Nadat ‘Who’s Your
Momma‘ ondanks straf singlewerk al snel een lauwe indruk
naliet, passeerde Anouk Teeuwe de laatste tijd vooral met haar
privéperikelen aan onze oren: een collectief muzikantenontslag, een
scheiding en een nieuwe liefde … Al dat (on)fraais leidde de
aandacht af van het feit dat ze ondertussen ook een zesde
langspeler aan het opnemen was, die zowaar haar sterkste werk in
jaren bundelt. De eerste hint kwam er in de gedaante van ‘Today’,
een lekker snel rockertje dat in de richting van een terugkeer naar
de roots van funky old school rock wees. Naast
‘In This World’ – het liefdeskind van ‘Pictures On Your Skin’ en
‘Fluid Conduction’, met een professionelere productie en een
matuurdere stem – is er weinig rock op deze plaat te rapen.
Na enkele flirts op de vorige plaat, kiest Anouk ditmaal namelijk
resoluut voor sixties soul en dat doet ze met verve. Het
grandioze ‘Woman’ is onversneden Motown waar Duffy een moord voor
zou plegen; een zwierig nummer waar het genot in vette vonken van
afspat. De genreoverstap klinkt op geen enkel moment geforceerd,
aangezien Anouk hier en daar haar rockroots in de nummers laat
doorschemeren (‘Lay It Down’) en op zoek gaat naar een authentiek
geluid (een kopersectie en drum show off maken het vurige
‘Lovedrunk’ helemaal af). Bovendien mag soul gerust wat over
the top gaan, wat in vroeger werk soms wel wat kon
tegenwerken. Toeters en bellen kleuren ‘8 Years’ zonder uit de
bocht te gaan, hoewel het gospelinfuus toch even op een slappe
koord balanceert.
Het struikelblok van ‘Who’s Your Momma’ was het grote aantal
midtempo’s. Op ‘From Bitter to Worse’ komt er zo slechts eentje
(‘My Shoes’) roet in het eten gooien. Voor de rest kiest de plaat
ofwel voor adrenaline ofwel voor resolute rustpunten. De
titeltrack, een serene kosten/batenanalyse van het einde van haar
huwelijk, sluit het album glansrijk af en schept schoonheid uit
bitterheid. Het nummer is bovendien perfect gedoseerd en werkt
zachtjesaan toe naar enkele zware uithalen, een truc die ook
toegepast werd in ‘Three Days in a Row’. Misschien niet de meest
catchy leadsingle, maar desalniettemin een sterke song die
body krijgt dankzij een klok van een stem die niet meteen voluit
gaat, maar langzaamaan naar een climax opbouwt.
Ongetwijfeld zullen de elitaire meerwaardezoekers blijven kijven op
het gebrek aan subtiliteit en experiment, maar als je Anouk neemt
voor wie ze is, kan je niet anders dan haar talent erkennen. Op
‘For Bitter or Worse’ heeft ze daar voor het eerst in jaren nog
eens ten volle gebruik van gemaakt: dit zijn haast stuk voor stuk
aanstekelijke songs die met een ijzersterke stem én volle overgave
gebracht worden – luister maar eens naar het zelfvertrouwen waarmee
ze in de Nikka Costa-a-like ‘Walk of the Bay’ “Well have you
ever met a girl this sexy like me before?” zingt. Dit is
entertainend, populariserend vakwerk dat boven het niveau van
guilty pleasure of nostalgie uitstijgt.
Anouk staat op 23 november in het Sportpaleis.
