jaar oud. Om het even welke plaat van toen klinkt anders dan wat je nu op de radio hoort. Mensen willen altijd luider en luider gaan. Maar dat betekent niet dat het beter is. Ik vind het tegenwoordig allemaal te luid. Te scherp, ook. Maar omwille van de concurrentie moet je daar ergens in meegaan."
enola: Viel de vernieuwde samenwerking met producer Jo Francken wat mee?
Van Laere: "Ik had het gevoel dat ik veranderd was. Op de eerste plaat wou ik niet echt meegaan in al zijn ideeën. Ik was toen jong en ik dacht dat ik het perfect wist. Nu durfde ik veel meer iets te proberen. Knippen in een song, de zang eens niet meteen live opnemen. Iets meer technologie gebruiken, eigenlijk. Dat maakte het leuk. De plaat die ik heb gemaakt met Roland is de reden waarom ik dacht: ik ga open zijn met Jo. Toen ik zijn producer was, wou Roland altijd gaan voor de eerste take en de zang live opnemen. Op den duur dacht ik: probeer nu eens iets anders. En toen herkende ik mezelf in Roland. Ik deed vroeger net hetzelfde. Ik dacht: misschien moet ik ook eens iets anders proberen als ik met Jo werk."
enola: Je ziet dus een evolutie in je werk?
Van Laere: "Ik denk helemaal niet in termen van evolutie. Ik geloof eerder in falen als ambacht. Mensen trekken geen conclusies en lessen uit het verleden. Je begint elke keer opnieuw. Onvermoeibaar bega je dezelfde fouten. Ik ook. Natuurlijk. Waarom niet? Omdat ik iets zou leren van mijn vorige platen? Maar ik heb niet het gevoel dat je iets kan leren. Je kan alleen leren dat er niets te leren valt."
enola: De basis is talent en werkkracht?
Van Laere: "Talent: daar geloof ik ook niet in. Ik had veel talent om te tennissen. Ik denk dat ik daarom geen tennisser ben geworden. Het ging me allemaal te gemakkelijk af. Ik had er geen zin in, het gaf me geen bevrediging. Iedereen zei dat ik veel talent had om een goede tennisser te worden. Maar als ik het dan was, lag het niet aan mij maar aan het talent. Voor mij was het veel interessanter om te proberen goed te worden in iets waarvoor ik niet zo veel talent had. Als ik zong, zei iedereen altijd: dat zou ik toch niet doen. Ik denk dat de basis veel meer te maken heeft met bereidheid en beschikbaarheid. Als je altijd beschikbaar bent voor muziek, komt vakmanschap vanzelf, maar werk wordt het nooit."
Maar ook geen hobby, want dat drukt vrijblijvendheid uit?
Van Laere: "Vrijblijvendheid is niet zo erg. Mensen hebben er schrik van en zijn altijd bezig over passie. Passie: da’s gewoon iemand die heel druk is. Of persoonlijkheid, nog zoiets. Iemand die persoonlijkheid heeft, die wil gewoon iets heel hard. Dat is alles.
Iemand met persoonlijkheid gelooft in zichzelf, zeg je? Ik heb nog nooit iemand gezien die echt in zichzelf gelooft. Of het zou de Ice Man moeten zijn: een wereldberoemde Nederlander die marathons loopt terwijl het min 20 graden is. Die man heeft zelfvertrouwen. Voor de rest ken ik niet zo veel mensen met zelfvertrouwen. Ik denk dat iedereen veel twijfelt. Vandaar ook dat de plaat The Honey & The Knifeheet. Iemand die zegt dat hij een echte romanticus is en alleen verliefd is op zijn eigen vrouw, geloof ik niet. Ik geloof alleen dat je de twee samen kan zijn. Dat is eigenlijk heel simpel. Als je heel veel alleen bent, wil je bij iemand zijn en als je samen bent met iemand, wil je ook wel eens even alleen zijn. De twee tegelijk is hoe het echte leven is. Je kan niet zeggen dat je alleen maar een loner bent. Het leven is veel complexer. Ik probeer de twee kanten te bezingen. Ik vind het sowieso niet interessant om de zaken alleen maar op een negatieve manier te bekijken. Iedere negatieveling en positivo is eigenlijk familie van mij. De hele wereld, dus. Vandaar: The Honey & The Knife en niet: The Honey Or The Knife."
enola: Ying en yang, als het ware. Of klinkt dat te spiritueel?
Van Laere: "Nee, absoluut niet. Niets is te spiritueel. Mensen zijn overdreven bang van spiritualiteit, hoewel het misschien het enige is dat ze echt nodig hebben."
enola: Over mensen gesproken. Uit de nieuwe plaat maak ik op dat je geen hoge pet op hebt van drukte en al te veel praatjes.
Van Laere: "Praten vind ik sowieso de grootste vernieler van talent. Als talent al zou bestaan. Iedereen wordt gelijk door met elkaar te praten. Mensen in een groep doen alles gewoon op dezelfde manier. En als ze discussiëren, dan doen ze dat eigenlijk alleen maar om te zeggen wat ze zelf te zeggen hebben. Heel vermoeiend. Communicatie is voor mij gewoon een vernieler."
enola: Toch staat er een boodschap op je plaat. "I should be working in the street and telling the kids what the blues is", zing je. Ontdek de echte stuff: is het louter humor of meen je het ook?
Van Laere: "Natuurlijk meen ik het. Ik ben nu vierendertig. De nieuwe rocksterren worden jonger en jonger. Ik ben al een beetje een oudere. Dat vind ik wel tof. Veel van die jonge bandjes kennen dan misschien wel The Rolling Stones maar dat is niet de echte stuff. Ik bedoel: The White Stripes kennen ze maar da’s bijna exact Leadbelly. Maar zie het niet als een statement. Zoek er niet te veel achter."
enola: Eén van de meest opvallende nummers van de plaat is de single "Always On The Run": ik had Admiral Freebee nog nooit zo eighties horen klinken.
Van Laere: "Daar kan ik niet echt veel op zeggen. Dat heeft te maken met productie. De producer eens interviewen: dat zou pas eens interessant zijn. Ik maak gewoon die nummers. Ik probeer nooit op voorhand te denken wat het zal worden. Wel hoe ik het ga maken, en daardoor wordt het iets anders. Omdat je het ’hoe’ verandert en niet het ’wat’. Maar dat kan niet als je op voorhand zegt dat je iets anders wil maken."
enola: Gaat het songschrijven je eigenlijk vlot af?
Van Laere: "Dat gaat altijd vlot bij mij. Ik zeg altijd: songs schrijven is the easy part.
Alles wat je door anderen moet laten doen, is het moeilijkste. Het is niet hun ding, het interesseert hen niet zo erg. Voor mij is het wél belangrijk hoe een hoes eruit ziet. Vandaar dat ik al eens zeg: nee, opnieuw. Maar wat songschrijven betreft: ik vind mezelf het best als ik niet probeer. Als je probeert is het proberen te duidelijk. Je kan bijvoorbeeld heel grappig zijn in het gezelschap van vrienden die je al heel lang kent. Als je een knappe vrouw ontmoet, probeer je net zo grappig te zijn maar dan lukt het niet meer. Wat je wil, is te duidelijk.
En ik wil vooral niet proberen. Ik heb ook niets te maken met wat andere mensen horen in mijn muziek. Als je voortdurend naar The Beatles luistert en je hoort een mineurakkoord in één van mijn nummers kan je zeggen: dat lijkt op The Beatles. Terwijl ik misschien nog nooit naar The Beatles heb geluisterd. Niemand weet wie wie beïnvloed heeft. Je kan dat niet weten. Ik zou Bob Dylan-achtige muziek kunnen maken zonder ooit naar Bob Dylan te hebben geluisterd. Misschien heb ik wel geluisterd naar alle artiesten die naar Bob Dylan hebben geluisterd.
Of ik nog altijd meer en meer alleen maar naar oude muziek luister?
Absoluut. Elvis, Bob Dylan, Hank Williams, Muddy Waters. Maar af en toe ook iets nieuws. Of ik Grinderman hoor op mijn nieuwe plaat? Ik luister niet naar mijn plaat. Hoor jij dat er in? Dat is eigenlijk de vraag. Als ik me kwaad maak wel, ja? Maar ik maak me niet zo veel kwaad op de nieuwe plaat."
enola: Zit er nog altijd een soort verantwoordelijkheidsbesef in je songs? In die zin dat er ruimte is voor de emotie van de luisteraar. Zo verwoordde je het tijdens een vorig gesprek.
Van Laere: "Ik snap niet wat je daarmee bedoelt. Ik ben niet meer wie ik toen was. Dat doen veel interviewers: het vorige interview herlezen en me daarmee confronteren. Ik kan niet het interview van de vorige keer opnieuw doen. Wat kan ik zeggen? Ik ben nog steeds zo of ik ben niet meer zo. In feite ben ik het nog altijd en eigenlijk ook niet meer. Ik was dat toen en ik was dat toen niet. Snap je? Een citaat is geen persoon, zeg je? Soms gaan de media wel zo te werk. Iedereen wil alles vereenvoudigen. En dan ben ik plots de moraalridder met een verantwoordelijkheidsbesef. Dat klinkt moeilijk. Ik vind dat je eigenlijk zou moeten proberen een gesprek te hebben in plaats van een recreatie van iets van vroeger. Ik heb vandaag acht interviews gehad. Ik weet binnen vier jaar niet meer wat ik allemaal gezegd heb. Wat je eigenlijk wil weten, is: vind ik dat nog altijd? Ik hoop van niet. Ik heb nu even het gevoel dat ik Ricky Gervais ben. (lacht) Filip Dewinter: dat is iemand die tien jaar later nog altijd dezelfde mening heeft. Ik wil geen extremist zijn. Ik probeer elke dag de dingen anders te zien."
enola: Tot slot: volgens de bio gaat je plaat over the art of walking away. Is kunnen weggaan een kunst?
Van Laere: "Ja, zeker. Op tijd weggaan misschien ook."
enola: Zoals ik, nu.
Van Laere: (lacht) "Voilà, ja."