Mensen die bij het horen van de naam Elvis Perkins spontaan het
beeld voor ogen krijgen van een of andere foute rockabilly tribute
artiest, zitten er behoorlijk ver naast. Dat is jammer, want dat
betekent ook meteen dat ze nog nooit kennis mochten maken met deze
geweldige artiest. Zijn debuutalbum ‘Ash Wednesday’ werd op lovende
kritieken onthaald, maar ging helaas compleet voorbij aan onze
vaderlandse pers en muziekliefhebbers. Perkins bracht op zijn
debuut nochtans melancholische nummers van de zuiverste soort,
gedrenkt in een diep verdriet. We verwijzen u graag door naar
‘While You Were Sleeping’ – een prachtige ode aan z’n moeder, die
het leven liet bij de aanslagen van 11 september …
Dat Perkins de melancholie en het verdriet nog lang niet van zich
heeft afgeworpen, is ook duidelijk hoorbaar op ‘Elvis Perkins in
Dearland’. Hoewel er op dit album al wat meer plaats is voor
vreugde en optimisme, tekent Perkins toch weer voor uiterst
emotionele teksten over dood, verlies en eenzaamheid. Deze keer
echter niet in de klassieke, sobere arrangementen met gitaar en
strijkers, maar met een band die ook wel eens een vrolijk
hoempapa-ritme durft in te zetten en de blazers graag laat
schallen. Van gekwelde singer-songwriter naar een eerder
indiefolkachtig geluid à la Decemberists: het is een geslaagde metamorfose.
Opener ‘Shampoo’ zet zowat de toon voor de rest van de plaat en is
misschien ook meteen de grootste uitschieter: lome contrabas,
bluesy orgeltje, strummen op de gitaar om het nummer uiteindelijk
uiteen te scheuren met de mondharmonica. De boodschap is duidelijk:
hier staat een band, en het is een verdomd goeie. ‘Hey’ walst een
eindje gezellig weg, maar met ‘Hours Last Stand’ belanden we al bij
een rustpunt. De ritmesectie maakt er haast een rouwmars van, maar
drijft dan het tempo weer op in ‘ I Heard Your Voice In Dresden’.
Een vrolijke Frans zal hij nooit worden, maar hoe zwartgallig ook,
Elvis geeft de hoop niet op:Yes some have said our love is lost
/ But I swear I know my way from here …
Met nummers als ‘Chains, Chains, Chains’ en ‘1 2 3 Goodbye’
folkpoppen Elvis en zijn Dearland zich vrolijk verder een weg naar
het einde: ‘Doomsday’!
‘I won’t let Doomsday bother me’ horen we, en zo vat
Perkins direct ook voor ons het album samen: een donkere,
fatalistische kijk op de dingen die ook in zijn teksten zwaar
doorklinkt . Maar dat mag de pret zeker niet drukken, want er moet
uiteindelijk ook nog muziek gemaakt worden, dus laten we er van
genieten! Zoiets.
De plaat wordt uitgezwaaid met ‘How’s Forever Been Baby’, waarmee
Perkins nogmaals in de voetsporen van illustere voorgangers als
Cohen en Dylan
treedt. Het is een waardig afscheid van een sterke plaat. Van een
meesterwerk durven we nog niet te spreken, maar samen met de vorige
is dit alvast een stap in de goeie richting. We gunnen hem alvast
alle tijd, want deze Elvis zou wel eens een Grote Meneer kunnen
worden …
In september komt Elvis Perkins naar Europa. Voor meer details,
zie:
www.elvisperkinsindearland.com
www.elvisperkins.co.uk
www.myspace.com/elvisperkins
