Dat een plaat van The Low Frequency In Stereo nooit een makkelijk tussendoortje is, daar waren we op voorbereid. De eigenzinnige Noren hebben hun handelsmerk gemaakt van eclectische lo-fi postrock waar nog stevig op te kauwen valt vooraleer eetbaar te zijn. Met een verbrede formatie trekken ze deze keer echter alle registers open, wat een complexe maar strak groovende plaat als resultaat geeft.
Het geluid van The Low Frequency valt met de beste wil van de wereld niet voor één gat te vangen. De geest van de krautrock zwerft door Futuro, maar wordt aangevuld met een scala aan invloeden uit de new wave en club maar bovenal met een gulle dosis psychedelica. Sommigen vergelijken de groep met Joy Division, anderen halen Can of Stereolab aan, ondergetekende houdt het veeleer bij een eigentijdse Sonic Youth. Net als bij de grootmeesters van de noise- en punk zelf levert het rigide en vaak op bassen gefundeerde gitaarwerk ook op Futuro de muzikale fundamenten. Wisselende gitaarstemmingen en de virtuositeit van gitaristen Njal Clementsen en Hanne Andersen leveren vanaf de eerste seconden van opener "Turnpike" de juiste psychedelische drukdoenerij. Al snel valt op dat The Low Frequency In Stereo echter niet meer de oude is, wanneer elektrische orgels — Hammond B3’s en dergelijke, vergeef het me, ondingen — ten overvloede bijvallen. Daarmee drijft de groep de psychedelica al snel ten top, waardoor het eerste nummer van de nieuwe plaat al meteen zwaar op de maag ligt.
Tijd om te degusteren wordt ons niet gegund, want daar volgt meteen het strakke "Texas Fox", dat zo lijkt weggelopen vanop Sonic Youths Murray Street. Vanaf dan zijn de rustpunten dun bezaaid en gaat het aan een afgemeten tempo richting eindmeet. Licht gestoorde teksten, uptempo riffs en snoeiende ritmes: The Low Frequency beheerst het allemaal perfect. Dat levert een aantal hoogtepunten op, zoals het bij uitzondering toegankelijke "Geordie La Forge", een nummer met meer groove en spanningsopbouw dan het hele eenentwintigste-eeuwse postrockrepertoire tezamen. "Sparkle Drive" benadert dan weer het dichtst wat je van een standaard rockhit zou kunnen verwachten: gedreven, snel en rechtuit zonder omkijken. Afsluiten doet de groep bovendien in stijl met de bijna tien minuten durende tour de force "Solar System".
Op Futuro lijkt The Low Frequency In Stereo te streven naar een synthese tussen de punk, new wave en psychedelica van het verleden, en de elektronica en indierock van vandaag. Weinig groepen hebben het talent in huis om van een dergelijk eclectisch geluid iets te maken, maar The Low Frequency komt er makkelijk mee weg. Complexloos is het niet, en de val van de wat steriele stijloefening loert om de hoek, maar de dwingendheid waarmee de groep haar weg baant, houdt Futuro in veilige wateren. De nieuwe groove en het voortdurend uptempo ritme van de plaat geven een nieuw elan aan de strictly lo-fi band die The Low Frequency tot voorheen was. Het soms wat te kwistig gebruik van elektrische orgels kan wel eens voor een indigestie zorgen — we leven ten slotte niet meer in de jaren zestig — maar in het licht van het meer dan geslaagde eindproduct, kunnen we dat wel eens door de vingers zien.
Futuro is geen spek voor ieders bek, maar wie niet vies is van een portie krautrock, punk of new wave zal zich in deze plaat wel kunnen vinden. The Low Frequency In Stereo leent gretig uit het verleden, maar stormt daarbij met zoveel kracht vooruit dat hij moeiteloos vernieuwt. Een stevige aanrader.
