Het spaarzaam geschreven The Road van Cormac McCarthy heette bij zijn verschijnen al onverfilmbaar te zijn. Dat John Hillcoat er zich toch aan waagde, zorgde dan ook voor de nodige discussies. Maar waar iedereen het wel over eens leek, was dat niemand beter geschikt zou zijn voor de soundtrack dan Nick Cave en Warren Ellis.
Cave en Ellis hadden al een keer eerder de handen in elkaar geslagen met Hillcoat voor diens Aussie-western The Proposition waarna het duo het revisionistische, dromerige en langzaam voortschrijdende The Assassination Of Jesse James By The Coward Robert Ford van Andrew Dominik met ingehouden schetsen en behoedzame muziekpatronen naar nieuwe hoogtes verhief. Het postapocalyptische doemverhaal over hoop en verlossing was met andere woorden een kolfje naar hun hand.
De wat overbodige dubbel-cdWhite Lunar lichtte al een tip van de sluier op door zes songs van de soundtrack vrij te geven, maar het is pas binnen het geheel The Road dat ze werkelijk tot hun recht komen. Een weergaloos nummer als "Song For Jesse" (uit The Assasination…) is niet te horen maar als geheel steekt het album wel zijn voorganger naar de kroon dankzij een uitgekiend en doordacht geluid dat net als McCarthys boek haast ongemerkt onder je huid kruipt en daar voortwoekert.
De valse rust en onbewogenheid (fluistert daar iemand "rustige vastheid"?) die ook het verhaal typeert, wordt treffend weergegeven door spaarzame klanken en repetitieve patronen. De zachte weemoed van het vorige album is evenwel ingeruild voor een naargeestiger en slepender geluid dat de lijdensweg van vader en zoon alsook de ontreddering van deze eerste uitademt. Zo zijn er het tribaal dreigende "The Cannibals" , het grillig experimentele"The Cellar" en het onrustwekkende "The House" die treffend de duisternis uit het boek evoceren.
Maar ook een song als "The Journey" verraadt dat dit geen eenvoudige terugblik is, maar veeleer een door ontberingen geplaagd gebeuren terwijl "The Beach" haast schaamteloos romantisch nostalgisch is. Een enkele keer durft zich zelfs een oprecht warme klank aan te bieden zoals "The Mother" en "Memory" (een flinke brok om door te slikken) laten horen. Het staat in schril contrast met het kale "Water And Ash" en zelfs het nochtans dromerige "The Far Road".
Het klankenpalet op The Road is uitgebreider en diverser dan op The Assasination…, waardoor het ook een moeilijker te vatten plaat is, althans bij de eerste beluisteringen. De soundtrack vraagt tijd en luisterbereidheid om in het verhaal mee te stappen en de vele (grijs)tinten te ontwaren en te duiden. De puzzelstukjes vallen op hun plaats voor wie de tijd neemt en er even afstand van kan nemen.
Het album plaatst zich in de traditie van de vorige soundtracks geschreven door Cave en Ellis maar behoudt ook de eigen identiteit. Het klinkt desolater dan The Proposition en gejaagder dan The Assasination… maar het deelt eenzelfde vertelkracht. Of de film The Road het verhaal van McCarthy recht aandoet, is voer voor filmcritici en bioscoopbezoekers. Over de soundtrack kan er geen twijfel bestaan.
