Zo onverwachts The Hungry Saw er plots was in 2008, zo verrassend snel is de opvolger er. Zo’n warme prachtplaat The Hungry Saw was, zo warrig en zoekend is Falling Down A Mountain.
Falling Down A Mountain is, om even kort te gaan, de reden waarom Tindersticks nog bestaat — en het is dan ook de enige bestaansreden van de plaat zelf. Stuart Staples beklemtoont sinds twee jaar in elk interview dat hij alleen maar muziek onder de vlag van Tindersticks maakt zolang het spelplezier primeert en elke nieuwe plaat meer is dan zomaar een herhalingsoefening van stem plus strijkers. Dat laatste is Falling Down A Mountain geenszins, en dat hoeft niet eens een slechte zaak te zijn. Tindersticks mag nooit een trucje worden.
Helaas mondt Staples’ eerbare visie uit in een plaat waarop Tindersticks iets te hard op zoek gaat naar zijn eigen relevantie. En soms meer bezig is met “niet als Tindersticks te klinken”, waardoor het ontbreekt aan goede songs. Beklijven, vervoeren, onderdompelen (woorden die in een groot lettertype in de Tindersticks-woordenwolk staan) zit er deze keer, in tegenstelling tot bij The Hungry Saw, laat staan de eerste platen, niet in.
Nee, er moeten nieuwe bandleden ingespeeld worden (Earl Harvin op drums en David Kitt op gitaar), en met het traditionele komen en gaan van gastmuzikanten tijdens de opnames voelt Falling Down A Mountain meer aan als een jamsessie die niet noodzakelijk op plaat uitgebracht had moeten worden. Dit klinkt grotendeels als materiaal voor op een bonus-cd en is louter een must-have voor wie ook elke boer die Staples laat een poëtische zeggingskracht toedicht die zijn gelijke niet kent. Wie de onvolprezen eerste drie platen van Tindersticks af en toe nog eens graag uit de kast trekt, heeft hier geen boodschap aan.
Waarmee niet gezegd is dat Falling Down A Mountain een slechte plaat is — Tindersticks is een van die groepen voor wie “slecht” het equivalent is van de koning voor Jan Peumans. Het is veeleer het broertje van het wisselvallige Simple Pleasures, waarmee Tindersticks na het uitstekende trio I, II en Curtains per se grenzen wilde verleggen om niet in z’n eigen geluid gekneld te raken. Falling… is een plaat waarop de vibe primeert op de melodie, de mood van de band op de sfeer van de plaat. Wendde Tindersticks op The Hungry Saw zachtjes de blik van achter- naar vooruitkijken, tuurt de band hier met een blik naar voren.
Al is het grootste probleem van de plaat misschien nog wel dat die blik vooruit niet star genoeg is, dat de band nog te veel aarzelt en niet voluit genoeg gaat. De fantastische openings- en titelsong “Falling Down A Mountain” tekent met een jazz-jamsessie die de voorliefde van de groep voor soundtracks beklemtoont meteen voor het hoogtepunt van de plaat. Met een beetje fantasie hoort u er fragmenten uit Radioheads “Dollars And Cents” en een snuifje dEUS in. Meer van dat had een boeiende plaat opgeleverd, nu resten er veelal best wel goeie songs als “Harmony Around My Table”, “Black Smoke” en “No Place So Alone”, die echter klinken als volbloed Tinderstickssongs die blijven steken zijn in de demofase. Alsof het niet te mooi mág klinken — ook Staples zelf is vocaal niet altijd in zijn beste doen.
Uitzonderingen daarop zijn “She Rode Me Down” (met prachtige cello en blazers) dat zelfs de opwinding van de eerste platen terugroept — al zal dat, te horen aan de dwarsfluit, absoluut niet de bedoeling geweest zijn. En vooral het bloedmooie “Factory Girls”, dat fijntjes aantoont waarom niemand klinkt als Tindersticks behalve Tindersticks zelf. En dat is goed zo.
Benieuwd wat de toekomst brengt. Dat is misschien nog de enige zekerheid die Falling Down A Mountain biedt: dat er nog een toekomst is voor deze groep. Een nieuwe katheter muzikanten doet vers bloed binnensijpelen en doet de groep opnieuw proberen. Nu eens iets te hard, dan weer niet hard genoeg. Falling Down A Mountain zoekt naar nieuwe evenwichten. En misschien is het niet meer dan een vrijgeleide om met een deels nieuwe band op tour te gaan en zo op elkaar ingespeeld te raken. Dat zullen we zien in het Koninklijk Circus in mei. Ach, deze plaat roept vooral vragen op. Wedden dat ze alleen daarom voor Staples al geslaagd is? En ergens voelt dat aan als een geruststelling.
Tindersticks staat op 13 mei in het Koninklijk Circus.
