1. Dan
Deacon – Bromst
In 2009 bracht onze voorheen favoriete fisher price muzikant Dan
Deacon ons het indrukwekkende Bromst. Dan Deacon goochelt op Bromst
met lagen en ritmes alsof het niets voorstelt. Op pitchfork.tv is
een fantastische ‘making of’ the bekijken die een beter inzicht
geeft in het onwaarschijnlijk zenuwslopende maar eveneens
ongelooflijk ingewikkeld proces die aan Bromst vooraf ging. Bromst
is hypnotiserend knap.
2. Animal
Collective – Merriweather Post Pavillion
Merriweather Post Pavillion werd gedurende 2009 bijna (ik zeg wel
bijna) tot vervelens toe door ons collectief strot geramd.
Bovendien kwam Animal Collective ook nog eens met de uitstekende EP
Fall Be Kind op de proppen. Animal Collective wordt met het album
toegankelijker, een trend die zich ook op MPP verder zet. Het is
geen affront, want vb. Brothersport bevat al twee zanglijnen waar
veel minder getalenteerde groepen hun ganse carrière naar op zoek
zijn.
3. Bill
Callahan – Sometimes I Wish We Were An Eagle
Ex-Smog frontman schreef zijn liefdesverdriet van zich af (al zou
ik durven zeggen that it’s better to have loved Joanna Newsom than
not to have loved Joanna Newsom at all). Het is een waanzinnig
knappe, warme en intieme maar ook zwaarmoedige plaat die het begin
van mijn 2009 overheerste.
4. Grizzly
Bear – Veckatimest
Na het prachtige In Ear Park van Department of Eagles kwam er dit
jaar opnieuw een heel erge mooie plaat uit de Grizzly Bear stal. Op
Veckatimest verfijnen ze hun grenzeloze talent verder tot een van
begin tot eind captiverend album.
5. Jens
Carelius – The Beat Of The Travel
Jens Carelius is een vooralsnog behoorlijk onbekende folkie uit
Noorwegen. Op The Beat Of The Travel, zijn tweede plaat in evenveel
jaar, zet hij een grote stap vooruit. De arrangementen zijn voller,
de songs zijn minder naakt en het album vormt een meeslepend
geheel.
6. Phoenix –
Wolfgang Amadeus Phoenix
Dé zomerplaat van 2009 komt uit Frankrijk. Phoenix plaatste met
Wolfgang Amadeus Phoenix een voorlopig orgelpunt aan hun
ondertussen al uitgebreide carrière. Een paar nodeloos weifelende
uitstapjes negerend staat de plaat vol dansbare en uiterst catchy
en uitdagende popnummers.
7. Andrew Bird
– Noble Beast
Onze favoriete violist en fluitist bracht in 2009 opnieuw een heel
erg mooie plaat uit. Andrew Bird slaagt er op Noble Beast weer als
geen ander in om sterke songs in te kleuren met een resem aan
(zelfgespeelde) instrumenten. Nu het einde van het decennium in
zicht is kunnen we wel stellen dat Andrew Bird één van de
indrukwekkendste palmaressen van de noughties bij mekaar heeft
gespeeld.
8. Swan Lake –
Enemy Mine
Wat gebeurt er als je 3 uiterst getalenteerde songschrijvers bij
elkaar in een opnamehok steekt? Ofwel loopt het uit op een fiasco,
ofwel tillen ze elkaar naar een hoger niveau. Dat de samenwerking
tussen Bejar, Krug en Mercer wel goed zat bewezen ze al op Beast
Moans. Enemy Mine betekent de definitieve vlucht vooruit.
9. Yo La Tengo – Popular Songs
Als een groep met een verzameld oeuvre als dat van Yo La Tengo een
album releaset, dan luister je daar naar, punt. Op Popular Songs
toont onze favoriete dreampop groep van de laatste twee decennia
dat ze verre van versleten zijn. Echt vernieuwend is het allemaal
niet, maar als je op zo’n hoog niveau acteert is dat misschien ook
wel overbodig.
10. Built To
Spill – There Is No Enemy
Zie ook n°9. Built To Spill maakte met Perfect From Now On één van
mijn favoriete platen van de jaren ’90, dus als zo’n groep nieuw
materiaal uitbrengt, verhoogt dat de nieuwsgierigheid altijd tot
het kookpunt. Er leeft ook altijd een beetje de vrees dat de hoge
standaard die je zelf uitgezet hebt onbereikbaar zal zijn, maar
Built To Spill levert met There Is No Enemy hun beste plaat af
sinds There Is Nothing Wrong With Love.
