1) Grizzly Bear –
‘Veckatimest’
Geen nanoseconde getwijfeld over het hoogste schavotje! Single ‘Two
Weeks’ kampeert al sinds de release in onze hersenpan, de stem van
Ed Droste is muzikaal manna par excéllence en de vocale harmonieën
laten Fleet Foxes een flink poepje ruiken. Met hun mix van barokke
kamermuziek en glorieuze pop schetst Grizzly Bear weelderige
tableaux vivants waarin het heerlijk verdwalen is. De muziek is
complex, grillig, nukkig en weerbarstig, maar toch glijdt
‘Veckatimest’ naar binnen als een fris sorbet. Faut le faire!
2) Mastodon –
‘Crack The Skye’
Metal, but not as we know it! Met ‘Blood Mountain’ knipoogde
Mastodon al naar Pink Floyd, maar nu neemt het viertal uit Atlanta
de progrock helemaal in een dubbele nelson. Maar hoewel het
vingervlugge solo’s en abrupte wendingen regent, headbangen we ons
nog steeds een nekwervelfractuur op de tonen van ‘Crack The Skye’.
Mastodon’s experimenteerdrang staat het rauwe metalgeweld namelijk
amper in de weg. Hemels én hels!
Geilste midzomernachtsdroom van het jaar! Klonk Karin Dreijer
Andersson bij The Knife al sinister en ijzingwekkend, dan ontpopt
ze zich met deze soloplaat helemaal als een sensuele helleveeg. Met
de volharding van een Dementor zuigt de Zweedse de ziel leeg met
haar asgrauwe en claustrofobische mantra’s. Electropop klonk nooit
zo androgyn en psychotisch. Meest ongrijpbare plaat van het
jaar!
The xx zijn lammetjes in een wolvenvacht van unheimliche new
wavepop. Maar hoe piepjong deze Londenaars ook mogen zijn, hun
uitgebeende songs zijn er niet minder bedwelmend om. Vol van
verlangen, maar toch zo ingehouden: ‘XX’ lijkt wel een darkroom,
maar dan met muurbloempjes in plaats van perverselingen.
Bloedmooi!
5) Bill Callahan
– ‘Sometimes I Wish We Were An Eagle’
Zwaarmoedigheid klonk nooit vederlichter als bij deze elegante
treurwilg. Callahan werd gedumpt door folkfee Joanna Newsom en
slaat terug met deze avondschemerige parel. Verbluffend hoe deze
plaat ondanks de grauwe thematiek geen poel van tristesse is, maar
een thermale kuur van pastorale pracht. Of hoe een album vol
winterse melancholie de lenteplaat van het jaar werd!
6) Bibio –
‘Ambivalence Avenue’
Stephen Wilkinson is de ultieme matroesjka. Een snarenplukkende
folkie in een klankenknipper in een beatsculpteur in een
onweerstaanbare crooner. En op ’s mans eerste plaat voor Warp wordt
die veelzijdigheid verpakt in een nostalgische roadtrip richting
een onvermijdelijke loutering. Waren onze ritjes over de E40 maar
even zuiverend!
7) Bonnie
‘Prince’ Billy – ‘Beware’
Onze favoriete bard goes country! De ingewijden weten al dat ze
geen draaiende lasso’s of linedancing-escapades moeten verwachten.
Akkoord, de arrangementen krijgen een geruit hemd van
genreconventies aangetrokken, maar de weemoed is universeel. Will
Oldham’s country noir marcheert op het ritme van een grafstoet naar
een onbereikbare catharsis en de tragiek sijpelt uit elke noot.
Moge hij immer getroebleerd blijven!
8) Sunn O))) –
‘Monoliths & Dimensions’
Maximum volume yields maximum results, dat is het credo waarmee
Sunn O))) al jarenlang uw vege lijf tot moes maalt. Live althans,
want op plaat nieten Stephen O’Malley en Greg Anderson steeds meer
subtiliteit en fijnzinnige arrangementen vast aan hun monolithische
drones. Met deze plaat als (voorlopig) hoogtepunt. ‘Monoliths &
Dimensions’ refereert daardoor evenzeer aan Earth als aan Miles
Davis, straf!
9) Dirty
Projectors – ‘Bitte Orca’
Niet zo’n fan van vrouwenstemmen? In sommige hoenderhokken (Laïs,
Cocorosie,…) gooien wij liever ook geen knuppel, maar ‘Bitte
Orca’ zal zelfs de grootste macho bekeren. Wie niet spontaan begint
te kirren van genot door de kwikzilveren zanglijnen van Amber
Coffman en Angel Deradoorian, moet dringend z’n oren laten
schoonspuiten. Ze vormen de rode draad door een wonderlijke collage
van Afrikaanse ritmes, r ’n b en glinsterende indiepop, geschapen
door mastermind David Longstreth. Magisch!
10) Mount Eerie –
‘Wind’s Poem’
Een soundtrack voor een horrorfilm van David Lynch? Look no
further! Of Phil Elverum nu demonische passaten van blackmetal door
uw oren jaagt of uw trommelvliezen extra aanspant met dreigende
briesjes van gitzwarte ambient, maakt weinig verschil. ‘Wind’s
Poem’ is van begin tot eind een onheilszwanger niemandsland dat
moeiteloos uw voetzolen verschroeit. Nog beklijvender rond
middernacht met een glas rode wijn erbij!
Voorbij de waan van 2009….
Concert van het jaar: De wereld is een
schouwtoneel. Nicole en Hugo weten het en ook Karin Dreijer
Andersson deelt duidelijk hun mening. Het macabere gemaskerd bal
van Fever Ray op het Polsslag-podium in Hasselt was dan ook van een
Shakesperiaanse schoonheid. Onvergetelijk!
Ergernis van het jaar: Alsof de folk waarin ze een
paar kannekes te veel waste nog niet tenenkrullend genoeg was,
probeert Eva De Roovere het nu met een Hollandse rapper en een
verzonnen taaltje waar wij nachtmerries van krijgen (én
nierstenen). Een enkeltje richting vergetelheid, en snel een
beetje!
Ontgoocheling van het jaar: Dizzee Rascal goes Tmf
en maakt de slechtste plaat uit z’n nochtans imponerende
discografie. Een zevenmijlslaarspas in het Mordor van de commerce
dat z’n ratelrhymes volledig buitenspel zet. Bonkers? We think
not!
En wat met 2010? Wij bijten alvast onze
nagelriempjes kapot in afwachting van de nieuwe platen van Massive
Attack, Jaga Jazzist, Vampire Weekend, Hot Chip en Beastie
Boys!
