“De nieuwe plaat zal vertrouwd klinken, maar ik vermoed dat er toch evolutie hoorbaar zal zijn”, vertrouwde Oliver Ackerman van A Place To Bury Strangers ons vorig jaar toe. En of. Exploding Head bouwt voort op de noise van het debuut maar weet die in betere songs te gieten. Het resultaat: een plaat die nóg meer indruk maakt dan het titelloze debuut.
Al was A Place To Bury Strangers plots heel snel hip in 2008, toch werden er vraagtekens geplaatst bij het debuut van de drie New Yorkers. De met noise doorspekte shoegaze van het debuut was bij vlagen indrukwekkend straf, maar hadden we het allemaal al niet eerder gehoord bij The Jesus and Mary Chain, The Cure en andere eighties pioniers? Ook live wist de groep zelden te overtuigen. Luid, dat zeker. En het spelen met al die pedalen ziet er ook lekker cool uit. Maar wat ben je met al die drukdoenerij als je niet eens de songs kan herkennen?
A Place To Bury Strangers ging met die kritiek aan de slag en komt terug met Exploding Head, een plaat nog sterker dan zijn voorganger, die eigenlijk een allegaartje demo’s was. Het verschil is al van de eerste noten merkbaar. “It is nothing” is up-tempo, melodieus en Ackerman probeert zelfs te zingen in plaats van het somber gewauwel van op het debuut. Uiteraard blijft het allemaal overgoten met een heel dik eighties-sausje, maar The Jesus and Mary Chain it ain’t.
Ook “In Your Heart” straalt dezelfde drive uit. Wat meteen opvalt: de songstructuren zijn ontzettend popgeoriënteerd. Mocht Ackerman niet op tijd en stond op zijn Armageddon-pedaal induwen, we zouden zweren dat hier een andere groep aan het werk is. “Keep Slipping Away” bijvoorbeeld is een poepsimpel maar heerlijk, vederlicht nummer. Het doet deugd een groep aan het werk te horen die niet alleen luid wil zijn maar ook gewoon goeie songs wil neerzetten.
Maar denk nu niet dat u A Place To Bury Strangers straks in de playlist van uw commerciële radio zal zien opduiken. Daarvoor is het allemaal wat te donker en spelen de pedalen van Ackerman een te prominente rol. “Ego Death” is één lange feedbacktrip die gerust op het debuut had kunnen staan. Een aantal nummer starten lekker strak maar gaan tegen het einde aan volledig loos, zoals “Dead Beat”, een nummer dat live ook al opviel met z’n opvallend surfriedeltje. Of “Smile When You Smile”, dat eindigt in een wervelwind van schreeuwende gitaren. En dan hebben het nog niet gehad over de geweldige afsluiter “I lived my life in the shadow of your heart”, punkrock op z’n APTBS’.
Exploding Head is een schot in de roos en maakt van A Place To Bury Strangers zoveel meer dan een op nostalgische gevoelens terende gimmick. Afwachten of ze dit ook live kunnen brengen.
A Place To Bury Strangers speelt op 21 november in de Botanique.
