Re-Up/Star Trak, 2009
Yesss! Clipse
is terug! Drie jaar was het wachten op Clipse’s derde, dus laat ik
maar meteen met de deur in huis vallen: jawel, het wachten was de
moeite waard. En om die andere deur ook maar in te trappen: neen,
een tweede ‘Hell Hath No Fury’ is het niet geworden. Dat was ook
onmogelijk. Alle blanke n*e*r*d’s die niets anders doen dan bloggen
over hippe muziek en coole kledingmerken, mogen dus zeggen wat ze
willen en zoveel afgeven als ze maar kunnen op dit album.
“Clipse is te commercieel geworden,” klinkt het in veel recensies.
Is dit dan slecht? Hebben deze mensen dan niet goed geluisterd naar
het eerste studioalbum van de gebroeders Thornton? Was ‘When The
Last Time’ niet enorm hitparadegevoelig? Rapte Clipse niet mee op
de eerste Justin Timberlake singles? Shiiiiit, Clipse werd altijd
al ondersteund door Neptunes beats en Pharrell en Chad doen niet
anders dan (zeer goede) hitjes schrijven voor de Britneys, de
Justins en Shakira’s van deze wereld! Critici die dus afkomen met
het “ze zijn commercieel geworden”-argument zijn niets anders dan
pedante mierenneukers. Tuurlijk kon dit geen nieuwe ‘Fury’ worden;
mogen de broertjes niet eens blij zijn?
Genoeg over de haters en nay sayers en wat meer over het album.
Zoals gezegd duurde het drie jaar eer een opvolger klaar was: Pusha
kon er nog mee lachen in een videobericht: “What’s a Clipse
album without pushbacks!?” Er werd ook aangekondigd dat –
help! – Clipse voor het eerst met andere producers ging werken! Er
deden heel wat namen de ronde – zelfs die van Rick Rubin toen die
de broertjes in de studio bezocht – maar uiteindelijk bleef de
producerlijst beperkt tot The Neptunes, Sean C & LV en DJ
Khalil. Sterker nog, Pharrell en Chad producen maar liefst 8 van de
13 tracks op ‘Til The Casket Drops’. Khalil mag er drie voor zijn
rekening nemen en Sean C & LV twee.
En ja, ondanks de donkere albumtitel mikt Clipse duidelijk op een
wijder publiek. Zolang dat gebeurt met tracks als ‘All Eyes On me’
of ‘Showin’ Out’ zal me dat worst wezen. De eerste track is met
Keri Hilson, de beat klinkt als één van de betere die The Neptunes
voor Commons ‘Universal Mind Control’ gemaakt hebben. De track
werd ergens op het Internet ongeveer omschreven als: de soundtrack
voor industriële porno uit de toekomst. Op ‘Showin’ Out’, ook met
The Neptunes achter de knoppen, doet Yo Gotti mee en het valt
vooral in deze track op dat de sound van Clipse veel weidser mag
klinken . Het lijkt wel alsof Pharrell de synths opnieuw ontdekt
heeft. Ook de vooruitgestuurde single ‘I’m Good’, waarop – alweer –
Pharrell het refrein inzingt, drijft op synths. Bewaar deze track
zeker voor de zomer!
Sean C & LV (van The Hitmen, een producersgroep opgericht door
Diddy) bewezen al op ‘American Gangster’ van Jay-Z dat ze talent
hebben en ze bevestigen hun kunnen hier voor Clipse. Ze verzorgen
opener ‘Speek Of Freedom’ en het op onnavolgbare drums drijvende
‘Never Will It Stop’. Khalil tekent voor ‘Footsteps’, waarop Clipse
met scherp schiet, het dubstepachtige ‘There Was A Murder’ en voor
‘Kinda Like A Big Deal’, waarop Kanye West meerapt. Kanye steelt
onverwacht de show, des te meer omdat het één van zijn eerste raps
is sinds zijn autotune emoshit van ‘808s & Hearbreak’, met een
geschift vers:
“I guess I’m like the Black Marshall meets Jay
Meet Ye’ alligator souffle, had it made
Special Ed got head from a girl in special ed
Ya know the pretty ones in that dumb class–
But she got that dumb ass
Hit high school and got pregnant dumb fast
What happen Tisha, your boyfriend come fast?”
Verder maken The Neptunes een onvervalste Dirty South track (de
drums op ‘Champion’) en tekenen ze nog voor twee onvervalste
bangers: ‘Popular Demand (Popeyes)’ met Cam’ron is eindeloos
herhaalbaar en het is fantastisch om te horen hoe Malice, Pusha T
en Cam’ron zich rot amuseren. Tweede banger is ‘Doorman’, dat met
zijn vette hoorns en braggadacio raps (“If the good die young,
then the greats go to jail / I missed my Tony, hope u snitches burn
in hell” rapt Pusha, om te eindigen met: “And we don’t
count money, we weigh it like fish orders“) moeiteloos elke
club zou kunnen platspelen.
Goeie shit dus. Toch net geen vijf sterren want ‘Counseling’ is
onnozel en ‘There Was A Murder’ zijn we snel beu gehoord. Het
grootste probleem van ‘Til The Casket Drops’ is echter het gebrek
aan enige cohesie: alle songs staan kriskras door elkaar zonder
enige rode draad. Cokesongs staan voor clubbangers, bangers voor
poppy shit en dan de verplichte catharsis met afsluiter ‘Life
Change’. Het is de kwaliteit van de raps van de broers die de cd in
extremis toch nog samenhang geeft.
Hun thema’s zijn al gekend (coke, feesten en af en toe een bitch)
maar hun aanpak blijft verrassen. Schrik dus niet als je op een
paar songs tijd verwijzingen naar je hoofd geslingerd krijgt die
gaan van ‘Madagascar‘ (jawel, de
film), drugs, familie, Chuck D van Public Enemy en Twitter tot
Einstein… Bovendien straalt hun flow iets goddelijks uit op hun
derde cd: ze zijn zich echt ten volle bewust van hun kwaliteiten en
aarzelen niet om alles de kast te halen.
“I think it’s safe to say that ’09 is ours” rapte Clipse
vorig jaar nog op een mixtape. Wel, ik denk dat het veilig is om te
stellen dat Clipse – naast misschien Eminem dé hiphopact
van het decennium is.
