Century Media, 2009
Ik heb ze er nog niet persoonlijk op aangesproken, maar eigenlijk
kunnen ze het niet meer ontkennen: onze noorderburen zitten met een
zwaar geval van revivalitis. Deathmetal op de ouderwetse
wijze wordt er weer met veel enthousiasme beoefend, alsof het nog
steeds 1991 is. Na Gorefest en Pestilence is nu ook Asphyx herenigd. De
’09-versie van Asphyx is een nogal incestueuze affaire tussen het
eigen verleden en broederbands, maar ze zijn er wél in geslaagd de
heer Martin Van Drunen opnieuw achter de micro te krijgen.
Van Drunen heeft nog steeds een van de ruigste en uniekste
grunts in de hele scene. Martin en zijn kompanen waren
rond 1990 al actief in Asphyx of bij andere bands, en dat hoor je
ook. De muziek op ‘Death, the Brutal Way’ doet dan ook zeer hard
zijn best om de groezelige horrorsfeer uit de beginjaren van de
deathmetal uit zijn ondodenslaap te wekken.
Sfeer is altijd belangrijk geweest voor Asphyx. Dat was vroeger zo,
en dat is ook nu nog steeds het geval. Geregeld gaat het tempo
omlaag en speelt de band slepende drijfzandmetal. Drijfzand is
echter dodelijke modder: je trapt er nietsvermoedend op en zinkt
dan enkeldiep weg. Wanneer je denkt dat het tijd wordt om terug
naar de vaste grond te keren, zit je tot aan je middel vastgezogen
in de prut. Na een rondje stevig headbangen laat Asphyx het tempo
even zakken, en voor je het weet zit je in een ‘Bloodswamp’.
‘Apshyx II (They Died as They Marched)’ is ook een overwegend traag
nummer. Op zich zijn die trage nummers niet slecht, maar eerlijk
gezegd kunnen ze mijn aandacht niet vasthouden tot op het einde.
Ook niet als er wat met de gitaareffecten wordt geëxperimenteerd.
Dat probleem had ik ook met hun klassieke cd ‘The Rack’, je kan dus
niet zeggen dat de heren niet consequent zijn.
In de snellere nummers weten ze nog steeds de rauwste snaar te
raken. Dat komt het meest tot uiting in opener ‘Scorbutics’ en in
‘Eisenbahnmörser’. Ondersteund door een betrouwbare drummer
galloperen deze nummers voort, maar wel met een gepast gevoel voor
dynamiek. Eendrachtig doorraggen zonder omkijken is niks voor deze
heren van stand. Liever kiezen ze een beklijvende midtempo
riff en dito beat, en stompen daar de luisteraars vervolgens mee
tot pulp. Martin Van Drunen zorgt er dan met zijn geschreeuw wel
voor dat je wakker blijft.
De Asphyx-formule werkt zeer bevredigend voor nummers van drie à
vier minuten. Zes van de tien tracks zijn echter langer en dan
begint zo’n voorthollende motorzaagriff al rap geforceerd
te klinken en die doomescapades monotoon. De opname zelf is ook
niet van die aard dat het veel extra charme toevoegt aan de
nummers. Men heeft geprobeerd om die oude, ruwe, sound te kopiëren
en daar slagen ze maar gedeeltelijk in. De gitaren klinken heel
ouderwets grofkorrelig, maar of dit nu een gimmick is of de klank
waarmee ze ons willen overdonderen?
Ik word er niet echt door overdonderd, ondanks de hulp van Dan
Swanö, die toch een expert is in het afmixen en producen van
deathmetal. Een gimmick dan? Klopt ook niet, want deze gasten waren
erbij toen het genre zijn geluid en zijn vorm kreeg. Misschien
heeft men iets te krampachtig geprobeerd om het verleden terug tot
leven te wekken. Dat gevoel bekroop me ook al bij het beluisteren
van die ‘Hail Of Bullets’, de cd die vorig jaar zo goed werd
gevonden.
Het comebackalbum van ‘Asphyx’ bevat veel goede momenten die de
oerkracht van deathmetal zonder dubbelzinnigheid demonstreren. Er
is echter een ‘maar’, en die weegt even zwaar door.. Zo krijgen ze
het niet voor elkaar om de doomy gedeelten ook even
pakkend te maken als de rauwere stukken. Ongeacht het tempo of de
duur lijken de verschillende nummers ook nogal op elkaar. Er is
genoeg gerief op deze cd om de headbanger aan zijn trekken te laten
komen, maar jammer genoeg moet hij af en toe ook wakker geschud
moet worden.
www.myspace.com/officialasphyx
www.myspace.com/asphyx1987
