In muzikale middens staat Omar Rodriguez-Lopez bekend als een moeilijke jongen. Op The Mars Volta’s recentste, Octahedron, gedroeg hij zich opvallend braaf maar met zijn elfde (!) soloplaat laat hij alweer zijn stoutste kant zien. En dat verdient een pak slaag.
Voor alle duidelijkheid: Cryptomnesia is het eerste werk van een drieluik opgenomen in 2006 onder de naam El Grupo Nuevo de Omar Rodriguez-Lopez, bestaande uit deze gekke Puerto Ricaan, Hella-leden Zach Hill en Jonathan Hischke en The Mars Volta’s Juan Alderet en Cedric Bixler-Zavala. Mega Ritual op zijn beurt verschijnt simpelweg onder de naam Omar Rodriguez-Lopez en is de laatste worp van een vijfdelige instrumentale trip opgenomen in Amsterdam in 2005.
Wij kiezen ervoor om eerst de zwaarste pot uit te proberen. De songtitels van Cryptomnesia doen meteen aan Frank Zappa denken ("Tuberculoids", "They’re Coming To Get You, Barbara" of "Shape Is For 8th Graders"), idem dito voor de muzikale chaos. De schizofrenie is alomtegenwoordig op het elfledige album: de spastische jams van Omar De Ongenadige, de stemmen van Bixler-Zavala — die helemaal niet zo leuk in de oren klinken als bij The Mars Volta — en hyperkinetische drumpatronen van Zach Hill worden naar de oren geslingerd. Prop daarbij het ondraaglijke basgeluid van Alderet en de synthetische uitbarstingen van Hischke, en een helse ontploffing is nabij.
"Half Kleptos" is een uitzondering op de "regel" — zijn er regels in dit album? — want de vocalen passen beter in het draaglijke geheel. Laten we echter niet te optimistisch worden, want de zagerige ondertoon in de titelsong is gewoonweg irritant. "They’re Coming To Get You" wil de nieuwsgierige luisteraar bij de keel grijpen en desnoods wurgen. "Noir" is dan weer een zwart gat, we vinden er net als in het hyperkinetische solowerk van "Warren Dates" geen boodschap in. "Elderly Pair Beaten With The Hammer" is voor letterlijke interpretatie vatbaar, want de song klinkt als een hamer op de kop. Ergens hoor je een trompet, maar intussen merken we al hartritmestoornissen en vragen om vervroegde vrijlating. Op zoek naar een beter leven in Mega Ritual misschien?
Mega Ritual, waar de drumpartijen en pianostukken op broertje Marcel Rodriguez-Lopez’ naam staan, opent met een negen minuten durend drieluik. De experimentele rocksessie klinkt een stuk luchtiger en funkier dan wat we van de oude The Mars Volta en El Grupo gewoon zijn. "Bells At The Supstream" steunt op een aangenaam jazzy drumritme waaruit het scherpe gitaarwerk van Rodriguez-Lopez steeds heviger in de oren gaat klinken. "Good Is Repaid With Evil", gelaagd met piano, solowerk en gekke elektronische geluidjes, is pure geniale gekte terwijl Rodriguez-Lopez in "Panta Section" alles inzet voor een geslaagd jazz fusion-geluid en stevig op de effectenpedaal gaat duwen.
U merkt het al: we amuseren ons op de experimentele funky rock van Mega Ritual, uitgezonderd de drie laatste nummers. De kalmeringspillen lijken uitgewerkt: "Hands Vs. Helix" klinkt weer — op zijn Cryptomnesia’s — ondraaglijk irritant. "Dispanec Triage" begint met een laagje tintelende noise en piano, maar komt te veel over als elektronisch knutselwerk.
Op Mega Ritual vinden we Rodriguez-Lopez wild experimenterend met zijn favoriete gitaren, pedalen en elektronica, maar met een leiband rond de nek en een grote dosis valium die een aangenaam trippy sfeertje schept. Cryptomnesia daarentegen laat het beest in de gitarist volledig los en resulteert in een augiasstal. Zijn persoonlijke fans willen deze beslist uitmesten, maar wij zien meer wanhopige zieltjes die na één luisterbeurt de grove borstel ter hand nemen.
