In januari presenteert goddeau u met Tips Voor 2010 de namen die u de komende twaalf maand in het oog moet houden.
Wie dacht dat het hoge woord in 2010 opnieuw aan de scheurende gitaren zou zijn, komt bedrogen uit. Ook dit jaar is folk the way to go. Soms is er ook niet meer nodig dan één gitaar, een harpje of harmonium en twee hemelse stemmen, zo leren de Zweedse zusjes Joanna (18) en Klara (16) Söderberg.
Ze zijn de schoolbanken amper ontgroeid, maar hebben al lang geleerd hoe eenvoud soms het beste ontroert, zo bewijst hun debuut The Big Black And The Blue dat sinds maandag in de winkels ligt. Maar dat wisten we natuurlijk ook al door die mooie Drunken Trees-EP van begin 2009. Daar zijn ze echter alweer lang voorbij, zo vertellen de zusjes in een rumoerige Botanique: geen enkel nummer van toen haalde de plaat.
Johanna: “Die EP was voor ons eerder een experiment, nu wilden we iets nieuws doen.”
Klara: “We wilden een frisse start nemen. Ik vind het sowieso niet echt boeiend om nieuwe versies te horen van nummers die je al kende. Er is iets sindsdien veranderd in de manier waarop we zingen. We zijn nu zekerder van ons stuk wat betreft harmonieën en stemmen. We weten nu hoe we willen klinken. Op de EP stond nog iets als “Cross Oceans”, dat doen we niet meer. We wilden een meer gedefinieerde stijl.”
enola: Klara, jij schrijft de songs. Wat opvalt is hoe je — en ik beloof dit maar één keer aan te halen – ondanks je jonge leeftijd al heel erg volwassen songs schrijft; nummers die van begin tot einde af zijn. Heb je jezelf dat geleerd?
Klara: “Ach, uiteindelijk is het niet zo moeilijk, die songstructuur: je hebt strofes en refreinen en af en toe zorg je eens voor een bruggetje. En zelfs dat volg ik niet altijd. De ontdekking van Bright Eyes heeft me wat dat betreft de ogen geopend. De eerlijkheid van Conor Oberst raakte me: dat “dit ben ik, dit doe ik, zo voel ik me”. Zijn teksten zijn erg direct, en eenvoudig. Dat liet me verstaan dat als ik een gitaar heb en liedjes maak, dat volstaat. Ik realiseerde me dat ik dat ook kon als ik genoeg oefende. Het had niets met virtuositeit te maken.”
Johanna: “Het was ook de eerste indie of folk die je hoorde.”
enola: Dan deed jij als oudere zus je job dus niet naar behoren. Normaal had jij het moeten zijn die haar die dingen leerde kennen.
Johanna: “Ik vrees dat Klara eerder naar zo’n muziek luisterde dan ik. Tja.”
Klara: “Ik heb haar moeten opvoeden, vrees ik. Zij heeft me dan weer andere zaken leren kennen. Al krijg ik de kriebels van de Japanse pop waar zij van houdt. Daar ben ik niet gek op.”
“Het idee dat er altijd muziek in huis was, heeft me wel beïnvloed. Meer dan de specifieke bands waar onze ouders naar luisterden als Patti Smith Group of The Velvet Underground. Onze moeder luisterde naar Johnny Cash, en dat bracht hem ook wel onder onze aandacht. Maar eigenlijk hebben we het meeste toch door vrienden leren kennen.”
enola: Jullie brengen nu een plaat uit. Alles vanaf nu zal dus opgroeien in het openbaar zijn. Maakt dat je bang?
Klara: “Geen idee, eigenlijk. Voor ons is dit gewoon het beste dat we konden doen. Ik denk niet dat ik me ga schamen als ik over tien jaar nog eens naar The Big Black And The Blue luister. Al hoop ik wel dat ik niet ben blijven stilstaan. Ik wil muziek blijven luisteren, en nieuwe dingen blijven doen; evolueren. Dat lijkt me het meest natuurlijk. Beter worden, dat moet het doel zijn. En dat gevoel heb ik nog elke keer. Na elk optreden denk ik weer een stap vooruit te hebben gezet. Dat vind ik erg belangrijk.”
enola: Soms doen jullie nummers bijna middeleeuws aan, met een soort romantische inslag. “Jagadamba You Might” klinkt als een oud folkverhaal, er is het middeleeuws aandoende “I Met Up With The King”. Soms vraag ik me af wie van jullie teveel fantasy heeft gelezen.
Klara: “Wij lezen geen fantasy. Voor mij is “Jagadamba” gewoon een nummer over de natuur, over de staat van de wereld. Het is een Indiase naam die veel kan betekenen, maar vooral “moeder van de wereld”. Live kunnen we daar inderdaad wat in uithalen met onze stemmen. ’t Is fijn dat we er niet uitkomen als lieve schattige meisjes. Maar ik denk niet dat we in elk nummer zo zouden moeten klinken. ”
enola: Ik vond het jammer dat jullie stemmen op plaat niet zo scherp klinken als live.
Johanna: “Daar heb je gelijk in. Op die EP klinken onze stemmen nog wat flauw. De opname is niet geweldig, en we zingen een stuk beter nu. ”
Klara: “Ik zing anders nu. Ik probeer mijn stem wat te veranderen.”
Johanna: “Je wil als Devendra Banhart klinken.”
Klara: “Ja, euh, neen. Ik wil gewoon anders klinken. Ik hou gewoon meer van de manier waarop mijn stem nu is; het voelt natuurlijker.”
enola: Jullie vader heeft zelf een verleden in de muziek. Heeft dat geholpen bij het opnemen?
Klara: “Yup, we zijn een familiezaakje. Mijn vader was in de jaren tachtig zelf gitarist van een in Zweden erg bekende rockgroep. Toen ik songs begon te schrijven, was er dus altijd wel een microfoon of zo, om mee op te nemen. Dat was belangrijk; het stelde ons in staat meteen dingen op MySpace te gooien. En hij heeft de plaat samen met ons geproducet.”
“Je zou denken dat hij ons nu wat stoere verhalen over zijn tijd heeft verteld, maar niets is minder waar. Zijn grootste les was: geen alcohol, op tijd in bed,… Hij zegt ons dat er geen reden is om stomme dingen te doen als je toert. Je moet zorgen dat je gefocust bent. Nuja, we zijn gelukkig geen feesters: na een optreden zijn we meestal zo moe dat we recht ons bed induiken.”
Johanna: “Het belangrijkste voor ons aan dat voorbeeld van onze vader, was dat muzikant worden altijd een optie was. We konden dit als een job doen. We mochten dit ook proberen van hem, kregen geen speeches dat we eerst school moeten afmaken of zo. ”
enola: Normaal zouden jullie dan ook in de klas moeten zitten, op dit moment, niet?
Klara: Toch niet. Johanna heeft haar school afgemaakt, en ik heb een jaar vakantie genomen. In Zweden kun je op je zestiende van school gaan. ’t Is geen goed idee als je later nog een ernstige job wil vinden, maar voor muzikanten is het interessant. Misschien ga ik terug, dat hangt er van af hoe dit alles evolueert. In dat geval ga ik voor producer studeren, denk ik. In elk geval zeker iets met muziek. Wat we nu allemaal beleven, is dus sowieso onschatbaar qua ervaring.”
enola: Hoe was het om met je vader op te nemen? Kon je eerlijk met hem zijn over de productie van die EP?
Klara: “Ja, we konden echt wel vrijuit spreken. Hij nam ook geen blad voor de mond om ons te zeggen waar wij het niet goed deden. Dat was meestal goed. Niet altijd, maar toch vaak (lacht). Gelukkig hebben Johanna en ik grotendeels dezelfde muzieksmaak, dus we kwamen wel vaak overeen.”
“Mensen vragen ons vaak of dat gaat om met je zus in de band te zitten. Voor ons valt dat best wel mee. Uiteindelijk: als je in een band zit, ga je zo veel met elkaar om dat het bijna als familie voelt. Als je met familie een muziekgroep hebt, ken je elkaar tenminste al.”
enola: Geen grote discussies of Johanna al dan niet een grote pianosolo mag?
Klara: “Neen hoor. (tot Johanna) Wil jij een grote pianosolo?”
Johanna: “Maar neen, gij!”
enola: Zou het een goed idee zijn om First Aid Kit ooit uit te breiden tot een volledige band?
Klara: “We hebben een paar shows met een drummer gespeeld. Dat gaat. ’t Is een kwestie van de juiste personen te vinden. Ik vind het in elk geval leuk om met iemand anders te spelen. Maar ik weet eigenlijk niet of het echt een goed idee is. Wat wij hebben is zo bijzonder dat ik niet denk dat we zomaar een doorsnee bandbezetting kunnen invoeren. We hebben een broertje van een jaar of tien, die kan een beetje drummen. We hebben met hem al eens een Zweeds liedje opgenomen. Misschien moeten we gewoon wachten tot hij volwassen is?” (lacht)
enola: Tot slot; een vraagje over dat filmpje met die Fleet Foxescover waar jullie mee doorbraken. Hoe hebben jullie daar in dat bos zo’n mooie galm gekregen?
Klara: “Er is daar wel degelijk wat galm hoor, maar ik geef toe: we hebben die achteraf wat versterkt. Maar ach, ’t is niet alsof we het nummer in de studio eigenlijk opnieuw hebben ingezongen. We hebben maar een béétje vals gespeeld.”
