Absynthe Minded is één van die Belgische bands die dit jaar met een sterk nieuw album op de proppen kwam. Dankzij gelegenheidsverdeler Humo spreekt de plaat ook een breed publiek aan, getuige de uitverkochte shows in Gent, Kortrijk en ook de dubbele passage in Leuven. Het vijftal galoppeert een foutloos parcours doorheen de set, maar toch mocht het misschien net iets meer zijn.
Ze boeren niet slecht van ’t jaar, de Belzen! Genietbare langspelers van onder andere The Hickey Underground, Toman, Isbells en Das Pop sierden ons bord en ook Absynthe Minded, de vierde en beste van de act die vanavond ten dans speelt, gaat er vlot in. Dat is altijd goed nieuws voor een ondersteunende tournee. Want net zoals bij Das Pop, dat hier enkele weken geleden nog stond, bestaat de ruggengraat van de set vanavond uit nieuw werk.
Het concert opent zoals de plaat, met “If You Don’t Go, I Don’t Go”. Bert Ostyn is de ontspannendheid zelve, alsof er backstage een knoert van een wellnesscentrum was ondergebracht. Met het zelfvertrouwen van een veteraan worden de nieuwe nummers “Heaven Knows” en het door een trompet gekuste “Paramount” als propere witte was opgehangen. De gastheren voelen zich hier thuis bij hun tweede soiree en tijdens de nieuwe single “Envoi” nemen ze de eerste kreetjes voorzichtig in ontvangst.
Er bestaat geen twijfel over de kwaliteit van de muzikanten, en de band beschikt ondertussen over genoeg jaloezieopwekkend materiaal om minstens een paar uur boeiend in te vullen. Toch missen we soms een vleugje peper. Schipperend tussen keurige jazzklanken en zigeunerwalsjes bezondigt Absynth Minded zich iets te weinig aan ontsnappingsdrang aan het begin van deze avond. Ja, de songs klinken even goed als op plaat, maar liever dan de perfecte reproductie zouden we het niet erg vinden als er geen spaander heel blijft van die viool of contrabas.
Het is “Plane Song” van op There Is Nothing en vlak daarna het jachtige “Weekend In Bombay” dat voor het eerste een live-gevoel opwekt. Het publiek lust er wel pap van en de jarige bassist Sergej Van Bouwel mag een roos in ontvangst nemen van een attente vrouwelijke fan. “Mercury” gaat op de ingeslagen weg verder en links en rechts van uw verslaggever worden danspassen opgeroepen waarvan we de oorsprong in het regenwoud moeten zoeken. Het zegezekere “My Heroics, Part One” en “Dead On My Feet”, een persoonlijke favoriet, zijn bevallige aanknopingspunten.
Het afsluitende “There Is Nothing” en ook de bisronde met oude vossen “I Am A Fan” en “Twisted” tonen het tandvlees. Dat Absynth Minded een getalenteerde band is, bewijzen de platen op zich. Tijdens een concert zien we de band graag net iets meer uit hun kot komen, zoals in het tweede deel van de set. Dat kabbelende beekje is toch veel leuker als het een wildwaterbaan wordt?
