Het duurde verbazingwekkend lang voor de Rotonde, nochtans geen denderend grote zaal, uitverkocht raakte terwijl met Fuck Buttons geen onbekend groepje aantreedt. Het lijkt veelzeggend te zijn voor de band die, ondanks zijn aantreden op het prestigieuze All Tomorrow’s Parties en lovende kritieken, te veel tussen stijlen invalt voor het grote publiek.
Fuck Buttons is namelijk een rockband met een electro-inslag of een electroduo met een rockattitude. Waar op Street Horrrsing tribale ritmes en gruizige keyboardklanken met elkaar in de clinch gingen, mag op de nieuwe plaat Tarot Sport de trance-invloed schitteren. Live zorgt dit voor een verrassend effect wanneer de band tussen de nieuwe nummers door enkele keren teruggrijpt naar songs van hun debuut. Toch mag het opmerkelijk genoemd worden dat ondanks hun duidelijk verschillend idioom het nergens stoort.
Voor een deel is dit ongetwijfeld te danken aan de lange speelduur van de nummers. Met gemiddeld negen minuten elk, creëert de band immers steevast kleine wereldjes waarbij het moeilijk is niet meegesleurd te worden door de geluidskolken die Andrew Chung en Benjamin Power uit hun instrumenten halen. Dat het duo daarnaast niet rigide naar een laptop staart maar als twee kemphanen tegenover elkaar plaats nemen aan een tafel waarop hun (goedkope) instrumenten geïnstalleerd staan, draagt ongetwijfeld bij tot de beleving.
Fuck Buttons gooit zichzelf in zijn muziek en verwacht van zijn publiek hetzelfde. Dat dit gebeurt tijdens een zinderende versie van “Colours Move” spreekt voor zich, maar dat ook trance-nummers als de nieuwe single “Surf Solar” de geesten begeesteren, is een aangename verrassing. De mix van “oud en nieuw” is niet de stoorzender die gevreesd mocht worden, zelfs al lopen de overgangen niet echt vlot. Net als op de albums het geval is, wil de groep een lange track creëren maar waar de overgangen op plaat uitgekiend zijn, slaan ze hier meer dan eens als een tang op een varken.
Echt problematisch is dat uiteraard niet maar het is wel jammer om op te merken hoe geluiden en beats elkaar afstoten waardoor de magie telkens — al is het maar een fractie — verbroken wordt. Het is detailkritiek, net zoals de bedenking dat de drumritmes aanvankelijk te prominent hoorbaar zijn of dat het geluid voor de kleine Rotonde wel heel erg luid staat. Fuck Buttons staat immers opnieuw op Belgische bodem, zij het nog steeds voor een te klein publiek.