Aan boeiende concertaffiches geen gebrek dezer dagen, maar deze datum hadden we toch al even aangestipt in onze agenda. Met Kinky Friedman haalde de N9 immers een van de meest kleurrijke Amerikaanse cultfiguren in huis.
Muzikant, schrijver van een dertigtal boeken, humorist, politicus (kandidaat voor het gouverneurschap van Texas in 2010!), sigarenkauwer, Joodse cowboyfilosoof, dierenrechtenactivist, gediplomeerd psycholoog; Richard ‘Kinky’ Friedman is het allemaal. En als de man die zowel Bill Clinton een Cubaanse sigaar aanbood in het Witte Huis als een resem hilarische misdaadromans schreef en die Tom Waits, Willie Nelson en Lyle Lovett tot zijn fans mag rekenen in Eeklo (of all places!) neerstrijkt, dan denk je geen twee maal na. Tijdens deze tournee werd hij bijgestaan door twee al even jolige kerels: toetsenist/MC/stemmetjesman Little Jewford en cowboy-met-Libanese-roots Washington Ratso, een vreemde figuur die trouwens ook in heel wat van Friedmans romans opduikt.
Zoals verwacht werd het een combinatie van muziek en humor, vaak tegelijkertijd, en werd ruimschoots de tijd genomen om een loopje te nemen met de gangbare manier waarop concerten afgewerkt worden. Naast de talloze onzindiscussies op het podium, liet Friedman ook geen kans onbenut om zijn meningen te ventileren over thema’s allerhande, gaande van gay rights (“I support gay marriage, because I believe they have a right to be as miserable as the rest of us”), gezondheidsbeleid (“I’m too young for Medicare and too old for women to care”) en wat er na het concert te beleven viel (“I’ll sign anything, except bad legislation”). Grappige oneliners, al hebben de fans dat allemaal al eerder gehoord of gelezen.
Weet Friedman muzikaal gezien niet echt op te vallen — zijn songs en stijl doen denken aan die van John Prine, Guy Clarke en 60s singer-songwriters als Arlo Guthrie –, dan zijn de teksten en titels natuurlijk niet te missen. “They Ain’t Making Jews Like Jesus Anymore” (de grote afwezige), “We Reserve The Right To Refuse Service To You” en “People Who read People Magazine”, het zijn slechts enkele voorbeelden uit een catalogus die bulkt van de spitsvondigheden. De man opende met “Before All Hell Breaks Loose”, dat opgebouwd is rond de slagzin “Time to resign from the human race”, een zeldzaam staaltje van zachte misantropie, maar werd al snel vergezeld door zijn kompanen voor een trip die walste tussen zin en onzin, humor en nostalgie.
Om variatie in de set te houden werd tijd genomen voor stukjes humor, sketches haast, met vooral veel interactie met Little Jewford, die steeds kwieke replieken paraat had en ze aan de man bracht met een onnozel omroepersstemmetje. De twee hulpjes kregen ook de kans om even in de spotlights te staan: was Ratso’s versie van Hank Williams’ “Jambalaya” vooral iets om mee uit te pakken op een pensenkermis, dan was Jewfords gerotzooi met Scott Joplins “Maple Leaf Rag” en “When The Saints Go Marching In” (met country-, Joodse-, achterwaartse- en Mozartversie!) nog behoorlijk grappig.
Hoorden we verder nog passeren: “Ride ‘Em, Jewboy” en “Sold American” (beide uit het gelijknamige album, waarschijnlijk ’s mans classic), “Homo Erectus” en het vunzige, met woordspelletjes volgestouwde “Waitret, Please, Waitret”. Opmerkelijk ook dat Friedman plots de gitaar opzij zette en zijn meest recente boek, Heroes Of A Texan Childhood, ter hand nam om er een hommage aan zijn vader uit voor te lezen. Het was een mooie combinatie van mijmering en humor, maar voelde wat vreemd aan tussen het overige materiaal.
Het beste werd bewaard tot het laatste, met een ingetogen “Wild Man From Borneo” en een sterke soloversie van Woody Guthrie’s “Pretty Boy Floyd”, waarmee opnieuw een eerbetoon aan een held gespeeld werd. Friedman en co. wisten nergens echt te verbazen of te verrassen, daarvoor miste hun set spontaniteit, maar het was wel geinige kost, vermakelijk, divers en hier en daar hilarisch. De liefhebbers van (satirische) americana kregen echter de kans om een cultfiguur te ontmoeten in een ideale omgeving (al was het wat surreëel om Friedman voor het concert, in zijn cowboyoutfit, langs een Eekloos bordeeltje te zien struinen) en als we mogen afgaan op het gewoel na het concert viel er weinig te klagen. Toch zal het vooral de markante figuur van Friedman zijn, meer dan de muziek, die zal bijblijven.