De Duitse stad Mannheim bestaat vierhonderd jaar en dat mocht gevierd worden. Niet met braadworsten en Sauerkraut, weggespoeld met enige liters bier onderwijl aangebrande liederen zingend, maar wel met een heuse audiovisuele performance, gebracht door Alva Noto, Ryuichi Sakamoto en het Ensemble Modern. De samenwerking van een dergelijk trio belooft zonder meer muzikaal vuurwerk.
Jammer genoeg is daar op UTP_ weinig van te merken. De geluidstapijten van Alva Noto (Carsten Nicolai) overheersen de set terwijl zowel het pianospel van Ryuichi Sakamoto als de inbreng van het Ensemble Modern tot een minimum herleid worden. De vraag waarom Alva Noto deze plaat niet alleen opnam of enkele sessiemuzikanten inhuurde, dringt zich op. Niet alleen tonen zijn oudere collaboraties met Sakamoto aan dat een wisselwerking tussen beide muzikanten tot boeiende resultaten kan leiden, maar is het ook zonde om een alom gewaardeerd orkest als het Ensemble Modern te verbannen naar de achtergrond.
Nochtans valt er strikt genomen weinig aan te merken op UTP_, de composities zijn nergens ondermaats te noemen. Het album start bovendien veelbelovend met “Attack/Transition” waarbij het ensemble in dialoog treedt met Alva Noto en een gevoel van nakende dreiging nooit veraf is. Al snel daarna vervalt de plaat echter in een weinig geïnspireerde en statische geluidscreatie. “Grains” en in mindere mate “Particle 1” weten nog enkele interessante zijpaadjes in te slaan, maar daar is op “Transition” geen plaats meer voor.
Ondanks de summiere maar goed geplaatste piano-aanslagen op “Broken Line” weet ook dit nummer niet echt potten te breken. Net als bij de volgende tracks (onder andere “Plateaux 1”, Broken Line 2” en “Plateaux 2”) mist de song een scherpte die ervoor zorgt dat het de aandacht naar zich toe trekt. Geen enkel nummer springt er echt uit noch laat het zich opmerken, in positieve of negatieve zin. Het album vormt hierdoor weliswaar een organisch geheel maar het mist warmte en spanning, waardoor het zichzelf reduceert tot een gestileerde vorm van geluidsbehang.
Paradoxaal genoeg wordt dat nog eens extra onderstreept door de bijhorende dvd die de concertregistratie van het album brengt. De statische setting en de voor de hand liggende visuals bieden allesbehalve een meerwaarde en benadrukken het doordachte en steriele karakter van deze viering, die een utopische ondertoon in zich behoort te dragen. Niet alleen werd de stad Mannheim in de 17e eeuw opgevat als de perfecte stad, ook de albumtitel UTP_ verwijst naar het utopische ideaal.
Dat het geheel doordacht is, kan niet ontkend worden, net zomin als de minimale waarde van deze plaat. UTP_ heeft zijn merites dankzij het verzamelde talent op dit album, maar tezelfdertijd lost het nooit de belofte in die de namen oproepen. Er wordt een fraai geluidstapijt geweven dat jammer genoeg sneller dan verwacht opgaat in de omgeving. UTP_ is vakwerk, een verzorgd maar ook weinig tot de verbeelding sprekend album.