Toen The Very Best eind vorig jaar een gratis mixtape op het net
gooide met o.a. remixes en samples van Architecture in
Helsinki, The
Ruby Suns, Vampire Weekend en
collaboraties met M.I.A. en Santogold, kon
niemand vermoeden (niet in het minst zij zelf), dat ze zoveel
aandacht zouden vergaren. Maar kijk: een heuse hype in de
blogosfeer en een ‘best new music’ vermelding op Pitchfork later
zijn ze al terug met hun officiële debuut, ‘Warm Heart Of
Africa’.
Achter The Very Best schuilt een opmerkelijk verhaal waarin de
kernwoorden Londen, inwijkeling uit Malawi (Esau Mwamwaya),
tweedehandswinkel, het verkopen van een fiets en het smeden van
nieuwe vriendschapsbanden centraal staan. Het resultaat is een op
het eerste zicht bevreemdende mix van authentieke Afrikaanse muziek
met westerse popmuziek, die door het West-Europese productieteam
Radioclit in een strakke sound gegoten werd. Want laat je niet
verassen: ‘Warm Heart Of Africa’ is geen wereldmuziek, het is door
en door catchy popmuziek maar dan met exotische invloeden.
‘Warm Heart Of Africa’ opent met het zich traag ontvouwende
‘Yalira’, waarop Esau Mwamwaya meteen zijn spierballen laat rollen.
Mwamwaya is namelijk een fantastische zanger, en Radioclit
verschaft hem het ideale podium om zijn kunstjes te vertonen.
Het daarop volgende ‘Chalo’ opent met een sample die ruikt naar het
slechtste van de jaren tachtig. Eens het nummer openbloeit blijkt
alles echter in zijn plooi te vallen, en toont het de efficiëntie
en de focus aan waarmee Radioclit zich samples eigen maakt en
verwerkt tot iets onverwachts moois.
Tot dan is er op ‘Warm Heart Of Africa’ nog geen enkel woord Engels
gevallen, iets wat trouwens helemaal niet stoort. Integendeel, het
draagt bij tot de mystiek die het album uitstraalt. Het derde
nummer, de titeltrack, is een samenwerking met Ezra Koenig van
Vampire Weekend en meteen de eerste échte song met een duidelijke
structuur. Het grijpt terug naar de succesformule die op de eerder
vermelde mixtape zo vaak werd gehanteerd: een aanstekelijke
melodie, de stem van Mwamwaya, en een makkelijk entrypoint door de
bijdrage van een bekendere medemens. Dit is popmuziek zoals het zou
moeten zijn: vernieuwend, verfrissend en uitdagend.
‘Warm Heart Of Africa’ rijgt de aanstekelijke momenten verder aan
elkaar: de electroglitch intro van ‘Julia’ gekoppeld aan de vocals
van Mwamwaya, de aanstekelijke harmonieën, de uitstekende melodie
op ‘Ntende Uli’, de medewerking van M.I.A. op ‘Rain Dance’. We
begrijpen er eerlijk gezegd geen zak van, we hebben niet direct
noties van het Chichewa, maar we brullen wel gewillig mee.
Het beste nummer op ‘Warm Heart Of Africa’ is ongetwijfeld
‘Kamphopo’, waarin The Very Best erin slaagt om een Architecture in
Helsinki-sample te nemen (‘Heart It Races’, op zich al een
uitstekend nummer) en er een summertune pur sang uit te slaan. Het
is een licht herwerkt overblijfsel uit de mixtape die ze vorig jaar
op het publiek loslieten. En het mag dan al begin november zijn,
het moment dat dit nummer alle remmen los laat is het op slag terug
zomer.
The Very Best slaagt er op één of andere manier wonderwel in een
coherent geheel te smeden uit niet zo vanzelfsprekende onderdelen.
‘Warm Heart Of Africa’ is een aanstekelijke, creatieve en frisse
plaat. De versmelting van elementen uit de wereldmuziek met
westerse productiemethodes is niet nieuw, maar het resultaat was
zelden zo mooi en catchy als nu.
