Zoals elke mens zich doorheen kindertijd, puberteit en adolescentie moet worstelen, zo moet ook elke band een rijpingsproces doorlopen. Het Belgische Dez Mona is met zijn derde album Hilfe Kommt — de titel verraadt het al — de puberteit ontgroeid en lijkt rust en evenwicht te hebben gevonden.
Zanger Gregory Frateur en contrabassist Nicolas Rombouts startten als duo met avant-gardistische gospel, spirituals en soul waarbij Frateurs hoge, krasserige stemgeluid met niets te vergelijken viel. Hun eerste album Pursued Sinners klonk als een helletocht vol woede en wanhoop, maar het tweede album werd aangevuld met drum, piano en accordeon, waarmee de adolescentie was ingezet. Op Hilfe Kommt pakken ze het nog grootser aan en laten ze zich bijstaan door twee achtergrondzangeressen, strijkers, blazers en keyboards. Die aanpak resulteert in volwassen, uitgebalanceerde arrangementen die bij momenten zelfs hitpotentieel benaderen. Getuige daarvan is “Carry On”, de single die met een catchy oehoehoe-melodietje uitnodigt om mee te zingen en naar hemelse hoogtes leidt.
Op Hilfe Kommt handhaaft Dez Mona nog steeds een hoge kwaliteitsstandaard: de band maakt van broeierige soul, gospel en een streepje jazz een luisterervaring die zich als een teek onder de huid nestelt. Dankzij de medewerking van Paul Webb, beter gekend als Rustin Man, komt ieder instrument mooi tot zijn recht. Bij elke luisterbeurt geven nieuwe lagen en verborgen details hun geheimen prijs.
Het openingsnummer “Beyond Redemption” trekt de gordijnen van een verduisterde theaterzaal open terwijl de contrabas een jazzy baslijntje tokkelt en Frateur met een lage stem zijn verhaal als een priester van het occulte begint te vertellen. Langzaam sijpelen ook strijkers en keyboard binnen en geven ze zo gestalte aan een gestileerd, duister universum. De klauwen van Frateurs stem schrapen niet meer over een schoolbord, maar in plaats daarvan prevelt hij intieme gebeden waarvan “In The Yard” of “Passage To The Sun” de ijle schoonheid van Antony And The Johnsons benaderen. De ingetogen nummers worden echter op tijd en stond afgewisseld met gebalde soul. “Get Out Of Here” laat zich leiden door enkele krachtige pianoakkoorden waarop zanger en achtergrondzangeressen stevig uithalen. Ook “Our Time” swingt de pan uit.
Helaas wordt de bal een zeldzame keer ook misgeslagen. De strijkers op het afsluitende nummer “My Friend” balanceren op het randje van stroperige pathos en de tekst “Trouble, it comes in many forms, I know ‘cause I’ve seen some myself” doet geen moeite om die pathos in te perken. Theater is echter Dez Mona’s handelsmerk en kan door de liefhebbers nog door de vingers gezien worden, maar “Distinguished Way” staat toch misplaatst op dit album. De stuwende drum en bas beginnen veelbelovend, maar de plompe trompetten halen de vaart er volledig uit. De aanhoudende oehoe’s op het einde maken nog wel iets goed, maar helaas niet alles.
Ondanks die kleine misstappen is Hilfe Kommt een gerijpt album, een verhaal dat verteld wordt met passie en emotie, en dat klaar is om een groter publiek te veroveren.
