Na de doorbraak, een zijsprongetje. Zo hoort dat als je een beetje een eigenzinnige artiest bent, en dat is Jónsi Birgisson zeker. Samen met zijn vriend Alex Somers levert hij met Riceboy Sleeps een sfeervol ambientplaatje af dat slechts af en toe aan Sigur Rós herinnert.
Een kookboek was niet genoeg, Jónsi en Alex zijn bezige bijtjes en blijven samen aan dingen werken. Zo vindt Riceboy Sleeps-de-plaat zijn oorsprong in het gelijknamige fotoboek dat vorig jaar al verscheen. De rustige atmosferische muziek van de plaat zorgt nu voor de perfecte soundtrack bij de mooie foto’s in het boek (dat u hier kunt bewonderen).
En zo knutselden Jónsi en Alex — de rijstjongen uit de titel — aan een plaatje, letterlijk "tussen de soep en de patatten": meermaals moest de één aan de ander vragen om even te wachten met het mixen van de soep, zodat hij kon horen wat de ander deed met de mix van de plaat. Stevige postrock, laat staan rock, it ain’t: eerder zweverige soundscapes. Dat werd vervolgens nog eens afgemixt in een hutje in de Hawaïaanse jungle, zodat de sfeer helemaal bijzonder wordt.
Dit is muziek voor de late uurtjes, van het soort dat een mens in zijn beste momenten doet uitroepen "Wat hebben die IJslanders toch dat ze altijd zo’n wondermooie muziek maken?". Neem nu "Happiness" of "Stokkseyri", waarin de geest van Jóhann Jóhannsson rondwaart: orkestrale score, elektronische onderlaag op zijn Fennesz — dat laatste nog het meest in het sacrale "Daniel In The Sea". Kijk, we gaan niet over geisers, mossen en gletsjers beginnen, maar het is moéilijk, hoor. Kunnen wij het helpen dat landschap en muziek voor elkaar gemaakt zijn, daar op die rots in de Noordelijke Atlantische oceaan?
Dat orkestrale kan natuurlijk maar van één, neen vier mensen komen: Amiina, het vaste strijkkwartet van Sigur Rós en ook hier van dienst. Met hun bloedmooie strijkers tillen ze opener "Happiness" naar verre hoogten. Maar af en toe mag er in het kleine flatje van Jónsi & Alex nog wat volk binnen, of — waarom niet? — een heel koor. Dat houdt zich echter behoorlijk in. Op de achtergrond in "Atlas Song" zijn ze wel nadrukkelijk aanwezig en ook in de coda van "Boy 1904" mogen ze luid meespelen, "Ara Batur" wordt het echter niet.
Riceboy Sleeps is één lange droomtrip; een Sigur Rós intro die niet in postrock wil uitbarsten. Sure, je kunt er niet meer dan een geluidsbehang in zien, maar wie tot rust wil komen zal aan Riceboy Sleeps dan weer een aangename soundtrack overhouden. Mooi plaatje, maar niet voor adhd’ers.
