{image}Gisteren overleed de Canadese zangeres Kate McGarrigle (63) in Montreal aan een zeldzame vorm van beenderkanker. McGarrigle vormde samen met haar oudere zus Anna het gerespecteerde folkduo Kate & Anna McGarrigle, waarmee ze in de jaren ’70 met “Complainte For Sainte-Catherine” een hit scoorde. Ze was eveneens de moeder van Rufus en Martha Wainwright.
“The white-throated sparrow sings a lonesome song / And only serves to remind me that my dear mother’s gone / My dear mother’s gone / (…) / Jane was in the choir-loft with Rufus at her side / They played and sang “What’ll I Do When You Are Far Away” / And they waltzed her down the aisle,” zo beschreef Anna McGarrigle de dood van hun moeder in “Song For Gaby” uit het album Matapedia. Een kleine tien jaar later lijkt het niet eens zo’n gek idee om die song door te geven aan Martha, Kate McGarrigles dochter uit haar veelbesproken huwelijk met singer-songwriter Loudon Wainwright III, die fysiek en vocaal ontegensprekelijk van haar moeder erfde.
Want daar was ze bedreven in, de McGarrigle-Wainwright-familie, in het elkaar verwijten sturen in de vorm van nummers. “Go leave / She’s better than me / At least she’s stronger / She will make it last longer / That’s nice for you” zingt Kate al op hun eponieme debuut van 1975. Het is niet ondenkbaar dat Loudon Wainwright de bestemmeling was van deze boodschap. Kort na de geboorte van Martha verliet hij zijn gezin voor Suzzy Roche van het concurrerende zusterstrio The Roches. Daarover zou McGarrigle in het titelnummer van Matapedia dit schrijven: “My name is Martha, who are you? / Ma never told me, never told me about you”. Martha zelf zou op haar debuut van leer gaan tegen haar vader in het veelbetekenende “Bloody Mother Fucking Asshole”. Vader Wainwright spreekt op zijn beurt de familie toe in “Five Years Old” (“Happy birthday Martha / I’m sorry I can’t be there for that party”), het laconieke “Rufus Is A Tit Man” (“Suckin’ on his mamma’s gland / Suckin’ on the nipple”) of het ontroerende “A Father And A Son” (“This thing between a father and a son / Maybe it’s hate but probably it’s love”).
Muzikaal vormde Kate McGarrigle met haar zus het perfecte tweestemmige folkduo, wisselend tussen piano, banjo en akoestische gitaar. Ze maakten tien albums samen, inclusief twee familiealbums met Martha en Rufus (The McGarrigle Hour (1998) en The McGarrigle Christmas Hour (2005) en twee Franse albums (The French Record (1981) en La Vache Qui Pleure (2003)), als Franssprekende inwoners van de Canadese provincie Québec.
Vooral hun debuut Kate And Anna McGarrigle , waarop de hit “Complainte Pour Sainte-Catherine” figureerde, was een sleutelmoment in hun carrière. De met banjo- en vocale staccato doorstoken ballad “Heart Like A Wheel” (“It’s only love that can wreck a human being and turn him inside out”) werd prompt overgenomen door Linda Rondstadt die het tot albumtitel bombardeerde. De Ierse zussen van The Corrs zouden er veel later ook mee aan de haal gaan.
Het was het begin van een vloed aan samenwerkingen en covers. Maria Muldaur, Billy Bragg, operazangeres Anne Sofie von Otter en zelfs Nana Mouskouri hebben allemaal minstens één McGarrigle-nummer in hun repertoire. Emmylou Harris nam op haar tweede doorbraakplaat Wrecking Ball op een beklijvende manier “Goin’ Back To Harlan” over. Op diens laatste album, All I Intented To Be, verzorgden de zussen de backing vocals van twee nummers. Iets wat ze in 2001 op zulke briljante, unieke manier deden op Nick Caves No More Shall We Part, dat hun karakteristieke tweestemmigheid het album een andere, kwetsbare kleur meegaf.
Ze droegen ook bij tot de Leonard Cohen tributeplaat I’m Your Man en zongen hun (Franse) versie van “Little Boxes” voor het tweede seizoen van de televisieserie Weeds.
Een maand geleden stond Kate nog in Albert Hall met zoon en dochter voor A Not So Silent Night, de zoveelste familieviering. Het wordt wel erg stil de volgende nachten, want Kate And Anna McGarrigle is niet meer.
