The Present: The Way We Are * * *
Rusty Santos is een naam die waarschijnlijk slechts bij weinigen
een belletje zal doen rinkelen, maar ’s mans cv is wel op z’n minst
indrukwekkend te noemen: hij produceerde zowel ‘Sung Tongs’ (Animal
Collective), ‘Person Pitch’ (Panda Bear) als ‘Red, Yellow and Blue’
(Born Ruffians) en werkte mee aan platen van onder anderen Gang
Gang Dance, Dent May, Terrestrial Tones, Jane en Beach House. Na
enkele soloplaten is hij nu echter vooral bezig met The Present,
een gezamenlijk project met de Japanse muzikant Jesse Lee (Gang
Gang Dance, White Magic). Phiew, even genoeg
genamedropped: we moeten het immers ook nog hebben over het nieuwe
album van The Present, het etherisch getitelde ‘The Way We
Are’.
En om maar meteen met de deur in huis te vallen: da’s een
interessant album voor de liefhebber. Geen fantastisch meesterwerk
en ook niet het arty farty geneuzel dat velen er ongetwijfeld in
zullen zien, maar gewoon een degelijke, door en door
ontoegankelijke ambientplaat. Als je even kijkt naar al de
hierboven opgesomde artiesten, en je neemt het meest hermetische
van al die namen, dan kan je je al een idee vormen hoe ‘The Way We
Are’ klinkt. Santos is niet geïnteresseerd in herkenbare melodieën,
maar gaat resoluut voor een totale luisterervaring die je moet
onderdompelen in een op het eerste gehoor onuitnodigende
geluidsbrij. Echt beklijven doet The Present nooit, maar tussen de
ambient door zijn sporen van trance en industrial te horen die het
geheel wel degelijk een meerwaarde geven.
Net als zijn voorganger (‘World I See’) is ‘The Way We Are’ geen
regelrechte hoogvlieger, maar Santos is wel getalenteerd genoeg om
je aandacht erbij te houden en de concurrentie in dit genre een
stap voor te zijn. The Present maakt hermetische, maar ook subtiele
muziek, en wie af en toe graag voor een muzikale uitdaging wordt
geplaatst, doet hier zeker geen slechte zaak mee. Te ontdekken op
eigen risico.
www.myspace.com/thepresentnewyork
Vitalic: Flashmob * * *
De Franse producer Pascal Arbez bracht in 2005 onder zijn nom
de plume Vitalic de verschroeiende, onder distortion begraven
en met retecoole beats gevulde lp ‘OK Cowboy’ uit. Nummers als
‘Polkamatic’, ‘Poney, Part 1’, ‘My Friend Dario’ en ‘La Rock 01’
zijn door synths aangedreven kopstoten die je bijna van de
dansvloer blazen. Net als LCD Soundsystem maakt Arbez dansmuziek
die duidelijk van twee walletjes snoept; ook van een dikke streep
rock is Arbez immers niet vies. Vitalic was uiteindelijk harder,
sneller en vuiler, maar – spijtig genoeg – ook een tikje minder
verslavend dan het geesteskind van James Murphy.
Vier jaar later heeft de Fransoos weinig bijgeleerd in termen van
subtiliteit. Hij blinkt nog steeds uit in ongenuanceerde, gestoorde
en hevige synth-dreunen die kraken en beuken als Hugh Hefner, nadat
die zijn pilletje heeft genomen. Veel eeuwigheidswaarde heeft
‘Flashmob’ – want zo heet zijn nieuwste worp – dan ook niet, maar
zolang intense nummers als ‘See the Sea (Red)’ en ‘Terminateur
Benelux’ door de boxen schallen, zal u dat ongetwijfeld worst
wezen. Vitalic kan rekenen op een scherp gevoel voor opbouw en
plaatst enkele strategische rustpunten, maar blinkt nog altijd uit
in de vuilste stampers op de dansvloer.
‘Flashmob’ is een redelijk eenzijdige, weinig memorabele plaat,
maar wel één that will get you fucking moving! Verwacht
van Vitalic geen mirakels, maar wel effectieve synthrocktechno –
geweldige naam, toch? – met de ballen van een kleine olifant. Daar
moet je op z’n minst respect voor hebben.
YACHT: See Mystery Lights * * * ½
YACHT heeft talent. Voilà, dat is er al uit. Deze scherpe
observatie is ook James Murphy, brein achter het geniale LCD
Soundsystem en labelbaas van DFA Records, niet ontgaan. De man
tekende YACHT voor zijn eigen label en ik zie wel wat hem
aanspreekt in het voormalige eenmansproject van Jona Bechtolt (die
op deze ‘See Mystery Lights’ versterking krijgt van zangeres Claire
Evans). Net als Murphy zelf maakt Bechtolt immers songs die een
elektronische basis hebben, maar wel subtiel een brug slaan naar
pop en rock. Dat kan zorgen voor cross-overs die pijnlijk scheef
gaan en werkelijk nergens toe leiden – op den duur heeft een mens
het echt wel gehàd met al die dancerock-groepjes – maar YACHT komt
er makkelijk mee weg.
‘It’s Boring/You Can Live Anywhere You Want’ is met zijn negen
minuten wat te lang en de alternatieve versies van ‘I’m In Love
With A Ripper’ en ‘Psychic City’ zijn overbodig, maar de rest van
het album is een aardige verzameling songs. Het enige spijtige is
wel dat ‘See Mystery Lights’ steeds een verzameling songs
blijft; een samenraapsel van goede ideeën en geslaagde vondsten dat
in zijn geheel niet voor de volle honderd percent werkt. ‘Ring The
Bell’, ‘The Afterlife’, ‘I’m In Love With A Ripper’, ‘Summer Song’
en ‘Psychic City (Voodoo City)’ zijn stuk voor stuk ge-wel-dig
goede songs, maar ‘See Mystery Lights’ mist als geheel de focus en
de compactheid om echt een verpletterende indruk te maken.
Het is heel leuke pop, fantastische elektronische muziek en zeker
de moeite van het ontdekken waard – deze plaat is hoe dan ook beter
dan 90% van de concurrentie. Echt geniaal is het echter allemaal
(nog) niet. ‘See Mystery Lights’ is een stevige poging die iets te
hard aan de oppervlakte blijft sudderen, terwijl YACHT zeker het
potentieel heeft om op een dag op de proppen de komen met een plaat
die veel meer indruk maakt. De enige reden dat ‘See Mystery Lights’
geen vier sterren krijgt, is dan ook dat we weten dat het nog beter
kan.
Zomby: One Foot Ahead of the Other EP * * *
½
Welingelichte bronnen vertellen ons dat de vorige langspeler van
Zomby, ‘Where Were U In ’92’, een dijk van een plaat is. Na het
beluisteren van ’s mans nieuwe ep, ‘One Foot Ahead of the Other’,
geloven wij ze graag. De anonieme Britse muzikant Zomby maakt
muziek die zich nog het best laat omschrijven als de
dubstep-variant van Crystal Castles. Met spaarzame beats, zware
bassen en een overstuurde Atari-machine maakt hij een bescheiden,
maar erg geslaagde dansplaat; een explosief huwelijk tussen
clicks, breaks, bleeps en beats.
Het geheel heeft wat weg van een kapotte Gameboy met veel gevoel
voor ritme die een pact sluit met een rebelse synthesizer. Met 9
nummers en 27 minuten is ‘One Foot Ahead of the Other’ een
goedgevulde ep geworden en da’s des te meer reden om ‘m op te
pikken de volgende keer dat u nog eens een bezoekje brengt aan uw
favoriete platenboer. Zomby maakt geen waanzinnige gelaagde of
pakkende muziek, maar zijn mix van genres die in de jaren ’90 tot
volle wasdom zijn gekomen, levert wel coole, originele en verdammt
catchy songs op. Dat belooft voor zijn volgende langspeler!
