Sinds het verdwijnen van het IJzeren Gordijn dragen Polen niet alleen extreme metal maar ook progrock een warm hart toe. Indukti’s tweede worp Idmen is het beste recente bewijs van de innovatieve progscene in Polen.
Quidam, Believe, Satellite, Nemezis en vooral Riverside: het zijn maar een handvol Poolse bands met een grote bijdrage aan de hedendaagse progscene. Sinds het verschijnen van debuut S.U.S.A.R in 2004, hoort ook Indukti bij de Poolse progelite. De vijf klassiek geschoolde muzikanten speelden, met gastvocalen van Riversides Mariusz Duda, het album live in en konden menige progfan verleiden met hun bijzonder meditatieve progrock. Basisbestanddelen van Indukti’s speciale sfeer waren de lange instrumentale passages en violiste Ewa Jablonska.
Het behoorlijk zware openingsnummer “Sansara” haalt ons meteen uit de sfeer van S.U.S.A.R. De langgerekte gitaarklanken hebben plaatsgemaakt voor dreigende heavy metal — geruggensteund door drummer Wawrzyniec Dramowicz — die in sterk contrast staat met de bezwerende vioollijnen van Ewa Jablonska. Maar net als “Indukted”, balancerend op een soort lightversie van Meshuggahs drumgeluid, en “Aemaet”, had de song nog meer ballen gehad met vocale inbreng.
De drie nummers met gastzangers zitten daarentegen wel boordevol pit. Het mysterieuze “Tusan Homichi Tuvota” doet, dankzij de donkere stemmen van Nils Frykdahl van het avantgardistische Sleepytime Gorilla Museum, de nekharen rijzen. Na vijf thrillerminuten gaat het nummer nog dreigender klinken door het metalen gehakkel, terwijl de vertrouwde klassieke violen op de achtergrond weerklinken. Het donkere intermezzo “Sunken Bell” houdt ons vast op weg naar het tien minuten durende “And Who’s The God Now?!” dat duidelijk Tool — let goed op het drumgeroffel en de fluisterende stemmen van Maciej Taff — en zelfs de meeslepende touch van Mastodon in zich heeft. Na vijf minuten metalen geweld verraadt een akoestisch folkritme Indukti’s passie voor wereldmuziek. Deze sterke nummers zijn spijtig genoeg ook representatief voor de matte instrumentale productie — in het bijzonder van de drums — waardoor de stevigste passages niet volledig tot hun recht komen.
Michael Luginbuehl van het Zwitserse progcollectief Prisma brengt met zijn stemgeluid tijdens “Nemesis Voices” weer de Tool in Indukti naar boven. Opnieuw weerklinken de folkklanken en de inspiratie die Indukti haalde bij het Californische gezelschap. Het prachtige trompetspel en akoestische ritme in “Ninth Wave” is de ideale afsluiter en het ultieme bewijs dat hier meer dan progrock aanwezig is.
Indukti gidst de luisteraar op Idmen doorheen een indrukwekkende muzikale ontdekkingsreis. Op een paar verveelmomenten na, door het gemis aan stemmen in de stevige instrumentale tracks, doen de Polen wonderen met heavy metal, progrock, klassiek en wereldmuziek waar veel progbands alleen van durven te dromen.
