In alternatieve kringen is de term The Desert Sessions al langer dan vandaag een begrip van betekenis. Rosse rockgod Josh Homme pleegt muzikale vriendjes uit te nodigen in de befaamde Rancho De La Luna, gelegen in Joshua Tree. De omringende woestijn vormt voor de uitgenodigde bands de achtergrond waartegen ze nog eens muziek puur om de muziek kunnen maken.
Maar niet iedereen beschouwt de woestijn als een muze, laat staan als mogelijkheid om eens volledig loos te gaan en zichzelf van alle verplichtingen te ontdoen. Voor sommigen vormt de woestijn een thuis waarbij het dagelijkse gevecht om te overleven meer van tel is dan het in muziek uitdrukken van de diepste gedachten, alledaagse beslommeringen of beleefd (vermeend) onrecht. Maar muziek en andere cultuuruitingen laten zich niet knechten: waar ze niet gaan kunnen, zullen ze kruipen.
In 1982 werd conform die overtuiging Tinariwen (lege plaatsen, in de eigen taal "+|0:|") opgericht door enkele leden van de Toeareg, een Berberstam die de Sahara als zijn thuis beschouwt maar officieel onder Malinees bestuur valt. In 2001 kwam de groep plots onder de aandacht van Westerse muziekliefhebbers dankzij het festival Festival au Désert, waarna het eerste cd-album The Radio Tisdas Sessions verscheen (voorheen bracht de groep enkel cassettes uit). In 2004 volgde Amassakoul, waarna Aman Iman: Water Is Life uit 2007 de statut van de band bevestigde.
Geheel conform de vorige platen domineert op Imidiwan: Companions de blues zoals deze alleen in de woestijn gevormd kan worden, wijds en rauw maar ook troostend en intiem. Hoewel de band in de eigen taal (Tamashek) zingt en in zijn parafrasering de invloed van het Frans niet verbergen kan, hoeft men geen taalwonder te zijn om minstens de algemene sfeer van een nummer te vatten. De warmte en hoop die "Imidiwan Afrik Tendam" laat horen, geeft de teneur van het nummer perfect weer, zodat men ook zonder de vertaalde titel te kennen ("(My Friends From All Over Africa") weet waarover de song gaat.
Dat de band op basis van het nummer de stempel van wereldmuziek dreigt te krijgen, is onvermijdelijk maar ook onterecht, daar de song de vreemde eend in de bijt vormt. Doorheen de andere nummers is de pure woestijnblues veel prominenter hoorbaar met "Intitlayagen" en Assuf Ag Assuf" (Assuf Son Of Assuf) als duidelijkste voorbeelden. In de andere songs vormt de blues weliswaar nog steeds het fundament, maar zijn traditionele gezangen en invloeden duidelijker hoorbaar, zoals bijvoorbeeld het geval is in "Enseqi Ehad Didagh" (Lying Down Tonight) en "Kel Tamashek" (The Tamashek People).
Ook bij "Chegret" (The Thread) en "Tenhert" (The Dog), om er lukraak twee nummers uit te pikken, worden de twee werelden treffend verbonden. Als muziek van de onderdrukten, de armen en wanhopigen heeft de blues in zijn meest pure vorm nog steeds niets van zijn kracht verloren. En wie de biografie van de bandleden er op naslaat (velen van hen groeiden op in vluchtelingenkampen in Libië) weet dat de keuze voor de blues ingegeven werd door dezelfde innerlijke noodzaak die de alom geprezen bluesnegers uit de eerste helft van de twintigste eeuw ook nu nog zo grandioos laat klinken.
De primitieve (niet te verwarren met technisch onkundig), van alle liflafjes ontdane songs op Imidiwan: Companion laten een groep horen die ondanks het succes van de laatste jaren zijn achtergrond niet vergeten is. Misschien ligt het aan het feit dat Tinariwen het achttien jaar lang zonder (buitenlands) succes heeft moeten stellen, of misschien ligt het wel aan het feit dat de leden van Tinariwen na het tourleven terugkeren naar hun leefgebied, waar luxe een heel andere betekenis heeft. Feit is dat wie pure, onversneden woestijnblues wenst te horen met Imidiwan: Companion een goede vriend in huis haalt.
