Major Lazer: Guns Don’t Kill People… Lazers Do * *
* *
Het gezamenlijke project van producers Diplo en Switch heet Major
Lazer en dat is een übercool, terminaal hip Jamaicaans fuifalbum
geworden. Er hangt zelfs een verhaaltje vast aan de zogenaamde
Major Lazer: ’t is een getekende Jamaicaanse commando die, aldus
Wikipedia, “fights vampires and various monsters, parties hard,
and has a rocket-powered hoverboard.” Klinkt groovy en dat is
het ook. Het laconiek getitelde ‘Guns Don’t Kill People… Lazers Do’
moet je dan ook geen seconde serieus nemen, maar een eenzame
misstap (‘Mary Jane’, ‘What U Like’) niet te na gesproken, levert
dat debuut wel de lekkerste, vuilste en hardste dansplaat van het
jaar op. De eerste helft van het album is zelfs ronduit
geniaal.
Zes nummers lang surfen Diplo en Switch doorheen de Jamaicaanse
muziekgeschiedenis, van alles tussen ragga, grime en hip hop in.
Voor twee blanke producers klinkt hun muziek overigens opvallend
authentiek, niet in het minst door het gebruik van bekende – nu ja
– Jamaicaanse zangers als Turbulence, Vybz Kartel, Ms. Ting en vele
anderen. De tweede helft is minder meeslepend en origineel, maar
levert wel de vettigste stampers op (‘Keep It Goin’ Louder’, ‘Bruk
Out’, ‘Pon de Floor’ en zelfs het volledig foute ‘Jump Up’).
‘Baby’, daarentegen, is dan weer niets meer dan een licht origineel
tussendoortje. Wat we dus krijgen, zijn zes absoluut geweldige
killer tracks, vier opgefokte feestbeesten, een vullertje
en twee stinkers. Als gemiddelde geeft dat een vette vier sterren.
Major Lazer is de guilty pleasure van het jaar.
Memory Tapes: Seek Magic * * * * ½
Dit jaar zijn er heel wat prachtige popalbums met een elektronische
inslag verschenen. Of elektronische albums met popelementen.
Dromerige, weemoedige glo-fi/chillwave, zoals hipsters dat
tegenwoordig al eens plachten te noemen. ‘Seek Magic’ van Memory
Tapes was samen met Neon Indians ‘Psychic Chasms’ de beste van die
hippe nieuwe stroming. ‘Bicycle’ is zelfs een van de allerbeste,
mooiste, meest onvoorspelbare nummers van het jaar. De uit
Philadelphia afkomstige Dayve Hawk releaste eerder al ep’s onder de
namen Weird Tapes en Memory Cassette, maar zorgt met ‘Seek Magic’ –
een plaat die erin slaagt op dezelfde moment droevig én uitgelaten
te klinken – voor het eerste echte hoogtepunt uit zijn prille
carrière. Maar wát een hoogtepunt!
Heel de plaat baadt in dezelfde nazomerse sfeer als ‘Psychic
Chasms’, maar overstijgt net als dat album het niveau van de
simpele luisterpop (je weet wel, het soort dat louter dient als
achtergrondmuziek om bij achterover te leunen in je tuinstoel). Hoe
hij het doet, weet ik niet, maar Hawk weet schijnbaar moeiteloos
een door en door nostalgische sfeer op te roepen. ‘Ambivalence
Avenue’ van Bibio, eerder dit jaar, bereikte – hoewel die plaat
iets meer akoestisch en folk was – een gelijkaardig soort muzikale
onderdompeling, maar ‘Seek Magic’ is nog beter. Memory Tapes is
helemaal hier en nu, modieus en hipper dan hip, maar de muziek op
‘Seek Magic’ is evenzeer magisch en tijdloos. Hawk levert ook
gewoon een geweldig knappe popplaat af, die niet enkel
doorgewinterde muziekliefhebbers zal kunnen bekoren, maar iedereen
die er oor naar heeft. Dit is een van de verborgen parels van 2009;
een ongelooflijk coole dansplaat om helemaal week van te worden.
Very cool indeed.
N.A.S.A.: The Spirit of Apollo * *
De plaat die dit jaar met enkele olympische zwembadlengtes
voorsprong op één staat in de categorie “meest indrukwekkende
guest list” is zonder twijfel ‘The Spirit of Apollo’ van
het producerduo Squeak E. Clean/DJ Zegon – alias Sam Spiegel en Zé
Gonzales. Vrienden mogen evenwel N.A.S.A. zeggen – een afkorting
voor North America/South America – en als we het cd-boekje mogen
geloven, is dat een eer die nogal wat mensen te beurt is gevallen.
Het heeft waarschijnlijk wel geholpen dat Sam de broer is van Spike
Jonze en Zé een professionele skatecarrière heeft uitgebouwd, maar
toch blijft het lijstje gastmuzikanten indrukwekkend.
Wie mag er dan zoal komen meedoen op ‘The Spirit of Apollo’? Wel,
de namen die mij bekend in de oren klinken zijn – diepe adem –
David Byrne, Method Man, RZA, John Frusciante, Karen O, Ol’ Dirty
Bastard, Kool Keith, Kanye West, Santigold, Lykke Li, Sizzla,
Amanda Blank, George Clinton, M.I.A., Nick Zinner, Scarface,
Ghostface Killah en zelfs de ongrijpbare Tom Waits, maar dan zit ik
nog maar in de helft van het lijstje muzikanten die hun steentje
hebben bijgedragen. Fraai lijstje, zoveel is zeker. Maar over de
muziek zelf heb ik nog niks gezegd. Een slecht voorteken? Ergens
wel, want het concept klinkt net iets beter op papier dan op
plaat.
Veel gastoptredens gaan nogal snel verloren in de geluidszee (Lykke
Li, bijvoorbeeld, hoor je amper) en het album is op alle vlakken
gewoon té. Te lang, te volgepropt, te fragmentarisch, te
wisselvallig, te ambitieus. De antiracistische boodschap komt echt
niet over en het handvol écht straffe nummers (vooral ‘Gifted’ en
‘Whachadoin’ springen eruit) staan er wat beteuterd bij in het
gezelschap van (te) veel middelmatig materiaal. ‘The Spirit of
Apollo’ is zeker niet slecht, maar het blijft een onoverzichtelijk
rommeltje. Hier had veel meer ingezeten.
Neon Indian: Psychic Chasms * * * * *
‘Psychic Chasms’ is een album dat gemaakt is om in de zomer te
worden opgezet. Het debuut van Neon Indian barst van de
ultrasfeervolle, lo-fi elektropop die smeekt om een gloeiende
gezelligheid – niet echt een feestje, maar wel een knusse
bijeenkomst van gelijkgezinde zielen. Nu ik erover nadenk: het
album vereist eigenlijk niet zozeer een zwoele zomerdag, als wel
een warme nazomeravond, wanneer een vaag, maar aanwezig gevoel van
verlies merkbaar wordt. Het is plezant en iedereen is gelukkig,
maar tegelijk is iedereen zich bewust van het feit dat er net iets
is afgelopen, dat het een zalige zomer was, maar wel een die ze
niet meer gaan terugkrijgen. Niemand hoeft er iets van te zeggen:
‘Psychic Chasms’ in de cd-lader schuiven vertelt meer dan
genoeg.
Maak u echter geen zorgen, ‘Psychic Chasms’ is eveneens perfect
voor eender welke andere gelegenheid. Indien ik een paar jaar
jonger was en iets meer hormonaal gefixeerd, zou ik zeggen dat de
muziek van Neon Indian perfect is om op te chillaxen. Het is cheesy
muziek, ongegeneerd nostalgisch en vrolijk op een trieste manier.
De beste popmuziek heeft altijd wel ergens – hoe diep dan ook – een
dun laagje melancholie of tristesse verborgen, een randje dat er
meestal voor zorgt dat die muziek blijft hangen. Op ‘Psychic
Chasms’ is dat niet anders. Hopelijk vinden de jongens van Neon
Indian hier snel distributie, want het zou doodzonde zijn, moesten
ze hier nooit een echte kans krijgen. Al is het maar omdat ze erin
geslaagd zijn om ontroerende elektropop te maken. Neon Indian is
stééngoed, maar zou ook best wel eens uniek kunnen zijn. Een van de
platen van het jaar.
