Het is zoeken naar indiebands op Dour dit jaar. Wij zijn blijkbaar niet de enigen die dat een spijtige zaak vinden, want als er dan toch ergens een Pitchfork-lieveling opduikt, staat de tent behoorlijk vol en is er weinig voor nodig om het publiek laaiend enthousiast te krijgen — zie bijvoorbeeld Deerhoof en Bob Log III.
Passen ook in deze categorie: The Dodos. Hun passage in de VK eind vorig jaar ging niet onopgemerkt voorbij, en hun laatste album Visiter werd eveneens lovend ontvangen. Zowat iedere bespreking refereerde daarbij aan Animal Collective, en dat is niet geheel verwonderlijk: de stampende, tribale ritmes van drummer Logan Kroeber (in een vorig leven nog lid van een progressive metalband) en de uithalen van zanger-gitarist Meric Long doen sterk denken aan Sung Tongs van het dierengezelschap, maar The Dodos hebben duidelijk meer zin voor melodie dan Animal Collective in die tijd.
Het grootste verschil met Animal Collective vandaag is echter dat The Dodos live wél weten te boeien, en dat ook een heel optreden lang volhouden. Waar Animal Collective — ondanks het sterke en zelfs toegankelijke Merriweather Post Pavilion — vrijdag vooral erg moeilijk stond te doen en geheel de weg kwijtraakte in het eigen labyrintische gefriemel, halen The Dodos een uur lang het beste uit zichzelf. Vanaf de eerste noten van “Fools” zit het er dan ook knal op, en dat The Dodos niet bang zijn om aan de wensen van het publiek tegemoet te komen, blijkt wel uit de enthousiast meegeschreeuwde en –gestampte versies van “Jodi” en “Paint The Rust”.
Daarmee willen we niet gezegd hebben dat The Dodos simplistische crowdpleasers zijn. Het nerveuze gitaarspel van Meric Long en de tegendraadse, rammelende drums van Logan Kroeber staan garant voor ingewikkelde nummers, maar nergens wordt het echt hermetisch. Bovendien zorgt nieuw groepslid Keaton Snyder voor de nodige accenten met zijn op alle mogelijke manieren bespeelde vibrafoon — al draagt hij ook geregeld bij aan de complexiteit van de nummers, door mee te drummen met Kroeber (tegenwoordig op een echte drum in plaats van een leeg vat).
In september verschijnt een nieuw album van The Dodos, nieuwe nummers mogen dan ook niet ontbreken in de set. Hoewel die nog niet allemaal even goed uit de verf komen, valt wel op dat de band geëvolueerd is: de melodieën zijn pakkend, Long lijkt zijn stem beter onder controle te hebben en klinkt een stuk frisser en charmanter, en de bijdrages van Haener maken hier pas echt deel uit van het geheel. Dit optreden behoorde al tot de sterkste van Dour 2009, maar de toekomst belooft nog veel moois voor deze band.
