AB, Brussel, 8 september 2009
Moby
mag dan wel frequent de Belgische weiden bevolken, van zodra deze
man een AB’tje plant, weet je dat de tickets in een mum van tijd de
deur uit zijn. Vooral dan als deze man zopas zijn beste album in
zeven jaar tijd uitbracht en na zomerse greatest hits-sets
avontuurlijker zaalconcerten aankondigt, waarin meer met nieuw
materiaal gejongleerd kan worden.
Ondanks de tropische temperaturen begon Moby aan een onderkoelde,
atmosferische set waarin ‘Wait For Me’ centraal stond. De
bezwerende instrumental ‘A Seated Night’ mocht op een verladen
podium ondergedompeld in fluweelrood licht de toon zetten. Het
singletje ‘Shot In the Back of the Head’ pikte mooi op deze trance
in en liet de muziek voor zich spreken: sobere podiumaankleding,
sobere passen, meer is niet nodig wanneer je dergelijke muzikale
schoonheid te bieden hebt. Bovendien lustte het publiek dat laatste
album ook duidelijk wel, zoals het warme onthaal van ‘Mistake’ en –
verdienstelijker – ‘Pale Horses’ getuigde. Tijdens deze
laatstgenoemde zagen we met graagte Moby de componist aan het werk,
die na het applaus zijn gastzangeres Kelly Scarr
nog even bij hem hield om snel de blues-blauwdruk van deze song te
delen. Moby is duidelijk trots op de nieuwe samenwerking met miss
Scarr, en terecht ook, want ze heeft een klok van een stem, die ze
bovendien nog eens perfect kan doseren. Spijtig genoeg matchte haar
timbre niet altijd met de nieuwbakken tracks. Hoe indrukwekkend
ook, de vocale doorhalen op ‘Wait For Me’ overschaduwden de
instrumentatie te veel uit haar sokken.
Een half uur lang zagen we de nieuwe Moby, die zich wil afkeren van
het muzikale establishment en weer een creërende artiest wil
worden. Toen leek hij zich echter te herinneren dat hij toch nog
steeds meedraait in een commercieel circuit en het volk misschien
best ook wat hitmateriaal voert. Een intimistisch
electronicaconcert veranderde plotsklaps in een danstempel waarin
Kelly Scarr haar plaats in de spotlight moest ruilen met
soulzangeres Joy Malcolm. Geen klachten over deze dame, want de
vocale kracht die zij op ‘Natural Blues’ en ‘Why Does My Heart Feel
So Bad’ genereerde was van dergelijke magnitude dat de ooit
grijsgedraaide nummers als herboren door je aders gonsden. Vele van
de klassiekers werden in een frisse mal gegoten: ‘We Are All Made
of Stars’ kreeg samen met ‘Raining Again’ de disco-treatment, ‘In
this World’ werd tot op het blote bot afgeschuurd en voordat het
origineel de AB omtoverde tot een orgie van zwetende lijven, konden
we ‘Feeling So Real’ in een punkrock- en bossa nova-jasje
horen.
Geen klachten van de ticketkoper in ons, die een uiterst lekkere
avond doorbracht. Een enthousiaste Moby, sterke stemmen en
oppeppend materiaal: triple check! We hebben gezongen, gesprongen
en genoten. Het feit dat dit alles in het midden van de week in de
bescheidenheid van de AB kon doorgaan, maakte dat allemaal des te
speciaal. Om echt van een uniek concert te spreken, schorde er toch
wat aan de setlist. Een te grote kloof tussen avontuur en canon,
enkele foute aanwezigheden (de irrelevante ‘Ring of Fire’-cover en
het verkeerd geplaatste ‘Revolver’) en enkele onbegrijpelijke
afwezigheden (niet één song van ‘Last Night’, dat met de combinatie
van opzwepend en mystiek materiaal een brug had kunnen slaan tussen
de twee luiken van de set). Om het op zijn Temptations te zeggen:
ne grote klik, maar genen aanhoudende wow.
