Van punk naar hippie. Ima Robotfrontman Alex Ebert verspeelde band en bijna vrienden, kickte af van de heroïne en ging een eind boven de grond zweven. Als Edward Sharpe maakt hij met zijn Magnetic Zeros Up From Below, een aangename folkplaat met de vreugdevolle goesting van een Arcade Fire. "Naïviteit is de enige steekhoudende, rationele houding in het leven."
enola: waar staat je alter ego Edward Sharpe eigenlijk voor?
Ebert: "Het is een personage uit mijn jeugd, een puur karakter. Ik voelde me indertijd erg onpuur en wilde opnieuw zo’n kinderlijk zuiver hart. I just lost myself. Ik was songs aan het schrijven zonder hart, gewoon met andere mensen, mijn publiek in gedachten, maar zelf voelde ik er niets bij. Ik had mijn instinct verloren, voelde me meer dood dan levend. Op het moment dat we met Ima Robot aan ons tweede album toe waren, was ik al lang bezweken voor een hoop major label bullshit. En daar heb ik de prijs voor betaald. Ik haatte die plaat. Ik was mijn eigen stem, mijn artistiek instinct kwijt. Plots was ik écht een robot. Dat was het meest beangstigende gevoel dat ik ooit heb gehad. Het heeft veel lef van me gevraagd om daar uit te raken. Met deze groep heb ik mijn instinct teruggevonden."
"Ima Robot is niet dood. We werden gelukkig gedumpt door Virgin, net toen dat label zelf begon te slabakken. Het was toen echter al lang mijn band niet meer. Hij was me uit handen genomen, en ik kon het alleen mezelf kwalijk nemen. Maar ik hou nog altijd van die gasten en we zullen binnenkort opnieuw een plaat maken. Ik ben benieuwd hoe die gaat uitdraaien."
enola: Edward Sharpe is dus een nevenproject?
Ebert: "Dat is het absoluut niet. Het slorpt al mijn tijd op. (lachje) Side, schmide; dit is wat en wie ik ben op dit moment. Ik ga dit nooit een nevenproject noemen. Geen seconde. Ik wilde gewoon iets authentieks. Bij Ima Robot had ik het gevoel dat ik gewoon een poseur was geworden die de rockster uithing. Een punkrocker, een fucking blablabla, een onuitstaanbaar iemand die op alles afgaf. Ik was het moe. Ik realiseerde me dat ik gewoon blij wilde zijn. Het gaat erom je vrij te maken van dingen die droevig zijn. Natuurlijk staan er op ons album ook heel donkere songs, maar het gaat erom je daardoor te slaan tot de blijdschap overblijft."
enola: Er hangt een soort naïviteit rond de groep die niet van deze tijd is.
Ebert: "Dat zou waar zijn als ik een zeventienjarig broekventje met een gladde huid uit Groenland of zo was. Dan zou het naïef als fuck zijn. Maar ik ben aan heroïne verslaafd geweest, ik heb serieus wat meegemaakt. Ik ben niet naïef. Wat ik nu weet is dat alle magie waar ik als kind in geloofde, waar is. Dat kan zeker als naïef gezien worden, maar ik beschouw het als de enige verstandige keuze."
enola: Hoe ben je verslaafd geraakt?
Ebert: "Veel te gemakkelijk. Om te beginnen was ik al nooit een stabiel kind. Toen ik vijf jaar was, heb ik het concept dood ontdekt en sindsdien was ik een basket case. Ik kon nog wel blij zijn, maar tegelijk voelde ik me echt neergebliksemd door die filosofische zwaarte die ik niet begreep. Tel daar bovenop nog wat doorsnee stuff als gescheiden ouders, een slechte band met mijn vader, en je begrijpt dat ik vatbaar was voor stommiteiten.
"Op een concert van The Grateful Dead rookte ik op mijn vijftiende voor het eerst opium, en sindsdien zocht ik die kick terug. Een paar jaar later aan de universiteit bleef ik iedereen daar om vragen, ontdekte XTC en experimenteerde daar dagelijks mee tot mijn carrière bij het footballteam voorbij was en bijna negen kilo kwijt was. Plots kreeg ik een ander leven. En toen kwam mijn toenmalige manager op het idee om me heroïne te geven onder het mom dat het opium was. En ja; ik vond waar ik al die jaren naar had gezocht. Gelukkig heb ik ondertussen geleerd om dat zelfde gevoel te krijgen door oefeningen te doen. Circular breathing is powerful, man.
enola: En van al die drugs werd je niet bepaald een aangenaam persoon?
Ebert: "Ik was een klootzak, maar ik dacht dat ik het gevonden had. Die manager wilde ook voortdurend dat ik naar The Velvet Underground luisterde en vertelde me er al die verhalen bij over Lou Reed, die net als Jimmi Hendrix, Iggy Pop… aan de heroïne hadden gezeten. En ik besloot dat ook ik zo zou worden. Het was een echte beslissing om cool te worden. Eén van mijn vele valse bullshitposes. Ik creëerde een wereld waarin ik leed, om het gevoel te krijgen dat ik leefde, dat ik ook iets meemaakte. Maar ik was wel een drugsverslaafde geworden, ondertussen. Daar ging ik even aan voorbij. Ik vond mezelf cool."
enola: Maar je was het eigenlijk niet…
"Je zou me gehaat hebben. Ik noemde iedereen "asshole" of "dick". En toen ik ook nog eens crack begon te roken, lieten mijn bandleden me vallen, deelden mijn vrienden me mee dat ze dat ook zouden doen als ik niet zou afkicken… Dus dat heb ik maar gedaan. Ik ben vier jaar bij de AA geweest, volledig nuchter. Uiteindelijk werd dat me toch te beperkend, en ben ik daarmee gestopt. Ik drink champagne op dit eigenste moment (verontschuldigend lachje). Ik ben letterlijk een andere persoon geworden. Ik heb me gerealiseerd dat ik eigenlijk leed, en dat heroïne me plezier bezorgde. Als ik mezelf dus wat plezier zou bezorgen op een natuurlijke manier, dan zou ik er niet zo naar snakken. Heroïne was voor mij een doodswens en dat heb ik niet langer. Ik wil niet langer neerslachtig en depressief zijn. Ik wil goed zijn voor mensen. Vriendelijk."
enola: Is dat een soort van overleversvreugde? Blij zijn dat je er nog bent?
Ebert: "Ja, dat is het ook. En het heeft lang geduurd voor ik dat besefte. Toen ik zo broodnuchter was, was ik opnieuw een lul. Ik werd intellectueel, geloofde nergens in. Als ik nu met zo’n mensen in contact kom, dan gebeurt er iets in mijn lijf. Ik wil zelf niet meer overal wrakken creëren. Ik wil positieve dingen bereiken."
enola: Dat bedoelde ik met die naïviteit; die vreugde. Dat is niet hedendaags.
Ebert: "Ik weet het, maar het is de enige steekhoudende, redelijke keuze. Alle andere opties zijn geschift. Natuurlijk zijn de dingen fucked up, maar ga je ze daarom nog wat meer kapot maken? Ik niet. Als je op deze wereld wil leven is het enige wat je kan doen: geloven in Utopia en er naartoe werken. Zelfs al raak je daar niet."
enola: Je toert nu opnieuw. Hoe zorg je ervoor om niet opnieuw in dezelfde valkuilen als toen te trappen?
Ebert: "Ik hoop maar dat er iets als evolutie bestaat en dat ik dan zelf die lessen toch heb geleerd. Je moet daar gewoon in geloven. Als iets niet goed voelt, ga ik er niet meer aan toegeven."
enola: Live speel je met tien, soms elf man. Hoe kwam je aan zo’n grote band?
Ebert: "Omdat ik songs schreef die plots vol met trompetjes en andere instrumenten bleken te zitten. We hadden dus heel wat volk nodig. Dat sloot ook aan bij mijn ideaal om iets te creëren met een gemeenschapsgevoel en veel samenzang. Ken je dat, van die muziekklasjes waarbij kinderen samen spelen? Vals blokfluit spelen, met de tamboerijn volledig uit de maat slaan, slechte drums… Zó goed, zó echt. Gemeenschapsmuziek: gewone mensen van de straat plukken en die maar iets laten proberen. Dat idee is de brandstof van het project. Het album van The Go! Team heeft me erg beïnvloed: samenspelen, het niet te serieus nemen, allerhande geluiden erbij betrekken. Gewoon zijn als kinderen en mensen proberen te overtuigen om al hun verdedigingen te laten zakken en graag te leven."
"Uiteindelijk viel de band heel snel op zijn plaats, iedereen kende elkaar en trok elkaar mee… en voor ik het wist, waren we met elf. Dat vraagt een hoop organisatie en inzet, en toewijding, maar het lukt. Het is de eerste toer voor ons samen, dus we spartelen er ons samen door. De beloning is onmetelijk. Het is heel fijn."
enola: Jullie werken ook aan een film, Desert Song, die in stukken op YouTube te volgen is. Wat moet dat worden?
Ebert: "Uiteindelijk moet het een volledige speelfilm worden, die zal bestaan uit twaalf delen. Het is het verhaal over verloren zijn en gevonden worden, een familie vinden. Over ego; jezelf als de verlosser zien en dat niet zijn en daar weer bijna aan ten onder gaan. Het gaat ook over mijn vader, die op mijn geboortecertificaat plots een middelste naam, die in de taal van de indianen "Demon" betekent, toevoegde na de geboorte. Geen idee waarom hij dat heeft gedaan; hij heeft er zelf ook geen duidelijke verklaring voor."
"Op mijn zevende heb ik ooit een visioen gekregen in de woestijn. Dat zit ergens in de film verwerkt. Het was met voorsprong het meest intense dat ik ooit heb meegemaakt. Tot nu toe. En voor zover ik weet was ik toen nog niet aan de drugs. Toen ik later ontdekte dat ik die middennaam heb, heeft dat me heel erg geraakt. Ik denk echt dat er iets waar van is, maar ik weet nog niet helemaal wat. Ik heb er wel al veel van begrepen toen ik onlangs in trance raakte tijdens mijn ademhalingsoefeningen. Ik raakte ergens anders en ontmoete een aantal mensen. Ik heb het antwoord niet gevonden, maar kreeg wel een hint."
enola: Wat was die dan?
Ebert: "Dat ga ik je niet vertellen." (lachje)