Staat er dan écht geen vervaldatum op dit soort romantische
niemendalletjes? Hoelang kan je dezelfde formule herhalen vooraleer
het werkelijk iederéén de strot uitkomt? Nu, ik kan de redenering
van cineast Brandon Camp best begrijpen. Het is alsof hij dacht:
‘Als ik gewoon imiteer wat mij al duizenden keren is voorgedaan,
kan ik bij mijn regisseursdebuut tenminste niet afgaan als een
gieter.’ Ik moet zeggen, het resultaat is ernaar. ‘Love Happens’ is
een film geworden die letterlijk alle basisingrediënten van de
klassieke romantische komedie recycleert: twee aantrekkelijke
celebs in de hoofdrollen, een hoop gepalaver over liefde
en relaties, het obligate stadsdecor, een paar lieflijke
popmuziekjes en – ten slotte – de onvermijdelijke Grote Emotionele
Climax. Het enige wat Camp hier mist, is de guts om zijn
film net dat ietsje memorabel te maken.
Aaron Eckhart kruipt in de huid van Burke Ryan, een soort
zelfhulpgoeroe die in Seattle verblijft om een reeks seminaries te
leiden over ‘omgaan met verlies en verdriet’. Hij laat zijn
patiënten over brandende kolen lopen, neemt hen mee naar een
doe-het-zelf-zaak om te ‘bouwen’ aan hun leven en debiteert
tussendoor wijsheden van het type: ‘When life gives you lemons,
make lemonade.’ Het probleem is dat Burke niet in staat blijkt om
zijn eigen – euh – therapeutische methodes op zichzelf toe te
passen: zelfs drie jaar na datum heeft hij het fatale auto-ongeluk
van zijn vrouw nog altijd niet verwerkt. Burke beseft dat het zo
niet verder kan en dat hij moet leren om het verleden achter zich
te laten. Dat hij daarbij kan rekenen op de steun van de charmante
bloemenverkoopster Eloise (Jennifer Aniston), toevallig net opnieuw
vrijgezel, vormt natuurlijk alleen maar een bijkomende
stimulans.
Die beschrijving moet, zeker in combinatie met de filmtitel,
ruim volstaan om te weten waar de plot op zal uitdraaien, want veel
meer heeft ‘Love Happens’ niet om het lijf. Camp – nomen est
omen – vertelt het verhaal namelijk op zo’n kinderlijke wijze
dat iedere vorm van subtiliteit achterwege blijft. Vanaf het eerste
ogenblik dat Burke over zijn overleden echtgenote begint, zie je
aan zijn gepijnigde frons al meteen hoe laat het is. Meer woorden
moeten daar dan niet aan vuil worden gemaakt, zou je denken, maar
Camp wil blijkbaar vooral verhinderen dat de kijker zelf zou gaan
beginnen nadenken. Dus laat hij Burke het verhaaltje over zijn
vrouw nog een aantal keer opdissen en brengt hij daarbovenop het
bewuste ongeval drie keer in beeld als flashback. Mét de nodige
slow-motions voor extra gravitas.
Nee, dan ziet Burkes wereld er een pak rooskleuriger uit wanneer
hij in het gezelschap van Eloise door de stad mag kuieren. Ook op
zulke momenten worden de emoties van de personages rijkelijk over
het scherm uitgesmeerd, zodat het geen mens kan ontgaan dat Burke
en Eloise elkaar bijzonder aardig vinden. Je ziet het aan de manier
waarop ze naar elkaar kijken, aan de sterretjes in hun ogen, en aan
hun schalkse, stralend witte glimlachjes, die niet zouden misstaan
in de betere tandpastareclames.
Voor Jennifer Aniston, wiens halve filmografie uit
verwaarloosbare chick flicks bestaat, is dit natuurlijk
allemaal business as usual. Rollen als die van Eloise
heeft ze intussen al zo vaak vertolkt dat ze de tekst van haar
personage al kent nog voor ze het script heeft gelezen. Ook Aaron
Eckhart lijkt zich niet te storen aan de bedenkelijke kwaliteit van
de plot en doet zijn uiterste best om zijn melancholische blik en
parelwitte glimlach zo authentiek mogelijk te laten lijken. Meer
hoeft hij hier eigenlijk niet echt te doen, omdat regisseur Camp
simpelweg nalaat zijn hoofdpersonages uit te diepen. Na het lezen
van de synopsis weet je ruwweg evenveel over Burke Ryan als na de
eindgeneriek. Hij zal toch nog wel iets anders doen dan werken, om
zijn vrouw treuren en met Eloise daten?
Om het eenvoudig te stellen: ‘Love Happens’ mist veel te veel
leuke momenten om een dik anderhalf uur te kunnen boeien. Het is
alsof Camp het niet aandurfde om afstand te nemen van de Grote
Gevoelens van zijn protagonisten. Daardoor sleept de film zich,
ondanks zijn beperkte speelduur, nagenoeg eindeloos voort, zonder
dat er iets opmerkelijks gebeurt. Dat Camp in het laatste kwart nog
een koppige papegaai uit zijn mouw tovert, doet me vermoeden dat
hij zelf ook al wist dat zijn debuut als een pudding aan het
inzakken was. En sinds Jommeke is alle humor met papegaaien in de
hoofdrol een beetje passé, nietwaar?
Ook cameraman Eric Alan Edwards speelt bewust op veilig en
concentreert zich eerder op de mimiek van de protagonisten dan op
het stadslandschap waarin het verhaal plaatsgrijpt. Afgezien van de
opname in de wereldberoemde Space Needle, met indrukwekkend
uitzicht op downtown Seattle, had de film zich gerust in
eenders welke andere Amerikaanse metropool kunnen afspelen.
Ironisch genoeg schiet Edwards zijn mooiste beelden net wanneer
Burke en Eloise even de urbane setting verlaten en zich in de
natuur terugtrekken. Het zonlicht valt tussen de bomen, de mist
hangt over de struiken: het zijn – kortom – de enige shots in de
film die de term ‘sprookjesachtig’ zouden kunnen verdienen.
Maar u begrijpt het al, het grootste gedeelte van ‘Love Happens’
bent u vergeten bij het verlaten van de bioscoopzaal. Bijna alles
hier hebt u tenslotte al ontelbare keren eerder kunnen zien, iedere
zinsflard werd al ontelbare keren eerder uitgesproken. (Het zegt
wellicht genoeg dat scenaristen Camp en Thompson van plagiaat
werden beschuldigd nog voor hun film in première was gegaan.)
Liefhebbers van het genre kunnen ‘Love Happens’ dus best even links
laten liggen en hun kans wagen met – ik zeg maar wat – ‘(500) Days
of Summer’. Over een paar jaar zit deze film hoogstwaarschijnlijk
toch waar hij thuishoort: in het avondblok van VijfTV.
