Botanique, Brussel, 5 december 2009
Helemaal overtuigd waren we eigenlijk niet door die soloplaat van
Julian Plenti, in een ander leven beter bekend als Interpolfrontman
Paul Banks. We vonden ‘Julian Plenti…Is Skyscraper’ beslist niet
slecht, maar vergeleken met de vele drukkende, heerlijk benauwende
songs die de man met Interpol reeds tot
stand gebracht heeft, viel dit solodebuut alsnog redelijk flets
uit. Bij sommige platen duurt het echter gewoon even vooraleer je
de klik maakt die alle puzzelstukjes in elkaar doet vallen, en dat
bleek ook hier het geval. Onze klik kwam er na Plenti’s
opmerkelijke passage in de Botanique.
Afgetrapt werd er met I’m In You, een vijfkoppige
(voor de gelegenheid dan toch – MySpace verraadt ons dat de groep
wel eens wisselt van samenstelling) band uit Brooklyn. Met twee
gitaristen die afwisselend de leadzang op zich namen, liet de groep
niet alleen letterlijk twee gezichten zien. Wanneer de frontman
achter de microfoon plaatsnam – wat het geval was in het merendeel
van de songs – ontaardde het optreden meer dan eens in wat we als
oudemannenrock durven bestempelen. Het totaalpakket aan criteria
was aanwezig: voorspelbare riffs, flauwe zangstem en een totaal
gebrek aan spanning. Wanneer de tweede gitarist het zingen echter
overnam, leek I’m In You te transformeren in een compleet
verschillend collectief. Doordat deze man er wél in slaagde te
begrijpen dat ‘less’ vaak ‘more’ betekent en de overdreven
vertolkingen van zijn bandgenoot inruilde voor meer ingehouden
interpretaties, kregen we alsnog enkele fascinerende nummers te
horen die de potentie van de groep dan toch nog aan het licht
bracht.
Een uitzonderlijk vrolijk ogende Julian Plenti
liet ons met een pak minder gemengde gevoelens achter, en dat had
alles te maken met de opvallend sterke set die hij ten berde bracht
in de Orangerie.
Wat meteen opviel, was de grote kloof tussen wat we live te horen
kregen van Banks en wat de man op plaat aan ons toevertrouwde. Al
in de twee openingssongs, ‘Fly As You Might’ en ‘No Chance of
Survival’, werden we op dit conflict gewezen. ‘Julian Plenti…Is
Skyscraper’ is in de eerste plaats een sober, voor Banks’ doen
ietwat bedeesd album. On stage mag je dat ‘bedeesd’ gerust
vervangen door ‘sinister’. Is het de verschillende instrumentatie?
Over het gehele optreden kregen we – in tegenstelling tot op het
album – geen piano of blazers te horen; wel stonden een treurige
cello en een snijdende gitaar (bespeeld door een gitarist die
uiterlijk zo uit Spinal Tap weggelopen leek te zijn, maar die zijn
vak zonder enige twijfel stevig onder de knie had) centraal. Is het
de stem van Banks/Plenti? Live gaat zijn unieke bariton nog net
iets meer door merg en been dan wanneer deze uit de luidsprekers
van onze cd-speler zingt. Het maakt niet uit, feit is dat Julian
Plenti op het podium overduidelijk beschikt over dat sombere,
akelige trekje dat ook Interpol zo geweldig maakt, niettegenstaande
dat Banks met zijn solowerk op enkele echo’s na toch duidelijk
andere paden bewandelt dan met zijn vertrouwde band.
De connectie was gemaakt en Plenti wist deze gedurende het hele
optreden in stand te houden. Nummer na nummer kwamen we tot de
constatering dat we alweer een song van ‘Julian Plenti…Is
Skyscraper’ op het beschamende af onderschat hadden. Telkens weer
was het volop genieten geblazen van de prachtige combinatie van De
Stem en de rauwe doch intrieste muziek. Het eenzame minpuntje was
de weinig relevante Pixiescover ‘Into the White’. Onder de talrijke
hoogtepunten plaatsen we onder meer het melancholische ‘Only If You
Run’, het dreigende ‘Skyscraper’ en het live in een totaal andere
sfeer badende ‘Unwind’ (want ja, we horen Banks toch liever zonder
die euforische trompetten). Na de door de feestthematiek
geïnspireerde carol ‘Let It Snow’ en de nieuwe song ‘Goodbye
Toronto’, verlieten Plenti en zijn liveband het podium om er enkele
seconden later alweer naar terug te keren voor een fijne cover van
America’s ‘A Horse With No Name’ en een vinnige versie van ‘Games
For Days’ die ons dan toch nog even de indruk gaf op een
Interpoloptreden verzeild geraakt te zijn.
Banks heeft met dit optreden echter bewezen het evengoed zonder
zijn bandleden te kunnen. Julian Plenti’s live act is er een die
nog wel even blijft nazinderen en ook op plaat klinkt de man plots
een stuk beklijvender. De klik is gemaakt en we zijn razend
benieuwd naar meer van dit.
Meer afbeeldingen Julian Plenti – I’m With You
