De beste blanke rapper ooit (en gewoonweg een van de beste rappers
tout court) is terug van weg geweest, en dat zullen we
geweten hebben. Maandenlang al gonsde het van de geruchten over
‘Relapse’, Eminems eerste plaat
(misbaksel ‘Eminem Presents: The Re-Up’ niet meegeteld) sinds het
ondermaatse ‘Encore’ uit 2004. Het zou een persoonlijke plaat
worden, zeker door al de shit die Mathers heeft moeten
doorzwemmen: hij trouwde én scheidde opnieuw van zijn (ex-)vrouw
Kim, terwijl ook zijn beste vriend en D-12-lid Proof werd
doodgeschoten bij een stomme barruzie.
Iedereen weet dat Eminem op zijn best is als hij op persoonlijke
modus staat. Toen ook nog eens bekend werd dat Dr. Dre de plaat
ging producen, gingen de haren op onze armen rechtop staan van
opwinding. Dre producet – op ‘Beautiful’ na – elke song op dit
album. Opmerkelijk, want het is voor het eerst sinds Snoop Doggy
Doggs debuut ‘Doggystyle’ dat hij zoveel aandacht besteedde aan een
plaat van een andere artiest.
Nu, ‘Relapse’ is een lastige cd geworden. Een paar dingen vallen
meteen op: Eminem is nog steeds een van de uniekste en
eigenzinnigste rappers. We horen hier geen auto-tune
shit, maar – helaas – wel in bijna elke song ’s mans irritante
accent van in ‘Ass Like That’. Ook alter ego Slim Shady is héél
prominent aanwezig en gedraagt zich gewelddadiger dan ooit. Dr. Dre
tot slot houdt de productie opvallend low profile. Er
wordt veel met steel drums gewerkt, maar er wordt ook veel ruimte
gelaten voor de raps van Eminem.
Het doorlopende thema van de cd is – niet verwonderlijk met zo’n
titel – de verslaving (slaappillen en drank en wat nog allemaal)
die hij de voorbije jaren heeft moeten overwinnen. De songs op zijn
afkickproject variëren van geniaal geweldig goed tot ongelooflijke
stinkers.
Kanshebber voor “Grootste Stinker” is zonder twijfel ‘We Made You’.
De beat van Dre is okee, maar OMG! en WTF?, wat voor flauwe pap
schotelt Eminem ons hier voor!? Totaal ongrappige raps over Jessica
Simpson, Kim Kardashian en Amy Winehouse.
Opener ‘3 AM’, waarin we Slim Shady gewelddadige dingen horen
rappen, is nog zo’n stinker. Niet grappig gewelddadig, zoals Eminem
deed op zijn ‘Slim Shady LP’, of dreigend gewelddadig zoals op
pakweg ‘Amityville’ op ‘The Marshall Mathers LP’, neen, Slim Shady
is een ordinaire moordenaar geworden. Op ‘Insane’ rapt hij zelfs
over incest, iets waarmee de Eminem uit pakweg 2000 nog op een
hilarische manier zou zijn weggekomen (zoals wanneer hij grapte
tegen Puff Daddy dat indien Jennifer Lopez zijn moeder zou zijn,
hij nog met haar seks zou hebben en tegelijk een zoon en een broer
op de wereld zou zetten!), maar hier klinkt het gewoon goor.
Geweldig goed is dan weer ‘My Mom’: inderdaad, alweer een liedje
over zijn moeder, maar wel met een ouderwets goede beat en een
Eminem zoals hij klonk tijdens zijn ‘The Eminem Show’ era. Verder
blaast ook ‘Old Time’s Sake’ ons van onze sokken: de beat van
Dre-from- back-in-the-day is vet (staccato en strijkers in
het refrein), de wisselwerking tussen Dr. Dre en Eminem is
fascinerend en de producer bewijst dat hij ook achter de micro zijn
mannetje kan staan.
Dé twee uitschieters zijn echter ‘Hello’ en ‘Deja Vu’, niet
toevallig twee tracks waar Eminem dat rotte accentje achterwege
laat en zich vooral op ‘Deja Vu’ bloot geeft. En als de beat van
‘Hello’ ons een idee geeft van hoe ‘Detox’, de Chinese Democracy
van Dr. Dre, zal klinken, zetten wij de champagne nu al koud. Voor
de rest wordt de cd echter gevuld met degelijke songs (‘Bagpipes
From Baghdad’, ‘Crack A Bottle’), niets meer, niets minder. Al
moeten we eerlijk toegeven dat “degelijk” voor Eminem overeenkomt
met “geweldig” voor 90% van alle rappers.
Geen totale miskleun dus, maar ook geen voltreffer – laat staan een
klassieker – zoals ‘The Marshall Mathers LP’. Nu is het wachten op
‘Relapse 2’, want Eminem claimt dat hij genoeg goed materiaal heeft
opgenomen om dit jaar een tweede deel 2 uit te brengen. Als hij
zijn irritante accent achterwege laat, opnieuw meer grappig dan
goor wordt en niet meer meedoet aan het flauwe celebrity
bashing, zou ‘Relapse 2’ wel eens de echte terugkeer naar zijn
oude vorm worden. Het beste materiaal dat op deze ‘Relapse’ staat
is immers écht wel héél goed.
