“Ooh / Hoo / Oohoohoo Hoo / Ooh / Hoo / Oohoohoo Hoo“. Als
je naar de juiste radiozenders luistert en je oren zich spitsen bij
mooie klanken, dan weet je vast hoe deze begintonen van ‘As Long As
It Takes’ klinken. Het is de eerste single van het behoorlijk
nieuwe Isbells, een Vlaamse band die op heel korte tijd van tong
naar tong ging en na een paar weken zo hot is geworden dat elke
Vlaamse muziektempel wellicht al naar hun boeker heeft gebeld om
een optreden te regelen.
Voordat Isbells met ‘As Long As It Takes’ door ene Eppo Janssen
werd geselecteerd voor vi.be ON AIR, en de wekelijkse selectie ook
won, hadden we nog nooit van Isbells gehoord. Een nieuwe, Vlaamse
talentband bleek opgestaan, maar wie waren ze en waarom klonken ze
als een mix van Bon Iver en Fleet Foxes?
Op de vraag wie ze zijn, kunnen we kort zijn: Isbells is het
project van Gaëtan Vandewoude, geen onbekende in het Vlaamse
muzieklandschap tenzij namen als Soon en Ellroy geen belletje doen
rinkelen. Bij Soon mocht gitarist Vandewouwe dan wel backing vocals
doen, blijkbaar was dat niet voldoende en kijk: een aantal
nachtelijke opnames in een stal met een band van vier en een
platencontract bij Zeal later, was dit opmerkelijke debuut een
feit.
Inderdaad, de stempel van de warme, Amerikaanse folk- en
alt.countrygloed van de laatste jaren is duidelijk te horen, al
beweert Vandewouwe niet beïnvloed te zijn door Fleet Foxes en Bon
Iver. Willen we zeker geloven, maar vooral die laatste komt dicht
in de buurt door een vergelijkbaar stemtimbre en genre. Great minds
think alike en zo.
Eerste single ‘As Long As It Takes’ is meteen ook de opener van
deze debuutplaat én een van de sterkhouders. Opvallend zijn de
leuke gitaareffecten, die het nummer meer karakter geven, de mooie
samenzang, die de falsetstem van Vandewoude passend aanvult en de
knap uitgewerkte melodie, die samen met enkele terugkerende woorden
(“what do I tell my child” en “what have we
done?“) lang in het hoofd blijft zitten.
Dat andere nummer dat we dat tikkeltje sterker vinden dan de rest
heet ‘Time’s Ticking’. Ook hier zorgen de hemelstem van Gaëtan en
de samenzang voor een groot deel van het scorend vermogen, al is
dit in essentie gewoon een straffe song waarin wordt duidelijk
gemaakt dat iemand nogal ongewenst aan het worden is.
Bij ‘Reunite’ zitten we (aanvankelijk) een octaaf lager – en dat is
nog steeds behoorlijk hoog – en een versnelling hoger. Het
gitaarpatroon is naar gewoonte folkachtig en eenvoudig, de
invulling zacht en esthetisch verantwoord. Ook ‘Maybe’ draagt onze
goedkeuring weg. Vooral het contrast tussen de strofes en de
drukkere refreinen is mooi, al moet je het voor de
man-ontmoet-vrouw-tekst niet echt doen.
De enige song die we matig vinden, is ‘I’m Coming Home’. Het
klankenpallet is bekoorlijk, maar de song spreekt minder aan en
biedt te weinig om langer dan vier minuten te blijven boeien.
Vooral de laatste halve minuut is er te veel aan. Geef ons dan maar
de mooie afsluiter ‘B. B. Chevelle’, een nummer dat zich beperkt
tot de essentie en een heerlijke zanglijn combineert met een
eenvoudige, akoestische begeleiding. Zoals het een goede folksong
past met andere woorden.
Nog maar een paar weken na de release kreeg dit titelloze debuut al
een een MIA-nominatie in de categorie ‘doorbraak’. Of Isbells deze
door het publiek besliste prijs ook daadwerkeljk kan winnen van
Jasper E,
Customs of The
Hickey Underworld, durven we betwijfelen, maar vast staat dat
we er een band bij hebben om te koesteren. Bij deze heb je daar
onze toestemming voor.
www.myspace.com/theisbells
http://vi.be/isbells
Isbells speelt onder meer op 23 december in Nijdrop (Opwijk),
op 10 januari in Paradiso (Amsterdam) en op 30 januari in Ancienne
Belgique (Brussel).
