De muzikanten van The Souljazz Orchestra winden er geen doekjes om, zoveel is al meteen duidelijk aan hun bandnaam en aan de albumcover van hun derde boreling Manifesto. U verwacht bij het bekijken daarvan een vrij grote band die met behulp van heel wat toeters en blazers een muziekvorm brengt waarin soul en jazz de belangrijkste componenten zijn?
Dan hebt u correct gedacht, want dat dekt wel ongeveer de lading, al is er nog sprake van een zekere verbreding. The Souljazz Orchestra is een zeskoppig collectief (plus vier gastmuzikanten op dit album) rond multi-instrumentalist Pierre Chrétien, dat vintage jaren 70 funk en soul maakt met heel wat latin en afro elementen en zelfs wat hints naar reggae. Ook in hun muziek verkiezen ze een rechttoe rechtaan aanpak. Geen moeilijkdoenerij hier, maar gewoon pretentieloze chillout en feelgood muziek.
Muzikaal is het dus allemaal behoorlijk lichtvoetig. Dat mag u zelfs letterlijk nemen, want onze voeten beginnen spontaan de zwaartekracht te bekampen wanneer wij Manifesto opleggen. Aanstekelijk spul zoals dat ook wel is op de platenspelers van Gilles Peterson durft te belanden. Bovendien zijn de muzikanten van The Souljazz Orchestra stuk voor stuk getalenteerde muzikanten die uitblinken in strak samenspel. Daarbij zijn het vooral de saxofoons en de keyboards die de melodieën voor hun rekening nemen terwijl het percussie, de bas en de gitaar de songs van een ritmische ruggengraat voorzien.
Wat we op Manifesto horen is niet bepaald origineel te noemen. De funky jams met afrobeatneigingen zijn van het soort dat u op elk hippie- of wereldmuziekfestival wel ergens hoort weerklinken. Chrétien en co. hebben daarbij slechts het voordeel dat ze gewoon erg goed zijn in wat ze doen, en het feit dat ze ook wat inventiever zijn in hun arrangementen dan de doorsnee worldvibesspelendegeitenwollensokkendragendeongewassenhippieband. Zo getuigt de meerstemmige breakdown van afsluiter ’Amen’ van een grote doordachtheid.
Spreken over de individuele tracks van Manifesto is een beetje zinloos omdat het in se allemaal variaties op dezelfde stijl zijn. Uitschieters zijn daarbij moeilijk aan te duiden, net omdat de hele plaat van een continu hoog niveau is. Tekstueel daarentegen is er nog heel wat werk aan de winkel. Al is dat natuurlijk wel te verwachten bij dit soort band; naïeve wereldverbeterende hippiechants over de ongelijke verdeling van welvaart, over de slechtheid van het kapitalistisch systeem, over hoe we allemaal samen moeten leven in peace and love etc. Geen onterechte opmerkingen natuurlijk. Er loopt wel degelijk nogal wat scheef in deze wereld, maar wij krijgen het soms wat op de heupen van het naïef idealisme waarmee The Souljazz Orchestra haar boodschap naar voor brengt.
Gelukkig is de muziek in hoofdzaak instrumentaal en komen er niet al te veel passages met zang voor. Manifesto is daardoor een relatief vrijblijvende zomerplaat geworden die heerlijke relax vibes de huiskamer instuurt. Dat die dan nog is gebracht worden op een doordachte manier is mooi meegenomen. Wij willen deze kerels alleszins op een zonovergoten festivalwei zien staan volgend jaar.
