Fins moet zowat de moeilijkste Europese taal zijn om aan te leren, onder meer omdat de taal geen enkel verband toont met het Indo-Europees waarvan de meeste andere Europese talen afstammen. En aangezien wij tot nader order nog geen snelcursus Fins hebben gevolgd, hebben we er het raden naar wat de songtitels op Huuro Kolkko van Alamaailman Vasarat zouden kunnen betekenen. Gelukkig is de muziek zelf volledig instrumentaal, waardoor verdere taalbarrières uitblijven.
Toch zijn de klanken die dit zeskoppig collectief rond aanvoerder Stakula voortbrengt, evenmin een hapklare brok. Alamaailman Vasarat speelt een prettig gestoorde mix van allerlei folkvarianten met een stevige dosis punkenergie erbij gegooid — zelf noemen ze het kebab-kosher-jazz-film-traffic-punk-music. Daarbij worden naast drums en piano nauwelijks gangbare rockinstrumenten gebruikt, met name cello’s en blaasinstrumenten. Vergelijkingen met Belgische trots DAAU zijn niet onterecht, ware het niet dat Alamaailman Vasarat nog een stukje agressiever en venijniger uit de hoek durft komen.
Ondanks al dat venijn en de uitgesproken eigenzinnigheid weten veel van de songs zich zonder veel problemen in het hoofd te nestelen en is dit een van de meest catchy platen die we dit jaar al hoorden buiten het mainstreamcircuit. Zo zaten wij de cellomelodie van opener "Mielisaurus" (honingdinosaurus?) al na twee luisterbeurten vrolijk te fluiten op straat.
Erg vreemd is de muziek meestal niet, al durven Stakula en co. wel eens een vleugje avant-garde toe te voegen. Het beste voorbeeld daarvan is "Meressä Ei Asuta" waarin de stuwende cellopartijen gekoppeld worden aan pseudo-Arabische klarinettierlantijntjes, die langs een aantal rare modulaties gevoerd worden om uiteindelijk in een noise-outro uit te monden. Het resultaat is op z’n zachtst gezegd geen dagelijkse kost, maar uiteindelijk werkt het toch en klinkt het geheel ronduit badass.
Ook in "Tujuhuju" gaat de band de stevigere toer op en klinkt het alsof een dronken zigeunerorkest Metallica covert, wat uiteindelijk ontaardt in een hoempa-punkfestijn aan scheurend tempo. Knotsgek, maar verdomd aanstekelijk. Toch bestaat niet heel Huuro Kolkko uit folkpunk aan sneltreinvaart, want op ongeveer de helft van de nummers bewandelt de band rustiger muzikale paden. Zo is afsluiter "Lautturin Viivat" een prachtig avant-gardistisch slaapliedje met hartverwarmende cellolijnen en "Natiivit" een jazzy nummer waarin de blazers flirten met typische jaren ’50-stijlkenmerken. Het broeierige "Omalla Ajalla" wordt dan weer met zulk een cool gespeeld dat beelden van zonnebrildragende jazzcats in een rokerige bar zich haast automatisch opdringen.
Veel negatiefs valt er over Huuro Kolkko niet op te merken. Alamaailman Vasarat heeft een duidelijke eigen klank en weet daar met succes songs van te maken die niet enkel interessant zijn, maar ook nog eens een hoge appeal-waarde hebben. Wat dit live geeft, moeten we schuldig blijven, aangezien de band nog nooit een concert op Belgische bodem heeft gegeven — wat een ware schande is. Maar als het ook maar enigszins in de buurt komt van de energie die Alamaailman Vasarat op plaat ten beste geeft, kan het haast niet anders dan een feestje zijn.
