Interviews hebben iets voyeuristisch en therapeutisch. Een artiest of songschrijver vecht al dan niet verholen met zijn of haar demonen middels muziek waarna een interviewer doodleuk erin begint te wroeten. De meeste artiesten weten zichzelf dan ook af te schermen van al te persoonlijke vragen, Marissa Nadler daarentegen lijkt zich van de prins geen kwaad te weten en geeft zich ontstellend bloot.
Little Hells is geen vrolijke plaat, zelfs niet naar de normen van Marissa Nadler, wiens platen sowieso al dreigen te verzuipen in zwaarmoedigheid. Gevraagd naar of ze in het echte leven even droevig (sad) is als haar platen doen uitschijnen, antwoordt ze zonder verpinken met "ja". Het aantal keren dat ze naar zichzelf verwijst als een fragiel, kwetsbaar persoon zijn tijdens het interview niet te tellen. Het leven is duidelijk geen bron van vreugde volgens Nadler, maar ondanks al haar onzekerheden, weet ze wel degelijk wat ze wil.
enola: Klopt het dat je niet graag live speelt?
Marissa Nadler: "Live spelen is een noodzakelijk kwaad, vooral voor iemand die zo fragiel en emotioneel manisch is als ik. Maar ik heb geen zin om een "gewone job" uit te oefenen, dat zou voor mij een verspilling van mijn jeugd zijn. Jammer genoeg moet je als artiest wel optreden, wil je van je muziek kunnen leven."
"Live is er ook altijd die druk om de verwachtingen van het publiek in te lossen terwijl je geen controle hebt over wat er rondom je gebeurt. Daarom verkies ik ook de studio, daar heb je controle over het hele proces. In een studio of tijdens een interview is er geen publiek dat meekijkt. Mensen zeggen me wel eens dat ik op het podium net een marionet ben, omdat ik me vreemd gedraag en mijn ogen gesloten houd."
"Ik hou wel van live-shows wanneer alles werkt en je een fantastische avond beleeft: de nummers kloppen, het publiek is mee en je voelt je goed in je vel. Maar bij andere shows ben je moe of ziek, heb je net een lange reis achter de boeg of krijg je het geluid maar niet goed. Het zijn allemaal factoren die een rol spelen en je spel beïnvloeden."
enola: Is die "angst" voor het live spelen een reden dat je ditmaal met een band tourt?
Nadler: "Een band die je ruggensteunt, geeft je het gevoel dat je niet alleen staat. Het helpt me door het optreden. Het is ook geen pure rockband, ze verlenen veeleer een extra dynamiek aan de nummers. Bovendien speel ik live sowieso eerst enkele nummers solo alvorens de rest van de groep erbij komt. Het is ook een logische stap, ik wil blijven evolueren als artiest en niet vastgepind worden op een specifiek geluid."
"Veel mensen spreken me er op aan en zeggen me dat ze me liever solo zien optreden, maar ze begrijpen niet hoe belastend het voor me is en hoe fragiel ik me dan voel. Ik voel me verwant met de emotionele problemen die Cat Power had en ik begrijp waarom ze nu met een band optreedt. Ze was en is een grote invloed op me, al verkies ik haar slordige solo-optredens toen ze steeds dreigde in te storten, net omdat ik me ook zo voel op een podium."
enola: Je bandleden zijn duidelijk belangrijk voor je. Heb je er daarom voor gekozen om ook in de studio met extra muzikanten te werken?
Nadler: "De muzikanten waarmee ik tour zijn niet dezelfde als die waarmee ik de plaat opnam (onder meer Greg Weeks (Espers) en Simone Paci (Blonde Redhead), jobo). Zo speelde mijn ex-vriend, Miles bas op de plaat en heeft hij een belangrijke rol gespeeld bij al mijn platen, alleen was het emotioneel te zwaar om nu met hem te touren. Daarom heb ik Carter, een oude vriend uit Boston gevraagd om me tijdens deze tour te vergezellen als gitarist. Ben, de drummer, zag me in New York spelen en vond mijn toenmalige drummer gewoon niet goed genoeg en heeft zelf voorgesteld om bij de band te komen terwijl Jonas ook bas speelt bij Earth. Hem heb ik leren kennen doordat ik in Amerika vaak open voor metal- en dronebands als Earth."
enola: Dat lijkt me een vreemde combinatie. Wat voor je reacties krijg je als je optreedt voor een metalband?
Nadler: "Mijn label Kemodo, heeft me getekend op basis van het optreden dat ze me zagen geven als voorprogramma van Witchcraft. Ze waren verbaasd dat een meisje met een akoestische gitaar metalheads het zwijgen wist op te leggen. In mijn muziek zit een duisternis die doom-fans aanspreekt, net daarom houd ik ook van bands als Om, Earth en Sunn O))). Ik zou zelfs graag eens samen werken met hen, ik heb geen zin om de rest van mijn leven mooie folksongs te maken."
enola: Is dat ook de reden dat je meent dat "weird folk" niet op je muziek van toepassing is?
Nadler: "Ik vind het geen correcte omschrijving. Ik debuteerde op hetzelfde moment als Joanna Newsom, CocoRosie en Devendra Banhart, waardoor mensen me in hetzelfde vakje stopten. Ik hou van hun muziek maar ik ken hen niet, noch ben ik met hen bevriend. Zij wonen aan de Westkust, ik aan de Oostkust. En waarom zou het weird zijn om over liefde, seks, leven en de dood te schrijven? Dat zijn thema’s die deel uitmaken van mijn dagelijkse leven. Ik zie geen reden om andere muziek te maken in de hoop daardoor een groter publiek te bereiken. Ik wil mijn artistieke integriteit niet opofferen."
"Gangsta rap is vreemd: ze praten over hoe ze mensen neerschieten en vrouwen seksueel neerhalen. Het is ook vreemd dat muziek uit de hitlijsten zo populair is: in de jaren vijftig en zestig had je heel goede, populaire muziek zoals Elvis of The Beatles, maar dankzij het "video killed the radiostar"-fenomeen is het belangrijker geworden hoe je er uitziet dan hoe je klinkt."
enola: Dat geldt zeker voor mainstream-groepen, maar bereikt een artiest als jij niet in de eerste plaats een groter publiek dankzij zijn muziek? Je speelt toch ook in grotere zalen dan enkele jaren geleden?
Nadler: "Ik bereik inderdaad een groter publiek nu maar mijn succes is een gestage groei geweest. Ik heb vijf albums uitgebracht in zes jaar en bijna continu getourd. Iedereen weet, dat ik hard heb gewerkt om te kunnen staan waar ik nu sta en dat ik geen overnacht succes of hype ben. Ik heb mijn privéleven, liefdesleven, vrienden, geluk en vreugde opgeofferd voor mijn muziek. Die hele reis heeft me ook bitterder en misantropischer gemaakt. Ik heb gezien hoe de muziekindustrie werkt, hoe hypes gecreëerd worden en hoe een netwerk belangrijk is. Maar ik heb geen zin om daarin mee te stappen, ik kan niet netwerken, noch wil ik optrekken met beroemde mensen louter omdat ze beroemd zijn."
enola: Zie je zelf een groot verschil tussen deze plaat en je ouder werk?
Nadler: "Ik wou enerzijds iets nieuws brengen, maar anderzijds de integriteit van mijn muziek bewaren. Ballads of Living and Dying, mijn eerste album schreef ik terwijl ik schilderkunst studeerde. Ik had niet de ambitie om muzikant te worden, mijn toenmalige vriend geloofde echter enorm in mijn muziek en moedigde me aan om de nummers op te nemen. Hij heeft een fantastische job gedaan, zeker als je weet dat we nauwelijks een budget of materiaal hadden en ik veel te schuchter was om bijvoorbeeld overdubs op te nemen voor de zang. The Saga Of Mayflower May is in eenrush opgenomen, ik had al deze getormenteerde songs geschreven, nadat we uit elkaar gegaan waren."
"De laatste twee platen Songs III: Bird On The Water en Little Hells klinken veel meer gefocust, al heeft zeker het laatste album een ongelooflijk depressieve ondertoon, niet zozeer muzikaal maar wel tekstueel."
enola: Vergis ik me of is het ook een heel persoonlijke plaat?
Nadler: "Songs III: Bird On The Water was ook een heel persoonlijk album, maar daar zong ik vanuit een derde persoonsstandpunt, ik durfde niet "I" te gebruiken in de songs. Voor deze plaat dacht ik gewoon fuck it, ik ben het beu om collective devices te gebruiken. Little Hells is een conceptplaat over mezelf en wat ik meegemaakt heb."
enola: Ben je niet bang om je zo open te stellen voor het publiek?
Nadler: "Dat is een andere reden waarom ik voor een band gekozen heb, zonder die extra instrumenten zou het te veel als coffee house-folk klinken. Mijn grootse nachtmerrie is dat ik banale, clichématige folk zou brengen. Mijn nieuwe plaat is met opzet anders. Ik wou zowel mezelf als de anderen verrassen en bewijzen dat ik meer ben dan een one trick pony."
enola: Maar je hebt wel geen teksten ingesloten.
Nadler: "De teksten op Songs III: Bird On The Water waren heel complex en beeldsprakerig terwijl deze op Little Hells veel directer en eerlijker zijn. Ik wou daar niet op afgerekend worden."
enola: Liep je dat risico niet ook als schilder/kunstenaar? Daar word je toch nog veel meer afgerekend op je werk?
Nadler: "Daarom ben ik ook gestopt met schilderen. Tijdens mijn meesterjaar als schilder was conceptuele kunst heel erg in, een wit canvas in een witte kamer bijvoorbeeld, terwijl ik portretkunst verkoos in de stijl van Lucian Freud. Ik hou van de beeldende kunsten maar niet van de hele scène en hoe je vooral cool moet zijn. Naar mijn aanvoelen raakten kunstwerken nooit verder dan een rijke elite, die in galerijen werken bekeek en daarbij stilzwijgend over hun kin wreven. Via folkmuziek kon ik me veel directer uitdrukken en een groter publiek bereiken, het was een groot fuck you-gebaar naar de kunstwereld."
enola: Is dat ook de reden dat je niet de covers voor je eigen platen hebt geschilderd?
Nadler: "Ik heb het artwork voor de eerste twee platen verzorgd en ik was ook betrokken bij de laatste twee maar ik wou geen eigen schilderij gebruiken voor Little Hells omdat de druk te groot zou zijn. Nu vind ik het wel jammer dat ik daar het lef niet voor had, in de toekomst zal ik zelf de covers schilderen voor mijn albums."
enola: Betekent dit dat je opnieuw schildert?
Nadler: "Ja, maar ik wil nu vooral videoclips maken en soundtracks voor avant-garde films schrijven. Ik heb zelf nooit in videoclips willen optreden: clips over meisjes met gitaren ogen nogal snel cheesy. Er bestaan wel enkele heel mooie clips bij songs van me, die zijn gemaakt door Joana Linda. Ze contacteerde me via myspace en vroeg of ze een videoclip voor een song van me mocht maken. Hoewel ik haar nog nooit ontmoet heb, is ze een verwante ziel."