1. Emily
Jane White: Victorian America
We zijn dit jaar als een blok gevallen voor deze folkzangeres uit
San Fransisco en dat toen we nog maar net hersteld waren van haar
eerste album. ‘Victorian America’ bulkt van de ijzersterke songs en
brengt Emily Jane White naar een hoger niveau dan vele haar
voorbeelden. Emily is jammer genoeg nog gruwelijk onbekend, wat ons
enkel doet volharden in onze boodschap. Give it a try.
Op Rock Werchter werkte dit Mastodon niet altijd even goed, op
plaat blijven de Amerikanen genadeloos uithalen. ‘Crack the Skye’
is de Mastodon-plaat geworden waar we ons het meest in kunnen
vinden en werd wat ons betreft een van de meest boeiende
metaluitstappen van de laatste jaren. Komt nog eens bij dat dit
album geen enkele zwakte kent. Ongetwijfeld een metalklassieker in
wording.
3. Animal
Collective: Merriweather Post Pavilion
Heel wat Animal Collective-fans vinden ‘Merriweather Post Pavilion’
het zwakste album dat de prettig gestoorde Amerikanen al op de
wereld hebben losgelaten. Anderen vinden dit dan weer hun beste en
tot deze categorie rekenen we onszelf. Nooit eerder vonden we zo
weinig storende elementen op een AC-plaat en nooit eerder vonden we
een AC-plaat met zo veel briljante ideeën. Opener ‘In the Flowers’
is ook nog eens een van de songs van het jaar.
De psychedelische, elektronische noise van Fuck Buttons is nog meer
dan vorig jaar goed voor een gigantische, muzikale beleving. ‘Tarot
Sport’ is een plaat die je niet stop kan zetten, met nummers van
elf minuten die blijven boeien en verslavende beats en ritmes die
elke chiro-fuif zouden doen verademen. ‘Surf Solar’ alleen al!
Straf.
5. Bill Callahan:
Sometimes I Wish We Were An Eagle
Met zijn eerste soloplaat wist Bill Callahan beslist onze interesse
op te wekken, maar erg warm kregen we het er nooit van. Dat is
gelukkig even anders met deze opvolger, die de beste songwriter in
Callahan naar boven bracht met ‘All Thoughts Are Prey to Some
Beast’ als een van onze favoriete songs van 2009 voorop.
Uit het noordoosten van de VS kwam deze Jesy Fortino op het laatste
moment nog onze top tien binnengewandeld. Dat dankt ze aan een
heerlijk bezwerende folkplaat waarin ze bewijst dat je met een
doorleefde stem en het juiste gitaarspel vaak over voldoende kracht
beschikt om een stadion stil te krijgen. Al lijkt een stadion voor
haar nu niet zo’n geschikt idee.
‘Plaat van het jaar’ hoorden we op verschillende locaties, dus
uitchecken was wat ons te doen stond. Bleek dat ze er niet ver
naast zaten (als je er even geen rekening mee houdt dat we niet
alle albums hebben gehoord). ‘Hospice’ is in ons land ingeslagen
als een zachte bom die een grote veelzijdigheid toont en de
luisteraar beweegt op verschillende manieren. Het blijft wachten op
de filmversie!
8. The Hickey
Underworld: The Hickey Underworld
Hoewel The Bony King of Nowhere en Isbells erg dicht bij onze top
tien strandden, is het het weergaloze debuut van deze Antwerpenaren
geworden, dat hier de enige Belgische plaat is geworden. Zonder het
dipje op het einde, had deze bijzonder meeslepende energiebom nog
een aantal plaatsen hoger gestaan.
‘Veckatimest’ is de stap naar het grote(re) publiek van de band die
het beste Pukkelpop-optreden van dit jaar gaf. Het is heerlijke pop
van deze tijd van muzikale acrobaten die je even naar een ander
land ontvoeren. Een waar je minstens ‘Two Weeks’ wil blijven.
Meestal doet het ons te weinig, die drones, en zeker op plaat.
Mount Eerie verraste dit jaar met een album waarin drones en songs
elkaar vinden en elkaar versterken tot een bijzonder straf geheel
in wat de meest bezielde plaat van het jaar moet zijn.
Hebben deze lijst net gemist: 11. The xx, 12. The
Bony King of Nowhere, 13. HEALTH, 14. Isbells, 15. Fever Ray, 16.
