Mono
(***)
Net als bij Tokyo Ska Paradise Orchestra twee jaar geleden was het
aan Japanners om de laatste Cactusdag te openen. Maar waar het
optreden van het ska-orkest een heerlijk zonnig feestje was, zorgde
Mono voor een veeleer atmosferisch opstaan. Op nieuwe plaat ‘Hymn
to the Immortal Wind’ overheerst de rustige kant van de
postrockers, maar helaas was de accommodatie in Brugge niet
aangepast aan sfeerschepping. Zelfs net voor het hoofdpodium hoorde
je de persoon naast je veel te luid praten, wat de totaalervaring
die een concert van Mono kan zijn, niet ten goede kwam. Aan hen zal
het niet gelegen hebben. Niet voor niets horen ze tot een van onze
favoriete acts in het genre. Zonder een woord te zeggen wisten de
Japanners te boeien van begin tot eind. Alleen was sfeerschepping
op dat uur van de dag aan het leeuwendeel van het publiek nog niet
besteed.
Babylon Circus (****)Toen kwam het zonnetje
erdoor, en dat mag u zowel letterlijk als figuurlijk interpreteren.
Het tot dan nogal kille park veranderde in een grote dansvloer toen
de band rond David Baruel en Manu Nectoux het podium betrad. ‘Wij
spreken keen Vlaams, maar onze taal est universel!’, klonk het
vooraf, en toen waren de Fransen vertrokken voor een heerlijk ska-,
reggae- en dubfeestje. Het Minnewaterpark vloog in de fik. Een
feestact zoals er net wat te weinig van op het podium stonden, dat
was Babylon Circus. In oktober in de AB, u weze gewaarschuwd.
The Notwist (***)
Op de wereldreis die het Cactusfestival is, hadden we de
Gerries nog niet gehad. The Notwist begon meteen met
‘Boneless’, waarna ‘Pick Up the Phone’ het openingssalvo
vervolledigde. We kregen een erg veelzijdig optreden te zien,
waarbij ook de poppier kant van de band aan bod kwam. Toch werd dit
optreden gekenmerkt door een spijtige grijsheid. Veel voegden de
meeste liveversies niet toe aan wat we op de albums te horen
kregen, en echt indrukwekkend werd het pas bij ‘Different Cars and
Trains’, dat in ware Radiohead-stijl (herinner u hoe ‘Everything in
its Right Place’ live klinkt) heerlijk lang werd uitgesponnen. Het
optreden van The Notwist was verre van desastreus, maar een groot
deel van de tijd gewoon remarkably unremarkable.
!!! (***)
Wie chik chik chik zegt, zegt Nic Offer. De
hyperkinetische frontman is live zonder twijfel de hoofdattractie
van de band. Ook in Brugge gaf de man blijk van genoeg funk om
zelfs ons verdriet omwille van de betreurde Michael Jackson even te
verzachten. Offer legde heel wat kilometers af op en naast het
podium. De makkelijk verteerbare electropunk van het achttal sloeg
zeker aan bij het Cactuspubliek. Het park raakte langzaam maar
zeker op temperatuur onder de vooravondzon, en dat had alles te
maken met de zeer zorgvuldig opgebouwde setlist. Toch had het wat
ons betreft net wat meer mogen zijn, want het echte feest was met
Babylon Circus enkele uren eerder op de dag geprogrammeerd.
The Magic Numbers (****)
Al sinds hun titelloze debuut zijn we grote fans van de
neo-hippieband rond de gezinnen Stodard en Gannon. Opvolger ‘Those
the Brokes’ stelde ietwat teleur na die perfecte eersteling, maar
nog steeds wisten ze ons ongelofelijk te charmeren. De baardige en
buikige Numbers zorgden op Cactus voor een tweede echt hoogtepunt
van de dag. Naast werk van op de eerste twee platen kregen we
enkele nummers van op een binnenkort te verschijnen nieuwe cd te
horen, zoals ‘There’s a Sound’. Toch viel op dat de nummers van het
debuut wel schril contrasteerden met het nieuwe werk. The Magic
Numbers amuseerden ons desondanks van begin tot einde met een
ongelofelijk charmerende show. Dat heerlijke cheesy
country-moment aan het einde maakte het dan ook helemaal af.
Calexico (****)
Een paar maanden na hun glorieuze doortocht in de Ancienne Belgique
hadden we grote verwachtingen van Calexico. Convertino en Burns
weten hoe ze twee werelden (Arizona en Mexico) moeten verenigen, en
die ingesteldheid bracht hen al eerder naar het Cactusfestival. In
Brugge kregen we al opvallend snel ‘Crystal Frontier’ (misschien
wel hun bekendste nummer) voor de kiezen, maar dat betekende
allerminst dat het concert vanaf dan niets maar te bieden had. Nog
steeds met het uitstekende ‘Carried To Dust’ onder de arm speelde
het collectief een heel gevarieerde, boeiende set. Van de
trompetritmes van ‘Inspiración’ ging het moeiteloos naar de bijna
pure rock van ‘Two Silver Trees’. De sfeer kwam erin met ‘Alone
Again Or’, om niet meer te verdwijnen. ‘Guero Canelo’ sloot de
reguliere set met verve af, waarna we wat de conclusie betreft kort
kunnen zijn: Calexico delivered. Uiteraard.
Lamb (****)
Het laatste Belgische concert van Lamb dateerde alweer van 2004.
Een split en een hereniging later streken Louise Rhodes en Andy
Barlow opnieuw neer in ons land, samen met bassist John Thorne. We
kunnen ons vergissen, maar de triphop-kant van de band kwam live
veel meer op de voorgrond dan vroeger. Dit maakte het geheel een
stuk steviger, wat uitstekend paste bij de festival-omgeving. Niet
dat we plots zuivere Portishead op ons bord kregen. Een nummer als
‘Gabriel’ bleef even fragiel, al hadden de bassen wel wat stiller
gemogen. Lamb was net als Paul Weller bijna 24 uur eerder voor veel
festivalgangers een echte nostalgietrip, maar in tegenstelling tot
Weller kreeg Rhodes een veel groter, breder en actiever publiek
voor zich. Een publiek dat meer dan waar kreeg voor zijn
geld.
Jamie Lidell (****)
Door het onverwachte afzeggen van een zieke Joss Stone was het aan
wonderboy Jamie Lidell om het festival af te sluiten. Geen
sinecure, maar Lidell is er de man niet naar om zich te laten
intimideren door iets zo futiel als een publiek dat eigenlijk niet
voor hem een ticket had gekocht. ‘Where’d You Go?’ was het begin
van een afsluiter waarvan we ons na afloop even afvroegen wat
organisator Patrick Keersebilck überhaupt ooit in die Stone zag.
Lidell zong, rapte, beatboxte en danste zich een weg doorheen zijn
oeuvre. Een discografie die eigenlijk niet al te veel draaibeurten
krijgt in enola headquarters, maar die live
multiply‘de tot een heerlijk soulfeest. ‘We love you,
Bruges, pure and simple’, sprak Jamie na afloop. Een coup de
foudre die we tijdens de dagen voor het festival niet hadden
zien aankomen, maar die vol-ko-men wederzijds is.
En zo namen we in stijl afscheid van een geslaagd Cactusfestival.
Toch zaten we achteraf met wat twijfels. Waar wil de organisatie
eigenlijk naartoe? Jaren geleden was het festival een gratis
familiehappening die deels rond wereldmuziek maar voornamelijk rond
sfeer draaide. De Bruggelingen kwamen er om een dagje te
socializen met stadsgenoten, en kinderen konden er naar
hartelust spelen. Tegenwoordig is Cactus meer en meer een
volwaardig rockfestival geworden, met een affiche die elk jaar meer
zuivere muziekliefhebbers lokt. Toch zal je op geen enkel festival
zo veel families aantreffen, die voornamelijk komen voor de zomerse
sfeer en de nog steeds erg uitgebreide randanimatie. Dit zorgt
ervoor dat Cactus twee soorten bezoekers aantrekt, die eigenlijk
wat in elkaars weg lopen. Optredens als dat van Joan As Police
Woman werden deels verpest door de wel érg stille
geluidsinstallatie en de vele te luide ongeïnteresseerde mensen in
het park. Anderzijds laten weinig ouders hun bloedjes van kinderen
graag los in de omgeving van Mark Lanegan. Beiden hebben even veel
betaald, maar allebei kregen ze een festival op hun bord dat
slechts half was wat ze hadden gewild. De organisatoren van het
Cactusfestival zullen volgens ons in de nabije toekomst een keuze
moeten maken tussen alternatief muziekfestival en parkfeest.
Ondertussen genieten wij nog eventjes na.
